Jak naprawić męża? Czy został mi tylko rozwód?

Czytam Wasze komentarze i słów mi brak, że tak sobie dałyście wejść na głowę.
Mój facet sprząta, gotuje, pierze i codziennie wozi mnie do pracy i z powrotem do domu.
Codziennie mam śniadanie na stole i ugotowany obiad.
Wiadomo, do ideału mu sporo brakuje, ale rzeczy podstawowe działają jak należy.

Ale nie zrozumcie mnie źle – nie zawsze tak było. Nie w każdym związku. Nie z każdym facetem. Popełniałam te same błędy aż się nauczyłam.

Dotarło do mnie, że ?jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz? nie jest tylko ludowym powiedzeniem, ale mądrością życiową.

Drogie Panie – pierwszy krok do zmiany to uświadomić sobie, że same sobie zgotowałyście ten los.
Wbrew pozorom to świetna wiadomość – bo skoro same tak zrobiliście to też WY macie moc, żeby to zmienić.

Mąż nie sprząta? To niech żyje w syfie. Nie ugotuje? To nie zje. Nie wypierze? Będzie miał brudne.
Będzie miał pretensje? To jest idealny moment, żeby postawić granice i ustalić nowe zasady.

Uważa, że mu się należy?
A Wam się nie należy?

A kto powiedział, że to kobieta ma siedzieć w domu z dzieckiem?

A kto powiedział, że jak się pojawi dziecko to kobieta ma być sprowadzona do roli kury domowej?

Kto powiedział, że to kobieta ma gotować, prać, sprzątać, prasować?

A facet to co, rąk nie ma?

Tyle się mówi o niezależności kobiet, o upadku patriarchatu a czytając Wasze komentarze mam wrażenie, że nie tylko patriarchat kwitnie i ma się świetnie, ale sytuacja kobiet zdaje się jeszcze gorsza niż kiedyś.
Bo kiedyś to faktycznie facet zarabiał a kobieta zajmowała się domem i dziećmi.

A teraz facet zarabia a kobieta ma zajmować się domem, dziećmi i jeszcze zarabiać?

Drogie Panie, jeśli zarabiacie wystarczająco, aby się samodzielnie utrzymywać i składać na potrzeby dziecka w 50% to nie ma absolutnie ŻADNEGO powodu, dla którego pozostałe obowiązki domowe oraz te związane z opieką nad dzieckiem nie miałyby być dzielone po równo.

Pierwszy, absolutnie najważniejszy krok to wziąć odpowiedzialność za swoje decyzje, które doprowadziły Was, do tego miejsca, w którym jesteście.

Następny krok to odzyskanie niezależności finansowej i emocjonalnej.

A kolejny to postawienie granic ze świadomością, że ta zmiana może (choć nie musi) się zakończyć rozstaniem.

Ale jeśli pierwsze dwa kroki wykonaliście poprawnie to wtedy nie będzie to aż tak wielkim problemem jakim zdaje się to być z obecnej perspektywy.

Jeśli zaczniesz w pełni akceptować, kochać i szanować siebie, zadbasz o swoje potrzeby i w końcu postawisz siebie na pierwszym miejscu to zrozumiesz, że lepiej być singielką, nawet samotną matką niż tkwić w relacji, która zamiast szczęścia, wsparcia, miłości i zaufania powoduje tylko gorycz, rozczarowanie i frustrację.

Ale to tak do końca nie jest, że sama sobie tak posłała. To wpajane jej od małego zachowania, często przez matkę, ojca, babkę, teściową, męża, czasem koleżanki itd.
Mąż w swoich postulatach jest również wspierany przez te osoby, przez co potrafi nazywać żonę roszczeniową wariatką.
Dopiero kiedy ta kobieta dojrzeje żeby dostrzec tą niesprawiedliwość, stanie na własne finansowe nogi, albo dojdzie do ściany swoich fizycznych i psychicznych możliwości zaczyna się czas chęci zmian.
Jestem zdecydowanie przeciwna aby za taki stan rzeczy obwiniać tylko i wyłącznie kobietę, ale faktycznie ona może zacząć czas zmian.

Dokładnie. Myślę, że wpływ na to ma nie tylko wychowanie nas kobiet i wpajanie nam określonych zachowań, ale to samo tyczy się mężczyzn. Bo przecież mamusie wszystko synkom zrobią. Wkurzają mnie teksty typu: „to Ty nie wiesz? Chłopa trzeba sobie wychować”. Frazes. Pytanie, co TY kobieto robiłaś by wychować na świadomego, samodzielnego, odpowiedzialnego mężczyznę? Piorąc i prasując majteczki, szykując studentowi kanapki na zajęcia? Zauważam, że na pęczki jest facetów wygłaskanych przez mamusie. Potem tak jest, że jak przychodzi co do czego słyszysz, że masz sobie starego konia wychowywać, bo ktoś przez całe życie go rozpuszczał w imię swojej chorej, matczynej miłości. Niestety „wychowywanie” dorosłego faceta z takimi nawykami to już syzyfowa praca. Czego Jaś się nie nauczy, tego Jan nie będzie umiał.

Właśnie o to chodzi, że często nie biorą udziału

Amen.

To nie mamusie wychowują synków, tylko tatusie którzy w okresie dojrzewania są dla nich autorytetem,a jeżeli autorytet leży z dupa na kanapie, bo ma takie niskie IQ żeby zdać sobie sprawę że jest to beznadziejna postawa, to synek też będzie leżał, choćby matka jak pacierz powtarzała mu że nie tędy droga, tu też mężczyźni mają swoją winę

Masz rację. W pełni się zgadzam z komentarzem. U mnie bardzo dużą role odegrałp dzieciństwo. Mama męczyła się z tatą furiatem. Ja teraz mam męża furiata. Niby jest dobrze ,ale wystatczy mała iskra i jest pożar. Nie potrafi rozwiązywać konfliktu bez unoszenia głosu. Nieraz proszę żeby nie krzyczał bo dziecko się boi. Dziś przeszłam na inną metodę mówie dziecku że będe trochę krzyczała żeby się nie bała i dre gębe na full on zaraz stonuje bo mowi że dziecko się wystraszy. Czy to pomoże, niewiem ale rezulatat jakiś jest.

Cudownie było to przerzytać! Zawarłaś wszysko w tej wypowiedzi. Dzięki.

A co powiecie na to własnie poszłam do pracy wynajełam opiekunkę do rocznego dziecka a mój facet oznajmił mi że on rezygnuje z pracy i że on bedzie
Pilnował nasze dziecko z tym że ja mam mu płacić pieniądze które otrzymywała opiekunka żeby on mogł płacić alimenty swojej byłej na ich dziecko .

Niech sie goni,do pracy. Nie zgadzaj sie na to.

