Już rozumiem, dlaczego kobiety nie chcą równych praw

Był taki czas, kiedy zastanawiałam się, dlaczego kobiety walczą z feministkami, zamiast razem z nimi walczyć o swoje prawa? Dlaczego twarzą ruchów antichoice jest Kaja Godek, a orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego również wydała kobieta? Czy nie mają instynktu samozachowawczego? A może własnego zdania, dlatego słuchają mężczyzn? Czy uderzają w swoją własną płeć, bo tak bardzo nienawidzą kobiet? Nic z tych rzeczy. W zrozumieniu tego pomogło mi obejrzenie świetnego serialu na HBO GO „Mrs. America”.

NAJPIERW KILKA SŁÓW O SERIALU

„Mrs. America” to serial o drugiej fali feminizmu w Ameryce. Główną bohaterką jest sprzeciwiająca się tej fali konserwatywna polityczka Phyllis Schlafly grana przez genialną Cate Blanchett.

Choć, patrząc na życie Phyllis, bezsprzecznie można stwierdzić, że sama była dość wyzwolona. Pisała książki, startowała w wyborach do Kongresu, całe życie poświęciła polityce. A mimo to w rubryce „zawód” wpisywała: „gospodyni domowa” i „matka”. Każde wystąpienie zaczynała od słów: „Dziękuję mężowi, że pozwolił mi tutaj przyjechać”, głównie po to, żeby drażnić swoje największe przeciwniczki polityczne, czyli kobiety walczące o równouprawnienie.

Zwykła też mawiać: „Nigdy nie czułam się dyskryminowana ze względu na płeć, to wymysł głupich feministek”. Mimo, że nie mogła iść na studia prawnicze, choć bardzo chciała, bo w tamtych czasach nie przyjmowano na nie kobiet.

TAK ZAINTERESOWAŁO MNIE ŻYCIE SCHLAFLY, ŻE POSTANOWIŁAM SIĘ MU PRZYJRZEĆ

W rodzinnym domu Phyllis się nie przelewało. Po skończeniu edukacji pracowała jako bibliotekarka, ale z chęcią porzuciła tę nisko płatną posadę, gdy tylko wyszła za mąż za bogatego prawnika. Urodziła szóstkę dzieci, ale bycie mamą – wbrew temu, co deklarowała – jej nie wystarczało. Miała ogromne ambicje. Chciała zmieniać świat, stąd właśnie pisanie książek i polityczna kariera.

Moim zdaniem chciała po prostu coś znaczyć.

Próbowała na różne sposoby. Najpierw walcząc z komunistyczną Rosją, co przeszło bez większego echa, bo sprawy obronności kraju interesują przecież niewielu. Dopiero jej biuletyn, w którym wytoczyła działa przeciwko feministkom, przyniósł spodziewany efekt. O Phyllis zrobiło się głośno. Była na ustach całej Ameryki. Zaczęto zapraszać ją na wywiady, słuchać, przedrukowywać jej myśli. Stała się twarzą gospodyń domowych. Jedną z najważniejszych kobiet w USA.

I tak zrozumiałam, że kobiety dzielą się na idealistki, czyli po prostu feministki walczące z patriarchatem i na te, które wcale nie chcą z nim walczyć, bo wolą wygodnie się w nim ułożyć. Jak kot zasypiający na kolanach swojego właściciela z myślą, że właśnie on tu rządzi.

Kim byłaby Phyllis, gdyby nie jej otwarta walka z feminizmem? Prawdopodobnie nikim znanym. 50 lat później, zamiast stać na scenie u boku Donalda Trumpa, co transmitowały telewizje na całym świecie, siedziałaby w wygodnym fotelu, otoczona gromadką wnuków. Bez własnej emerytury, całe życie na utrzymaniu męża.

Wtedy zaczęłam się zastanawiać: kim byłaby Kaja Godek? Może nauczycielką angielskiego w szkole, z pensją 2 tysiące złotych na rękę. Jeśli w ogóle – przy dziecku z niepełnosprawnością – byłaby w stanie podjąć pracę zarobkową. Bo jak wiemy, niezwykle trudno w Polsce zarobić kobiecie po studiach humanistycznych na tyle dużo, żeby móc wynająć opiekunkę.

A kim byłaby Julia Przyłębska? Szeregową sędzią w poznańskim sądzie.

I być może bardzo wierzą w to, co mówią i robią. Ale to i tak nie zmienia najważniejszego: wspieranie patriarchatu zwyczajnie się tym kobietom opłaca. To dzięki temu właśnie znaczą bardzo wiele. Są rozpoznawalne i wpływowe.

KOBIETY BOJĄ SIĘ SAMODZIELNOŚCI

W serialu jedna z feministek stwierdza: „Kobiety nie chcą samodzielności, bo boją się, że bez mężczyzn sobie nie poradzą”. Co jest o tyle zabawne, że gospodynie domowe, którymi otaczała się Phyllis, ogarniały politykę na równi ze swoimi mężami. Z tym że – w przeciwieństwie do nich – musiały robić te wszystkie wielkie sprawy z dziećmi na kolanach, piekąc przy okazji chleby.

Schlafly nie mogła im powiedzieć: „Świetnie sobie radzicie, ale byłoby wam łatwiej, gdybyście część obowiązków domowych przekazały mężom”, bo wtedy stałaby się jedną z tych, z którymi walka postawiła ją na szczycie. Nie mogła powiedzieć zgodnie z prawdą, że w feminizmie nie chodzi wcale o to, żeby robić wszystko samemu, tylko żeby sprawiedliwie się dzielić, bo wtedy nie miałaby o co walczyć. Musiała straszyć, że przyznanie równych praw kobietom i mężczyznom oznacza kryzys rodziny i niechybnie skończy się tym, że kobiety nie będą chciały rodzić dzieci, za to będą musiały iść do pracy i na wojnę.

Zresztą do dzisiaj ZA KAŻDYM RAZEM, gdy poruszam kwestie równouprawnienia, pojawia się komentarz w stylu: „A czy na pewno jesteście gotowe pracować w kopalni i iść na wojnę?” ;)

Zanim więc sama napiszesz w sieci coś o „feminazistkach”, zastanów się, kogo wolisz wspierać? Osoby, które dla własnych korzyści umacniają w tobie przekonanie, że bez mężczyzny nic nie znaczysz, a twoim prawdziwym przeznaczeniem jest rodzenie dzieci? Czy te, które tak bardzo wierzą, że możesz wszystko, że postanowiły o ciebie zawalczyć?