Powrót do pracy, czyli najtrudniejsza decyzja, przed jaką staje mama

Powrót do pracy po macierzyńskim albo wychowawczym spędza sen z powiek niejednej z nas. To najtrudniejsza decyzja, przed jaką staje mama. Czujemy się, jakbyśmy „porzucały” nasze dzieci. Ciężko nam wyobrazić sobie, że zostawiamy te maleństwa z kimś obcym. Mamy wyrzuty sumienia. Niepotrzebnie! Coś czuję, że mój tekst będzie sporym zaskoczeniem, bo rozprawiam się w nim z naprawdę wieloma mitami!

POWRÓT DO PRACY – JAK SIĘ PRZYGOTOWAĆ?

1. To normalne, że się boisz, kiedy rozważasz powrót do pracy. Ale nie powinnaś mieć z tego powodu wyrzutów sumienia!

A mamy je wszystkie. Te, które nagle odkrywają, jak fajnie czują się z dzieckiem w domu i wcale nie chcą wracać do pracy na pewno nie raz, nie dwa musiały tłumaczyć się ze swojej decyzji rodzinie bliższej i dalszej, znajomym, sąsiadce oraz taksówkarzowi.

Nie mniejsze wyrzuty sumienia czują też te, które przekonały się, że potrząsanie grzechotką nad głową dziecka wcale nie jest takie fajne, jak sobie to wcześniej wyobrażały. Pamiętam, jak myślałam, że coś jest ze mną nie tak, bo od małego wmawiano mi, że kobieta do pełni szczęścia potrzebuje dziecka, a kiedy ono się pojawiło, ja wcale nie czułam się w 100% spełniona. Bycie mamą na pełen etat zwyczajnie mnie nudziło! I mówię o tym bez wstydu. Tak samo jak mężczyzna bez wstydu może przyznać, że nie bawi się w proszoną herbatkę z misiami, bo nie lubi.

To, że wszystkie bez problemu odnajdujemy się w roli mamy niemal od pierwszej sekundy, już na porodówce i że kobieta niczego więcej nie potrzebuje od życia, to taki sam stereotyp jak ten, że blondynki są głupie czy brunetki gorące.

Jesteśmy różne, ale to nie znaczy, że lepsze czy gorsze.

2. Zaufaj, że twoje dziecko jest w dobrych rękach.

Twoja obecność przy małym dziecku to najlepsze, co możesz mu dać. Dziecko potrzebuje mamy. Ominie cię coś ważnego. Nikt ciebie nie zastąpi.

Na pewno nie raz słyszałaś te zdania! Mi zostały tak wmówione, że z pierwszym dzieckiem byłam w domu przez ponad trzy lata, chociaż nudziliśmy się razem jak mopsy.

A potem rękoma i nogami zapierałam się, kiedy Piotr znalazł dla drugiego dziecka nianię. I kiedy zaprowadził naszą 2,5-latkę pierwszy raz do przedszkola. I chociaż szła w podskokach, ja miałam straszne, potworne wręcz wyrzuty sumienia!

Dzisiaj dziękuję mężowi za odwagę, której mi zabrakło.

To jest okropne, że z jednej strony mówi się nam: im dłużej będziesz z dzieckiem, tym lepiej. A z drugiej nazywa matkami 500+, kiedy nie chodzimy do pracy.

Porównując moje dzieci, z całą odpowiedzialnością mogę stwierdzić, że synowi wcale nie stałaby się wielka krzywda, gdyby poszedł do przedszkola rok wcześniej. Córka nie rozwija się gorzej, nie mam z nią mniejszej więzi, ba! Nie czuję, że spędzam z nią mniej jakościowo dobrego czasu niż spędzałam z pierwszym dzieckiem. Bo to, że byłam z nim w domu non stop, nie oznacza z automatu, że 24 godziny na dobę dbałam o jego rozwój. Dzisiaj uważam nawet, że obcy ludzie, np. panie w przedszkolu z przygotowaniem pedagogicznym, zwyczajnie robią to lepiej ode mnie!

3. Podziel wszystkie obowiązki.

Nie tylko między siebie i męża, ale również między dzieci. Od małego ucz ich sprzątania po sobie. Nie, nie jesteś przez to terrorystką! To oni są terrorystami wobec ciebie, jeśli zostawiają swoje ubrania tam, gdzie się przebierali. A papierki od cukierków czy talerze tam, gdzie jedli.

4. Pogódź się, że mimo to nie będzie jak dawniej!

Jedyną osobą, która wymaga od ciebie perfekcjonizmu, jesteś ty sama. Naprawdę!

Rezygnuj ze wszystkiego, co robisz, bo wydaje ci się, że inni tego od ciebie wymagają. Zostaw tylko to, co robisz dla siebie. Lubisz mieć wyprasowane i poskładane w kosteczkę majtki w szafie? To je prasuj i składaj! Ale jeśli robisz to tylko dlatego, że w twoim rodzinnym domu majtki zawsze były poskładane w kostkę i teraz jakiś tajemniczy głos z tyłu głowy każe ci je składać, zamiast wrzucać do szafy, chociaż sama tak naprawdę masz to w nosie, to… Miej to w nosie!

To jest oczywiście bardzo przerysowany przykład, bo która z nas miałaby czas prasować majty, które i tak raz-dwa ułożą się na tyłku? Ale mam nadzieję, że zrozumiałaś, o co chodzi!

To też kwestia pewności siebie. W ciągu dnia robię tyle zajebistych rzeczy, że naprawdę nie muszę być matką czy gospodynią roku, żeby udowodnić komuś swoją wartość.

spódniczka już niedługo pojawi się w moim sklepie

5. To nic złego, że myślisz również o sobie!

Jesteś mamą, ale to nic złego, że dziecko nie jest całym twoim światem, tylko ważną jego częścią. Im mam starsze dzieci, tym wyraźniej widzę, że nie wychowujemy ich dla siebie. One dorosną, wyprowadzą się, będą mieć kiedyś własne życie. A ty nie musisz całego swojego poświęcać innym. Bo też jesteś ważna!