Masakra jakaś Dziewczyno wiej

Niezle. Szczyt bumelanctwa

Fajnie się czyta, ale nie zawsze to tak działa. Też stwierdziłam kiedyś, że skoro nie sprząta, to niech żyje w syfie. I wiesz co? Żył w tym syfie, a ja razem z nim. Tyle, że jemu nie przeszkadzało, a mi bardzo. Ba, nawet poszłam o krok dalej, rozstaliśmy się na jakiś czas, on się wyprowadził i zamieszkał sam. Pomyślałam, teraz to zobaczy, że trzeba o dom dbać, sprzątać itd. Potem się okazało, że mamusia przychodziła raz w tygodniu i synka wyręczała. I tak z każdej opresji mężczyzna może wyjść obronną ręką, a ja jak chcę mieć choć namiastkę porządku muszę zrobić to sama. Najgorsze, że właśnie tego uczy naszego syna. Ja wołam, że młody ma sprzątać, bo inaczej nie będzie tego czy tamtego, a tatuś woli za synka zrobić dla świętego spokoju. Oczywiście wychodzę na tą zołzę, którą się powoli z resztą robię. Już nie mam pomysłów i siły na pracę NAD SOBĄ, bo z tego co czytam, to wszystko i tak moja własna wina.
Zapomniałam dodać, że pracuję na pełen etat, tak jak on, jestem finansowo niezależna, nie mamy ślubu i wspólnych finansów pomimo, że jesteśmy ze sobą naście lat i że zajmuję sie domem i 4latkiem.

Trafny, a co najważniejsze konkretny komentarz. To kto, kiedy i jakie zasady nam wpoił, albo czy otoczenie akceptuje taki układ to nieistotne. To my mamy czuć się dobrze w domu i z tym partnerem. Poza tym konkret i jeszcze raz konkret w rozmowie z facetem. Tyle.

Brak słów.

To jest takie proste w momencie kiedy się o tym pisze. Nie posprzatam-to i ja śpię w syfie i brudnej pościeli na co nie msm ochoty. We dwie osoby, bez dzieci, trudno jest nie prac czyiś rzeczy bo wstawialabym pralkę załadowaną do 1/3, nie zrobie zakupów to sama nie mam co zjeść, a jak zrobie, to co msm powiedzieć-nie jedz bo to moje?!? To jest już na prawdę cis co prowadzi tylko do walki

córka mojego znajomego monika z. w wieku 40 lat urodziła swojemu konkubentowi potomstwo 2 sztuki, nie pracuje, bo ojciec ich utrzymuje kosztem swojego syna, który zdolna bestia, studiuje i żony, chorej na raka… ta stara już córka, ma sprzątaczkę do kawalerki, bo to na topie, a i sprzątać leniom się nie chce, do tego ma opiekunkę do bachorów, jak idzie robić pazury, gotować leniowi też się nie chce, to katering zostaje, głupi ojciec płaci, ciekawe, co będzie jak już nie będzie pracował za granicą……bo jego żona nie chce takiego kapcia córkowego, która na dodatek obmawia tą fajną kobietę, jego żonę do tej labiegi, moniki, bo ona zazdrości tej jego żo nie wszystkiego, dziadostwo

Pomyślałam to samo. Chociaż koło zmywarki, a nie kufel gdzieś na półce między książkami, bo akurat tam stał jak skończyło się picie… to samo dot. ciuchów. Tam gdzie stoi, tam zostawia. Super przykład dla dziecka.

Dokładnie.

O rany, to tak prawdziwe

Ja nie cieszę się, że nie jestem sama. Dzisiaj po prawie 40 latach małżeństwa mój partner powiedział mi, że nie żyje dla mnie tylko dla siebie. Co za koszmar. Mam nadzieję, że się w końcu obudzę.

Z tym robieniem „wariatki” z osoby, która chce mieć chociaż ogarnięte, a nie idealnie poukładane to klasyczna zagrywka panów. U mnie mąż zareagował na potrzebę sprzątania, gdy w kuchni pojawiły się takie maciupeńkie robaczki (zawleczone z mąką, kaszą ze sklepu). Ja opiekując się małym dzieckiem, jedocześnie pracując w firmie na 2gim końcu miasta miałam do wyboru w te parę godzin w domu: sprzątnąć lub dać dziecku jeść = ugotować, zrobić zakupy, a wreszcie wyspać się te kilka godzin. Bywało, że od 7 rano w pracy na nogach siadałam tak fizycznie ok. 20tej (nie licząc luxusu siedzenia za kółkiem jako kierowca w korkach:)). Mąż przyjeżdżał do domu 21 bo musiał wrócić do pracy bo kluczy zapomniał…Dziecko ucieszone, że tatuś zamiast spać rozbudzało się znowu. Katorga.

Ja też uważam ze samej latwiej, u mnie jak Agent z tego programu, jak juz cos ułożę sobie z dzieckiem np.wypracuje godziny snu to zrobi tak że rozbawi dziecko albo zadzwoni telefonem a za 5 min wyżywa sie czemu jeszcze nie śpisz! Uwagi typu ubieraj się umyj skierowane z kanapy, sa ku..wa do mnie bo przecież 4 latkowi trzeba naszykować te ciuchy, kąpiel itd. i pomóc mu ogarnac temat. Jak tu już ktoś powiedział bez niego przynajmniej syfu jego bym nie sprzątała. Teraz nie ma pracy i co myślicie że zapierda.. tak jak ja? Dalej nie ma czasu. A potem ja wariatka. Bo ide do kuchni kubek z rana, z wieczora kieliszek kanapa kocyki rozpierdziel rano po kapieli mokro, nawet do glowy noe przyjdzie żeby kibel umywalke wanne przetrzeć z kurzu pasty itd ide dale jakies ciuchy dziecka przeciez matka podniesie ja pierdo.. A słyszałyście moze cos takiego? Mlody cos rozwalil dzien jak co dzień a on mowi”ale teraz mama sie wścieknie, ze ma sprzątanie” ???

Ja tego już nie mogę wytrzymac i tak mi przykro, ale jeszcze bardziej mi przykro jak czytam wasze komentarze. Chyba wolałabym jednak być w tym sama niż zdać sobie sprawę ze wszystkie jesteśmy kulturowo urobione po pachy przez wieki gdy oni łaskawie po prostu są.

Łatwo powiedzieć ale jak zrobisz. Od sześciu lat mówię ?zrób, podzielmy się, pomóż? i chęci niby są ale efektów nie. Ja i tak jestem komendantem w domu który stara się jakoś zepchnąć na te druga osobę cześć obowiązków bo on prawie nic nie robi w domu. Egzekwowanie to już nie wiem jak miałoby wyglądać. Mam prowadzić dziennik? Stać nad kimś? Nikt nie myśli o tym tez jak bardzo kobieta czuje się kobieco kiedy stoi z lista rzeczy do zrobienia, meczy kogoś o to żeby zebrał swoje brudne skarpety sprzed łóżka i piąty raz mówi komus co ma zrobic. A to i tak nic nie daje. Dochodzimy do dziecinnych zagrań w stylu ?to upiorę tylko swoje i jego nieumyte gary postawie mu na biurko? To jest już żenada dla mnie która i tak nie przynosi skutku a tylko powoduje ze człowiek gorzej się ze soba czuje

czytam , tak czytam i to jakbyś o mnie i moim życiu pisała. nie mam
recepty. żadnej. ani prośba , ani groźba. aktualnie ma niby miesiąc na
pozbieranie się albo się wyprowadzi. naprawił ze dwie rzeczy [to już cud],
a teraz piwko i garaż. nie wiem sama co robić. napewno nie rob nic za niego
. nie nakładaj mu jedzenia, nie zanoś jego prania, nie prasuj mu itd.
„jestem zajęta, sam sobie zrób”. ja nawet sama sobie na wakacje uzbierałam
[rezygnując z fryzjerów, kosmetyczek i ubrań], zamówiłam hotel i
poinformowałam . usłyszałam „dołożę ci”, powiedziałam ,że sobie poradzę .
bo skoro rachunków nie płaci [ tylko ja] to niech nie zgrywa bohatera, że
sypnie nam na wakcje dobry tatuś. ja płacę same rachunki, problematyczne
sprawy załatwiam , a tatuś słodkości .życzę powodzenia , pewnie młoda
jesteś [ja mam 40] i jeszcze mozesz dużo zmienić. mnie się nie udało, mój
bohater to artysta z krwi i kości zapatrzony w nierobienie niczego i
zmęczony. wiem,że ciężko byłoby mi samej utrzymać się, ale sobie poradzę.
tylko dzieci…….nie wiem co zrobić. nie mam pojecia co zrobić. myślę
tylko, że oni , mając nas, są takimi hojrakami, a gdyby zostali sami to by
żal tyłek ścisnął. wyjedź gdzieś z dziećmi na parę dni, bez męża. może
posiedzi, popije,a potem przemyśli.

Nie szkoda ci życia na takiego faceta? Pomyśl o sobie…. Jakoś dasz radę bez niego skoro i tak ci nie pomaga w niczym. Będzie musiał alimenty płacić przecież. A ty też w końcu spotkasz jakiegoś ogarnietego faceta. Masz prawo do szczęścia. My tak myślimy sercem na początku a nie widzimy tego jaki jest. Zakochamy się a później w życiu to wychodzi, że miłość tonie wszystko. Gdybyśmy miały pomoc domowa to byśmy pewnie tego nie zauważyły i sielankowo żyły zakochane ale jak z nas się robi służące to czar pryska.

Myślisz, to to jest takie proste spotkać faceta mając np. 2jkę dzieci? Ja jestem załamana :( Mój partner pomaga mi, jak trzeba zajmie się dziećmi, namawia nlmnie do wyjścia z koleżankami, bo sam dużo wychodzi, ale ciężko mi bardzo, bo wszystko ogarniam ja. Mamy problemy zdrowotne u synka (4l), mała córeczka. Ja jestem zmęczona, sfrustrowana, zaniedbana. Między nami nie ma już bliskości od 2 lat, a dodatkowo ostatnio zauważyłam, że on ma koleżankę na Whatsappie i sobie z nią wieczorami rozmawia. Twierdzi, że nie ma czasu na wiele rzeczy, ale ma czas na KOLEŻANKI. Czuję się tak jakbym nie miała swojego honoru. Nie mam z kim o tym pogadać. Jak dobrze, że tu trafiłam… Mam wrażenie, że nie ma dla mnie przyszłości :(

Witajcie czytam komentarze i myślałam że tylko ja mam takie życie ale jest nas więcej. Mam to samo. Mamy trójkę dzieci 8 lat 2.5 i 2 miesiące. Pierwszego
Syna jak urodziłam było dobrze pomagał nawet wstawał w nocy dać jeść ale to się zmieniło po 2 latach koledzy nagle byli ważniejsi wracał po nocach albo wogole wolał pić. Między nami się nie układało bo twierdził ze się go czepiam i ma prawo wyjść z kolegami były dni dobre i złe zaszłam w kolejna ciąże i zgadnijcie nic się nie zmieniło groziłam że się rozejdziemy prosił że się zmieni że nas kocha i będzie już tylko dobrze.i tak mu wierzyłam kolejnych lat teraz już gdy urodziłam trzecie dziecko jest jeszcze gorzej. Codziennie po pracy do kolegi wypije wraca wieczorami do hotelu aby się umyć zjeść i spać dzieci nie mają ojca. Dwa dni go nie ma w domu jeździ do pracy i siedzi z bratem i pije. Postanowiłam ostatecznie z nim się roztac dzieci i tak nie widzą ojca i tak. Wczoraj Wyrzuciłam jego ciuchy za drzwi. Przyjechał wieczorem myślał że mi przeszło i wybaczyłam niestety jak zobaczył rzeczy pojechał. Cierpię strasznie bo go kocham ale mam dość takiego życia najbardziej mi szkoda dzieci bo ojciec się nie interesuje nimi. Dam sobie radę z dziećmi sama. Wolę żeby mieli tylko mamę która zawsze przy nich jest. Może się zmieni ale w to wątpię.

Nie zmieni się. Moj pod naciskami zagrozil, że się powiesi. Aktualnie mam komornika!!!! Za dlugi, ogromne, o ktorych nie miałam pojecia. Jestem bez wyjscia. A NAJGORSZE jak piszesz dzieci i to, że czasem wierzę w poprawe bo prosi, a ja kocham/kochalam.

Absolutnie uciekać od takiego człowieka, szantaż emocjonalny to jest toksyczna relacja, która zagraża twojemu zdrowiu psychicznemu.

Szantaż samobójstwem, to zazwyczaj tylko słowa na wiatr. Samobójcy nie warunkują zazwyczaj swojego życia od takich rzeczy. Jeżeli miałby to zrobić z takiego powodu, a nawet z tego, że go zostawisz i zabierzeszdzieci, zamiast postarać się zrobić to o co prosisz, to znaczy, że i tak jest ska, any na taką śmierć przy pierwszych życiowych wybojach. Nie znam sytuacji ale ja uważam, że tu wchodzi w grę jego osobowość, pewnie z typu B ( sprawdź zaburzenia osobowości z tego typu), i że nie masz się czego obawiać. Możesz spróbować odłożyć po cichu trochę pieniędzy na wszelki wypadek i spróbować Wg prawa każde grozenie próba samobójczą powinno się zgłaszać. Raz zadzwonisz na pogotowie opanowana, powiesz ze tak mówi i nie wiesz co z tym fantem zrobić, zawiozą do szpitala psych. powie, że straszył tylko, może odechce mu się tak straszyć. Nawet nie wiem, czy to rada. Trochę drastyczne. Ale ciarki mnie przechodzą, gdy czytam to wszystko. Spotkało mnie wiele krzywd (niemiałam rodziców, oddawana z rąk do rąk raz lepszych raz gorszych) i ciężko mi zrozumieć kogoś, kto nie robi nic z taką niesprawiedliwością. Wiem, że to trudne, że często trzeba mieć siłę, której nie ma, zachować się jak ktoś z pewnością siebie i silnym charakterem, nawet gdy jest się delikatną, ale walczą z niesprawiedliwością czasem trzeba chwilę nie być sobą, by móc być nią przez resztę życia. Ale też nie ma co się oszukiwać. Ludzie nie zmieniają się zbyt łatwo i szybko, często nigdy tak na stałe. I trudno mieć w domu ciągłą walkę. Ale czy gdybyś zmieniła mocno zachowanie i podejscie, czy stałoby się coś strasznego? Czy by zostawił. Bo różnie jest. Jeżeli nie to co może się stać. Bądź asertywna czyli z każdym problemem podejdź do niego z życzliwością, ale nie odpuszczaj, w kłótniach nie odpuszczaj, ale nie podnoś głosu, ani nie odbijaj piłeczki, nie zbaczaj z komunikatu choćby korciło bardzo, mów o potrzebach…. Zresztą niepotrzebnie tak się rozpisuje tu na forum, każda sytuacja jest inna. Ale też z każdej jest wyjscie, chociaż faktycznie w niektórych ciężko je znaleźć. Gryzie mnie, że niektórzy do końca życia przekładają spokój ducha, takie szczescie, bycie sobą, cieszenie się chwilą aż do śmierci. Wszystko, wszystko to przecież co robimy, robimy dla szczęścia i miłości np do dzieci. Jest wyjście, tylko często wolimy,, znane zło,, niż niepewna przyszłość. Bez sensu. Można powiedzieć, że to dla dzieci, ale taki podział ról, takie relacje z każdym w nich szczegółem, i ich konsekwencje nie prowadzą do dobrego. Jeżeli pracuje się chociaż za grosze, można spróbować odejść w ostateczności, np na chwilę. stawia się go pod ścianą, musi coś zrobić. Można odkładać sobie pieniądze z jego wypłaty… Wynająć kawalerkę opłacając miesiąc, są też domy samotnej matki podobno nie jest tak źle są opiekunki tam, żeby mama mogła pracować, ( wiem, że to straszną wizja, dla niektórych wstyd.) Ale może jest babcia, dziadek, rodzina, przyjaciele, może wspólne oszczędności. Nie chodzi o to, by wszystko kończyć, ale ciężko zacząć pracować komuś po nic. A właśnie to ma on zrobić wg. Niego. Skoro bez znaczenia czy zrobi czy nie i tak ma to samo. Lub zaproponować wymianę obowiązkami skoro tak ciężko mu się pracuje, jasne, wypłata może mniejsza, ale już dużo kobiety nieraz czasu poświęcają na dom i dzieci, a też możesz chcieć umieć coś więcej, podnosić kwalifikacje. Jego plemnik, twoje jajeczko. Tak, ty nosiłaś w brzuchu, to nie znać, y, że natura wybrała, nie tak do końca. Bo owszem, wybrała kobiety do dzieci, ale dlatego, że mężczyzna wtedy zapewnia dobrobyt, po to mięśnie, budowa ciala. Dobrobyt to też odpoczynek dla kobiety, i praca cisza niż ta, która wykonuje kobieta.

W tej sytuacji to tylko rozwód. I to jak najszybciej.

Niestety tak mu jest wygodnie i się nie zmieni. Tacy faceci nie dorośli do bycia w związku, w każdej chwili będą szukać ucieczki od obowiązków, a problemy topić w alkiholu. Taki był mój ojciec i wiem jak bardzo źle wpływa to na dzieci. Dzieci cierpią…..

40 lat to jest doskonały wiek, żeby coś zmienić w swoim życiu! :)

Mam jeszcze 39 lat, mój mąż 40. Znamy się od 2005roku, 3 lata później wzięliśmy ślub. Mamy na szczęście tylko syna. Ja zawsze chciałam mieć 2 dzieci. Mąż ma problemy z piciem, jest wodnikiem i do tego dusza artystyczna. Na początku byłam w stanie oddać mu wszystko, wiele siebie poświęciłam. Oj jaka ja głupia byłam. To ja utrzymuje dom, zarabiam więcej, nawet czasem 3 razy więcej. Wcześniej było mniej. To zawsze ja wszystko opłacałam, prałam, sprzątałam, gotowałam, nawet kosilam trawe( lubię to i mnie to odpręża). I nadal tak jest. Wszystko na mojej głowie. Wiem czym kończą się opłacane przez męża rachunki. Zawsze to samo, przecież płaciłem, nie wiem skąd te upomnienia. Przez jego zabawę w działalność gospodarczą mamy kredyty, limity odnawialne. Raczej ja mam, bo on by nic nie dostał. A trzeba było za coś żyć, spłacić wiele zaległości. Za każdym razem to samo jest, jak proszę go żeby mi pomógł. Zawsze kończy się do kłótnią, ale to ja wyrzucam z siebie wszystko co mnie boli, a on cicho stoi i słucha. W 2018 urodził się nam syn. Głupia miałam nadzieję, że się zmieni. Nie powiem czasem pomaga, ale to całą resztę robię. Przychodzi z pracy, zje i chwilę odpocznie (przeważnie zasypia), a potem do warsztatu. Bo tyle rzeczy musi zrobić. W domu nie dokończone rzeczy, na podwórku też. Artysta się znalazł. I potrafi siedzieć tam do nocy. Jedynie przychodzi syna kąpać. Wiele razy tłumaczyłam mu że musi mi pomagać, bo to masz wspólny dom. Na 5 min się zmienia a potem to samo. Kłamie, mówiąc że nie pije. Przez 16 lat życia że nim potrafię poznać kiedy pił. Nieraz brakowało pieniędzy, a on zawsze miał na piwo. Teście nie pomagają, niestety mieszkamy obok nich. Rozmawiałam z teściową, że ich syn ma problemy z piciem. I żeby mu nie dawali piwa. To co teściowa robi za kilka dni, za to że im pomógł dostał czteropak piwa. Miał iść na terapię, ale zawsze coś wypadnie. A co zle się czuje, a to praca. Seks? Co to takiego. Od 3 lat nic. Przed ciążą też była lipa. W tyg on zmęczony, a kiedy jemu na amory się brało w sobotę, to ja byłam padnięta. W sobotę pranie sprzątanie, koszenie trawy itp. A poza tym, jak można chcieć się kochać z kimś podchmielony. Miałam dość. Kiedy uświadomiłam sobie że zawsze był wypity. Jeszcze dużo przede mną, i wiem że muszę zawalczyć o siebie. Bo moje małżeństwo to porażka. Jeszcze nie mam na tyle odwagi wyjść i nie wrócić, boję się że sie rozpije. Dlatego bardzo bym się ucieszyła gdyby znalazł sobie kogoś. Dziękuję Wam, za to że mogłam wyrzucić z siebie to wszystko. Damy radę.

Witaj Tomelo.
Dość wyraźnie widać, zarówno u Ciebie jak i Kaśki, komentaż powyżej, że do waszych domów powoli wkrada się alkoholizm i degeneracje z nim związane. Wydtarczy samo hasło alkoholizm na wiki i wiele zrozumiesz, wiele aspektów Ci się wyjaśni. Polecam też książkę Jerzego Mellibrudy „Psychologiczne aspekty przemocy domowej”.
Brzmi ostro, ale u Was to już się dzieje. Ignorancja wobec rodziny, niechęć do sprawowania obowiązków/wymigiwanie, zrzucanie obowiązków na partnera, ośmieszanie go gdy protestuje, szantaż emocjonalny, umniejszanie wysiłku (a co masz do roboty) jest właśnie tą jaskółką przemocy. Zwycięstwo między odpoczynkiem w garażu z piwem, a np. pomocą choćby przy lekcjach dzieciom jest wyraźnym sygnałem uzależnienia. Uciekania od problemów. Bardzo istotną wiedzą jest, że u pijących następuje powolne uszkodzanie OUN. Nawet picie piwa nie jest obojętne, jeśli czynione systematycznie. Następuje powolna degeneracja uczuć wyższych, rozwija się egocentryzm. I choć nie stosuje przemocy fizycznej mentalnie taki człowiek jest nie do życia. Ponieważ to proces powolny wiele kobiet nie zauważa problemu poza tym, że mąż staje się nie dobry I NIE BĘDZIE! Bo???
Bo podstawowy problem rozwija się w najlepsze.
Druga strona medalu, to środowisko w jakim się wychował. Należy zauważyć, że jesteście w przedziale wieku 30-40 lat. A więc rodzice Wasi przeważnie dorastali w końcu lat 70 i całe 80 te. Jest to epoka, gdzie najbardziej rozwijał się alkoholizm wśród mężczyzn w Polsce. Był tolerowany do tego stopnia, że podanie alkoholu bez kolejki było czynione przed obsłużeniem ciężarnej czy staruszka. Było normalnym picie w domu i same kobiety szykowały poczęstunek chłopom, choć same nie piły, a dzieci na to patrzyły. Zmiany zachowania, j/w opisałam, nie były rozumiane przez kobiety. Kiedy alkoholizm przybrał na sile i stał się destrukcyjny i niebezpieczny kobiety nauczyły się przeżywać i chronić dzieci w ten sposób, że cała rodzina spełniała zachcianki pijaka. Dzieci musiały być cichutko i o nic nie wołać, bo ojciec tego wymaga. Szacuje się, że w 60% rodzin dochodziło do takich secen. Kobiety nie miały wtedy pomocy państwa. A najbardziej w policji, gdyż tam alkohol lał się strumieniami. Stąd wielu policjantów trzymało stronę alkoholika, ponieważ ich umysły działały podobnie i widziali wiecej wyimaginowanych win kobiet i niedopilnowanych przez nie dzieci nix faktów. Nie mówiło się o tym głośno i nadal mało mówi. Wstyd i wyparcie krzywi rzeczywistość, że w moim domu była jakaś patologia. Często same matki dla „ochrony” dzieci bagatelizowały wyczyny mężów, aby dziecko nie cierpiało, a same sprostywały podwójnym obowiązkom i ojca i matki. Dziś te kobiety są wrakami. Schorowane, wycofane i BAGATELA pozostawione przez dzieci same sobie. Część z nich zdaje sobie sprawę z patologii w domu rodzinnym, część nie. Bardzo często chłopcy wynoszą z takich domów chore ego, bo takie jest u egocentrycznego pijaka oraz pobłażliwość wobec siebie, a śruba wobec innych. Także porównania są zdradliwe: picie ojca, a popijanie piwka w garażu. Wydaje się nieszkodliwe. On pił nie będzie, bo wie co to znaczy, nie, nie. Ale piwko to nie alkohol. Nic bardziej mylnego. Plus wkodowane szowinistyczne cechy w dzieciństwie. Choć świadomie od żony nie wymaga służalczości, to jednak omija świadomość i uwalnia kody wygodnictwa. Tylko na jakiej podstawie?????
KODY to właśnie to, co najbardziej nam doskwiera.
Również tym kobietom, które „niby” cierpią dla dzieci.
A teraz
UWAGA !
Cierpienie matek, choćby najdrobniejsze, choćby nie wiem jak się maskowały, odbija się na dzieciach. Na 100%.
ZDROWA MATKA ZDROWY DOM.

Natury się nie oszuka.

Prawda, sama prawda w 100%.

Jeju, jak ja potrzebowałam tego komentarza!!! Dziękuję Ci za to co napisałaś. Podświadomie wiedziałam o tym, ale brakowało mi wiedzy i faktów.

Najwyraźniej, mąż ma problem z alkoholem. To poważna sytuacja. Radziłabym ci wybrać się jednak do psychologa. Sa psycholodzy w poradniach za darmo.

U mnie identycznie. Wiem, że bez niego byłoby lżej. Wieczny manipulant i jeszcze mnie nie szanuje i pokazuje to dzieciakom. Nie mam gdzie odejść,bo syn niepełnosprawny. Drugi syn ojca nie ma fizycznie ani mentalnie ale ubóstwa go. Chore to wszystko. A jeszcze seksu by chciał,haha! Niestety jestem po udarze i sama już niedaje rady. Dziewczyny, kombinujcie i uciekajcie od tych debili. Ja też niedługo ogarnę i pójdę daleko od niego. Teraz tylko pytanie, czy zdążę, bo już niewiele czasu mi zostalo. Chciałabym spotkać kogoś z kim posmieje się pod kocem przy tv. Chciałabym odpocząć. Poczuć wsparcie. I poczuć to że nie zostałam sama w tym całym bałaganie.

o matko! zdarzysz i nawet nie myśl, że nie. brak stresu pozytywnie wpłynie na dalsze zdrowie i aż sama będziesz zaskoczona!!!
mam to samo i musze w to wierzyć bo mam moje małe dzieciątko, które jest moim jedynym cudem dającym energię do walki:)

Też mam problem z mężem, jedynie co pomaga to straszenie rozwodem, czyli wyprowadzam się z dziećmi przeważnie w week. W piątek jak wraca, Text że mam dość to koniec i niech się zastanowi jak będą wyglądać jego kontakty z dziećmi i finansowanie, bo ja tu już nie wracam. Mina pełne wkur*****e, i co? W sobotę wieczorem lub niedzielę jest z kwiatami i przeprasza a ja dalej nie ugieta. Stawiam swoje warunki i na jakiś czas mam spokój. Nazywam to Resetem. Trzeba go czasem zresetować. I powtarzać co jakiś czas u mnie jest to 2-3razy do roku

To w końcu przestanie działać.
Nie groź jeśli nie zamierzasz odejść.
W końcu się zorientuje, że to tylko próba sil. Czy na pewno jesteś silniejsza?

Trafilam przypadkiem na skraju zalamania na post i zaczelam czytać komentarze i jestem nie wiem czy przerażona czy podbiesiona na duchu ze mam taka sama sytuacje aż mnie ciarki przeszły ja jestem w skraju rozpaczy i depresji doradz jak u ciebie

Ja tylko chcę napisać Tobie, że byłam taką dziewczynką jak Twoja córka, też płakałam na wieść mamy o tym że chce rozwodu. To normalne. Z perspektywy 30-latki dzisiaj twierdzę, że moja mama dała się zmanipulować małemu dziecku i powinna zrobić tak, jak uważała za słuszne. Moi rodzice wypisz wymaluj jak tutaj czytam, ojciec narcyz który wiecznie z kolegami chleje po jakichś spelunach, wielki biznesmen, syfiarz taki że aż mi oczy krwawiły jako dziecku, mama oczywiście „nic nie robi”, wieczne krytykowanie jej, szantażowanie. Jak to się skończyło? Przykro! Ona się zgodziła wejść z nim w spółkę, płaciła 1500zł miesięcznie za to (zus) – on jej tego nie płacił, a taki układ był korzystny dla niego. Firmę prowadził oczywiście „optymalnie”. W międzyczasie znalazł sobie dziewczynę… w moim wieku (25 lat ówcześnie). Moja mama przeszła załamanie nerwowe, chciała rozwodu, on ją szantażował że zostawi ją z niczym (co jest możliwe bo się tak prawnie obstawił). Żyją obok siebie bez miłości. A jak to wpłynęło na mnie?
Depresja od 12 roku życia. Ojciec mnie nachodził, zmuszał do wielu rzeczy (nie będę pisać szczegółów ale był idiotycznie surowy). Dopiero 2 lata temu okazało się, że jestem w spektrum autyzmu i mimo że jakoś sobie wcześniej poukładałam sprawy z poczuciem krzywdy jakiej od niego doznałam, to z diagnozą to wszystko odżyło, całe poczucie niesprawiedliwości, jak można skrzywdzić wrażliwe dziecko jakim byłam, jak można nie dostrzec co się robi. Miałam kilka prób samobójczych o których rodzice nie wiedzą (!). Ogólnie nigdy nie czułam żebym ich kochała. Moje osobiste związki to szarpanie się z wzorcami jedynej rodziny jaką znałam dobrze – czyli własnej. Znalazłam partnera który był podobny do mnie i się dogadywaliśmy, po latach nagle to wszystko wypłynęło, a ja czuję się oszukana przez swoją podświadomość, bo widzę sporo podobieństw swojej sytuacji do tego w jakiej była/jest moja matka. Mimo psychoterapii nie udało mi się tego uniknąć, dzisiaj jestem zależna finansowo i czuję się tak samo uwięziona, bo nie mam dokąd pójść. Mój partner nie jest przemocowy jak ojciec, nie manipuluje mną (świadomie), nie krzyczy, nie jest narcyzem, ale jest bierny, niedostępny emocjonalnie, nie reaguje na prośby o komunikację od wielu lat, odciął mnie seksualnie.
Też czasem mam chwile załamania, myślę że samej byłoby mi lepiej; ze względu na autyzm mam cały czas podwyższony poziom stresu (reakcją na zbyt intensywne bodźce jest tzw. meltdown – coś podobnego do ataków paniki, nerwicy lękowej bądź całkowite odłączenie się od rzeczywistości, dysocjacja). Kiedy poszłam do pierwszej pracy i zaczęłam żyć z partnerem, a on na mnie zrzucał wszystkie obowiązki domowe, przestałam mieć siłę na realizację swoich pasji, mieszkałam nie tylko z nim ale z innymi ludźmi to miałam tyle bodźców, problemów i braku poczucia bezpieczeństwa, narastała we mnie frustracja i traciłam grunt pod nogami, aż ciężko zachorowałam psychicznie. On ze mną trwał, był przy mnie i wytrzymywał to i przez jakiś czas byłam mu wdzięczna, a z perspektywy czasu widzę, że to on w dużej mierze powodował we mnie te uczucia. Przez to ja dzisiaj jestem wykończona i nie potrafię wrócić do pracy nawet po kilku latach terapii.
Z ojcem dzisiaj mam w miarę dobre stosunki i pomaga mi finansowo – jedyny sposób jak umie okazywać miłość. Mama mnie za to drażni, bo inaczej niż mówiąc „kocham cię” tej miłości okazywać nie umie. Rodzice nic o mnie nie wiedzą bo już jako 10-12 latka się przed nimi kompletnie zamknęłam, przestałam im ufać. Jeśli nie chcesz, żeby Twoja córka skończyła jak ja z takim durniem jakim jest Twój mąż, przemyśl jeszcze raz sprawę. Idź do psychologa porozmawiać o tej sytuacji, jeśli potrzebujesz wsparcia. A ode mnie jako Twojej mam nadzieję że nie przyszłej córki: wytrzymaj te łzy, nie daj się przekabacić dziecku, dziecko nie myśli perspektywicznie, chce sobie zapewnić spokój i bezpieczeństwo tu i teraz, a nie na całe życie. Ona nie rozumie. To Ty jesteś dorosła i jesteś odpowiedzialna nie tylko za to, żeby teraz „nie płakała”, ale też za to aby dać jej dobry start w dorosłość, pokazać przykład że od toksycznych ludzi się ucieka, a nad sobą samym pracuje. Pozdrawiam Cię

Podziwiam Twoje siłę Asiu, oraz szczodre dzielenie się mądrością uzyskaną takim trudem i w tak drastycznych warunkach. Życzę Ci mimo wszystko abyś odnalazła spokój i szczęście.

Wdrażaj w życie? Samobójstwo? Serio? Miałaś kiedyś myśli samobójcze?
Co innego szantaż emocjonalny („rób / nie rób tak bo inaczej się zabiję” – groźby niemające nic wspólnego z samopoczuciem, próba manipulacji) a co innego myśli samobójcze z bezsilności którymi dzielisz się z partnerem!!!
Co osoba z myślami samobójczymi ma zrobić, milczeć żeby przypadkiem ktoś o niej źle nie pomyślał, by kogoś nie urazić? Potem powiela się idiotyczne i szkodliwe stereotypy o tym że samobójcy nie mówią o swoich planach i nie szukają pomocy. Część pewnie nie, bo tyle razy zawiedli ją bliscy, że wie że to nie ma sensu (a potem zdziwienie, nic nie wskazywało na to że się zabije! akurat). Ale część mówi normalnie.
Ludzie mają instynkt samozachowawczy i samobójstwo NIE jest racjonalnym planem i chęcią, którą można zaplanować i wdrożyć w „życie”. Samobójstwo jest ucieczką OD cierpienia. Nikt nie chce się zabijać! Ludzie po prostu nie chcą cierpieć, nie mogą wytrzymać i widzą w śmierci jedyną szansę na ukojenie. Powiedzenie o tym jest sygnałem, że dana osoba sobie nie radzi i jest na skraju wytrzymania. Każde takie słowa należy brać na poważnie, nawet jeśli nie wyrażają one zamiaru – bo wyrażają ogrom cierpienia jakie przechodzi.

Ale dlaczego faceta trzeba łaskawie prosić żeby coś w domu zrobił czy przy dzieciach? Pokazywać mu palcem? Czy nam kobietom mówi ktoś co trzeba zrobić w domu czy przy dzieciach? Ładnie nas prosi? Nie…. Z resztą mam dosyć tego żeby społeczeństwo postrzegało pracę faceta w domu czy przy dzieciach jako pomoc…w końcu dom u dzieci są wspólne więc obowiązki i wszystko co się z tym wiąże też jest wspólne. Dlaczego nikt nie mówi: ale on ma fajną żonę bo mu pomaga w domu i przy dzieciach…..

Tak jest!

W domu i przy dzieciach nie mówi, ale wyobraź sobie sytuację, że mąż ogarnia jakieś rzeczy w garażu i Ty chcesz mu pomóc, ale logicznym jest, że nie wiesz jak i za co się złapać. I wtedy on Tobie mówi, zrób to i to w taki to a taki sposób. Trochę dziewczyny przesadzacie w tym „a dlaczego ja musze mu mówić”, to takie księżniczkowe obrażanie się. Albo chcesz mieć zrobione i to jest priorytet albo chcesz, żeby on się domyślił.

Żadne księżniczkowanie, to ogromny problem, że jesteśmy wychowywani w duchu „facet POMAGA w domu” a nie że jest na równi odpowiedzialny bo to także JEGO DOM. To było dla mnie objawienie!!!
Na początku chciałam się pokazać jaka to ze mnie nie pani domu, potem okazało się że nie wyrabiam na 3 etaty a odcięcie od swoich pasji sprawiło że umierałam, a każde zwrócenie uwagi (=krytyka męskości) i proszenie się 10x o to samo wywoływało kłótnie bo Panicz coś tracił, wygodę, łamałam zasady które sama ustaliłam swoim zachowaniem.
Dla mężczyzn liczą się czyny a nie słowa więc można jęczeć nad uchem i nic to nie zmieni, jeśli tak przyzwyczaiłyśmy od początku. Z nimi trzeba porozmawiać tak, żeby sami się zobowiązali do robienia czegoś.
Nie ma czegoś takiego jak prace męskie / kobiece więc proszę nie wyskakiwać z żadnymi garażami – to kwestia organizacji. Jeśli w garażu są tylko jego rzeczy, to niech sobie sam o nie dba, a jeśli wspólne to czemu kobieta miałaby nie wiedzieć co ma robić? Jeśli podzielili się odpowiedzialnością za jakieś obszary i garaż przypadł akurat jemu to tak samo, co ona nagle miałaby tam robić?
Pranie, mycie podłogi, gotowanie, opieka nad dzieckiem to nie jest rocket science. Jeśli nie ma sztywnego podziału obowiązków tylko robi się ne bieżąco kto akurat ma chwilę to nie jest żadna POMOC W DOMU.
Priorytetem jest to aby obie osoby żyły sobie miło i bezkonfliktowo, były dla siebie wsparciem a nie obciążeniem, a nie żeby coś było posprzątane. Niestety wiele kobiet tego nie rozumie, ja też nie rozumiałam i powodowałam tym konflikty. Ustalanie sobie we własnej głowie kryteriów, standardów posprzątania i organizacji domu i oczekiwanie że mąż będzie się domyślał co ma robić to wspieranie tego schematu „pomagania w domu”. To działa w obie strony. Kobieta musi nauczyć się że jest to wspólny dom, dlatego należy rozmawiać o tym co jest do zrobienia i się podzielić, zaakceptować to że mężczyzna może mieć inną wizję co do tego (np. nie potrzebuje mieć 3-warstwowych firanek pranych co 3 miesiące) i wpuścić go do tworzenia domu. Mężczyzna też musi nauczyć się że to jest wspólny dom i jest za niego odpowiedzialny. Jeśli kobieta nie daje mu żadnej wolności, żadnego wyboru ani przestrzeni do ustalenia tego co jest dla niego priorytetowe, co by w tym domu chciał mieć, jak z niego korzystać, to on nie może być za niego odpowiedzialny, bo zostaje wypchnięty na zewnątrz tego układu i już na zawsze będzie orbitował „pomagając” kiedy się go łaskawie poprosi. Tak że z naszej strony też musimy pracować nad tym narzekaniem, że oni nic nie robią – bo ma to swoją przyczynę. Żeby mężczyzna chciał wziąć odpowiedzialność za dom, a nie był tego nauczony przez rodziców, nie ma przykładu, to trzeba mu pokazać że ma taki skarb i że może się nim opiekować, kształtować go. Bez tego ani rusz.
Pomyślcie sobie np. że idziecie do domu teściowej i ona wam każe się opiekować jej domem, jak coś robicie to krytykuje że nie tak, że chodzi za wami i narzeka czemu jeszcze nie zrobiłyście tego czy tamtego. Tak często czują się mężczyźni.
Wiem na swoim przykładzie ile ta zmiana przekonania przekształciła. Ja nie mogłam się otrząsnąć z tego że on jest ślepy na bałagan, czułam się bezsilna. Kiedy zmieniłam to przekonanie i powiedziałam mu o tym, spotkaliśmy się w połowie: ja wyluzowałam (pamiętać: TO TEŻ JEGO DOM! MA PRAWO ZOSTAWIĆ BRUDNY KUBEK, BO TAK CHCE!), a on zaczął się włączać i cieszyć mieszkaniem. Nawet zaczął kupować jakieś ozdoby!!!!! Długo myślałam o tym jak można się nie denerwować na faceta ślepego lenia no i to było rozwiązanie. Pracować nad sobą ;) Niestety do konfliktu zawsze potrzeba dwóch stron. I w sumie nieważne jest kto go powoduje, jeśli się chce go rozwiązać. Polecam też metodę „porozumienia bez przemocy (nvc)”.

Jak dobrze czytać, że są kobiety, które myślą podobnie do mnie. Oby było nas coraz więcej w każdym pokoleniu, wychowujmy córki i synów w szacunku do siebie, a świat z czasem stanie się lepszym miejscem;) Historia świata to historia pisana na poświęceniu kobiet. Mężczyznom nie bardzo się podoba ta zmiana mentalności kobiet, która następuje na naszych oczach, bo nikt nie lubi rezygnować z własnego komfortu;)

Spoko:) Wracając do meritum – w zasadzie to dopiero „doczytałem”, że tytuł przynajmniej sugeruje, że chodzi tu o sytuacje oczywiste i całkowicie patologiczne – czyli takie, gdzie mąż (albo może żona czasem? nigdy nie wiadomo…) dosłownie NIC nie robi – nie pracuje, do tego popija itd. i tu szczerze wątpię, czy kilka prostych rad może coś zdziałać (może w kilku przypadkach). Wydaje mi się, że większość „case-ów” dotyczy sytuacji, gdzie jedna strona zdaniem drugiej robi mniej / za mało, i zapewne najczęściej dotyczy to żmudnych kwestii około domowych / przy dzieciach. A stereotypy i wzorce z rodzinnego domu nie pomagają, ZPT ze szkoły też nie (ja się uczyłem lutować i wykonywać prace narzędziami, a dziewczyny z mojej klasy gotować i szyć). Ale ok, trzeba iść z duchem czasu i się umieć dostosować. To weźmy teraz przykładowy „układ” w domu (jakaś Pani wyżej pisała o podobnym, więc to raczej nie jest wyjątek): 2 dzieci, dom, pan pracuje na standardowym etacie 8h dziennie, pani pracuje dajmy na to na 1/3 etatu. Starsze dziecko w tygodniu 9-16 jest w przedszkolu, młodsze w godzinach 9-12 ma płatną nianię, a 12-14 ma drzemkę w domu. I jak UCZCIWIE podzielić prac domowe bez licytowania i liczenia kto ile na co godzin „zużywa” (bo jak jak chciałem to policzyć, to żona jest przeciwna)? Staram się też nie „wywlekać” faktu, że moja roboczogodzina przynosi ok. 6x więcej do domowego budżetu niż godzina pracy żony, ale każdy ma prawo do swojej pracy (jest przecież też kwestia zadowolenia z pracy, samorealizacji itd.), ale finanse mają znaczenie gdy przychodzi np. kwestia regularnego opłacania niania czy pomocy domowej do sprzątania. Czasem mam wrażenie, że co jakiś czas „oddaję” jakieś moje godziny w imię prac domowych (kosztem np. cięższych robót przy domu), na jakiś czas jest ok, a potem się okazuje, że jednak mało i powtórka z rozrywki (4 lata temu było faktycznie ciężej mojej żonie w porównaniu do tego co jest teraz i pamiętam, jak wyrażała swoje zadowolenie – teraz ponownie jest niezadowolona stąd moja wizyta tutaj). Obecny stan jest taki, że żona jest już w stanie znaleźć codziennie trochę czasu na swoje hobby, a ja już nie – mimo to jest źle, mam codziennie po pracy 17-19 zajmować się dziećmi, pomagać przy kąpieli i usypianiu, no i oczywiście całe weekendy. No i cała reszta tych okazjonalnych obowiązków o których pisałem wcześniej na mojej głowie, bo byśmy ani na wakacje nie pojechali, ani dziecko nie miało roweru, a w dużym domu co kilka dni coś się psuje

Zapomniałem dopisać morał… W wielu przypadkach jest tak, że:

1) poziom komplikacji życia (np. duży dom+ogród+kilkoro dzieci+wszyscy pracują bo nie mają milionów na koncie), -> to oczywiście wybór własny naszych bohaterów, mogli pomyśleć wcześniej i zamieszkać na 40m2 z jednym dzieckiem zamiast robić 3-4 dzieci i budować dom z ogrodem…

2) sytuacji życiowej (np. kwestia finansów i możliwości pozwolenia sobie na nianię oraz styl pracy),

3) układu rodzinnego (np. kwestia dostępności „dziadków”),

4) temperamentu itp. żony/męża (i np. nie wyładowywania różnych swoich frustracji na partnerze wypominając mu np. wyjście z piwo z kolegami raz na 2 lata)

powoduje, że trzeba niezłej dyscypliny życiowej, żeby wszyscy byli zadowoleni (do tego sytuacja jest dynamiczna i nawet bez dodatkowych „bonusów” typu kolejne dziecko albo zmiana pracy po jakimś czasie zadowolenie jednej ze stron może minąć jak widać na moim doświadczeniu). Albo więc jesteście geniuszami i potraficie się zawsze dogadać/przeliczyć i ustalić kto-co, albo jedno z was jest zerem/leniem. Tak to niestety widzę 0-1. Mam wrażenie, że epitety w moim kierunku byłyby identyczne, gdybym był bezrobotnym zdradzającym alkoholikiem…

Pewnie Ją(żonę) kochasz…nie wspomniałeś,że masz ochotę zostawić…jest szczęściarą i myślę,że cwaniarą.A niestety z taką osobą jest ciężko się dogadać…

Mam tak samo. I tak samo pomyślałam o wypowiedzi Piotra, że on przynajmniej ogarnia urzędy, zakupy, wspólne wyjazdy, wakacje. Mój mąż żadnej z tych rzeczy nigdy nie robił i wiecznie narzeka na swoje zdrowie, kręgosłup itp. i ma wiecznie zły nastrój. Niestety również prawie nic nie zarabia, utrzymanie rodziny spoczywa na moich barkach. Właściwie już dawno nie byłabym z nim gdyby nie sytuacja mieszkaniowa. Ale działam w tym kierunku.

Cześć,
nie, nie tak dosadnie:)
Nic nie jest aż tak czarne, że nie może być nieco bielsze.
Zmieniamy się i nasze role także.
Wy zauważacie możliwości, które dotąd bywały niedostępne.
Nam to się średnio podoba bo podbija ryzyko niepowodzeń męskich spełnień.
Cały czas mamy do czynienia z naturą, genami i tego nie zmienimy.
Jednocześnie żyjemy w takich a nie innych uwarunkowaniach kulturowych.
To zmienić można tylko w jaką stronę to powinno iść.
Kusząca jest wizja większej swobody, osobistego spełnienia, partnerstwa, ale to tylko słowa i dopóki nie odziejemy w treść nie wiemy nic.
Partnerstwem będzie podział obowiązków i jest to jak najbardziej pożądane jeśli ta nasza spółka (bo tym jest) ma funkcjonować zdrowo.
Jednak poczytaj forum. Kobiety nie uskarżają się, że facet źle gotuje, niechlujnie prasuje. Skarżą się na lenistwo, niezaradność.
Oczekują przede wszystkim by przynosił dużo pieniędzy, uzyskiwał je łatwo tak by miał czas na zajęcie się Nimi. Przebrzmiewa: chciałam leżeć i ładnie pachnieć.
Te role z których żartujesz istnieją niezależnie od nas.
I ironio, one są zdeterminowane przez Kobiety.
Wybieracie nas absolutnie intencjonalnie. Zdrowy, mający mnie i dzieci utrzymać i to nie byle jak. Nie ma w tych kalkulacjach obsługi żelazka czy pralki.
Nie wiem, ale chyba nie zdarza się by facet porzucił kobietę z powodu jej niskich zarobków. Jak jest w drugą stronę? Czy to nie określa oczekiwań?
Te narzekania kobiet na brak wsparcia w obsłudze rodziny mogą mieć race bytu gdy facet nie wywiązuje się ze swojej roli i kobieta z tego powodu podejmuje dodatkowo pracę. Jest jednak wiele niepracujących zawodowo a treść narzekań ta sama.
Mężczyźni nie tak rzadko pracują naprawdę ciężko. Z jakiego powodu?
Pochwalić się innym zasobami?
Tak jak najbardziej bo to podnosi jego prestiż w oczach jego kobiety i innych kobiet.
On wie, że robi to dla utrzymania kobiety przy sobie. Budując zasoby i budując u kobiety niepewność o inne kłusujące kobiety.
To będzie kontrowersyjne :)
On wie lub powinien wiedzieć, że kobieta dokonując wyboru partnera nie kieruje się miłością (cokolwiek to znaczy) a przesłankami rokowania na przyszłość.
Role istnieją i to elementarna podstawa naszych związków.
My sobą handlujemy i w tej wymianie często kobiety licytują zbyt wysoko.
Znowu gadulstwo, przepraszam.

No to ja jestem dziwna, nie oczekuje od męża żeby zarabiał tyle, żebym ja mogła leżeć i pachnieć. Nie, bo przez większą część naszego życia to ja zarabiam więcej, utrzymuje wszystko. Przykre jest to, że zamiast spędzić czas z dzieckiem woli iść do warsztatu pić piwo i patrzeć na YouTube. Nie oczekuje, że zacznie wszystko robić. Ale chciałabym, żeby od czasu do czasu mi pomógł. Wiesz jak święta i nas wyglądają? Ja wszystko ogarniam, nawet jak byłam w ciąży, to nie przyszedł mi pomóc. Siedział w swoim królestwie i pił piwo. I tak każde święta wyglądają. Co roku go proszę, żeby mi pomógł. I zawsze jest tak samo. A ja chcę, żeby czasem pomógł mi w domu, kiedy ja nie mam sił, albo mam tyle na głowie że nie wiem w co ręce włożyć. Chciałabym żeby znalazł czas dla syna, wtedy by zobaczył jaki jest zdolny i zaradny. Czy to dużo?