„Cząstki kobiety” to film, po którym rozpadniesz się na tysiąc kawałków

Dużo się w naszym kraju mówi o tym, że kobieta ma rodzić, nawet gdy nie chce. Ma rodzić, gdy wiadomo, że dziecko zaraz po porodzie umrze. Ma rodzić, jakby poród był uświęceniem. Ma rodzić, przecież takie jest jej przeznaczenie. W głowach wielu nie mieści się, że urodzenie wcale nie musi być największym szczęściem, bo u nas się o tym praktycznie nie mówi. To temat tabu. Kobiety albo się cieszą, albo… Milczą. I wtedy pojawia się taka historia jak „Cząstki kobiety”, która bardzo wiernie oddaje tragedię, z jaką wiele z nas musiało się zmierzyć. Również ja.

ODERWAŁAM PLASTER

Kiedy zobaczyłam ten film na Netflixie, trochę się wahałam, czy go włączyć. Z jednej strony bardzo chciałam. Z drugiej jeszcze bardziej się bałam.

Dla mnie to było jak oderwanie plastra od rany, żeby sprawdzić, czy już się zagoiła.

Okazało się, że ciągle się jątrzy, chociaż od porodu minęło 7 lat. Przez pierwsze trzydzieści minut wyłam razem z bohaterką, bo to była moja historia. Zresztą, myślę, że każda z nas odnajdzie swoje wspomnienia właśnie w tej scenie porodu. Po raz pierwszy pokazanego tak realistycznie, bez cięć, minuta po minucie.

Bo zazwyczaj porody w filmach są bardzo zabawne: ktoś tam biega, krzyczy, szuka taksówki czy jedzie do szpitala na rowerze i już, trzyma dziecko w ramionach. Wszyscy się cieszą i jak w tej bajce o królewnie oraz księciu: żyją długo a szczęśliwie, w krainie za siedmioma górami, za siedmioma lasami, która tak naprawdę nie istnieje.

My – matki – wiemy najlepiej, że rzeczywistość tak nie wygląda. Znamy to ogromne zaskoczenie, bo miało boleć, ale żadna z nas nie wyobrażała sobie, że aż tak. Chciałyśmy uciekać, chociaż wiedziałyśmy, że nie ma odwrotu. Każda z nas zastanawiała się, czy to, co właśnie czuje, jest normalne. Że z bólu chce się wymiotować, a nie skakać na piłce, jak radzili w szkole rodzenia.

MIAŁAM WRAŻENIE, ŻE PATRZĘ NA SIEBIE

Ja – oglądając „Cząstki kobiety” – patrzyłam na siebie i strach o dziecko, któremu słabnie tętno, do mnie wrócił. To byłam ja, bo ja też słyszałam, że muszę teraz, natychmiast urodzić, inaczej dziecko nie przeżyje. A potem i tak urodzić nie mogłam.

Znam te wyrzuty sumienia, że to przeze mnie, że zrobiłam coś nie tak. Że mogłam podjąć inną decyzję. Urodzić szybciej. Że nie dałam rady, chociaż tysiące kobiet każdego dnia daje, więc właściwie co ze mnie za kobieta? Chyba taka nie do końca. Wiem, jak to jest analizować sytuację, minuta po minucie, codziennie, przez wiele miesięcy. Co poszło nie tak i kto zawinił?

A przecież miałam ogromne szczęście, bo rodziłam w szpitalu, w którym moje dziecko natychmiast otrzymało pomoc i dzięki temu – żyje.

I O TYM WŁAŚNIE JEST TEN FILM, ŻE KAŻDY INACZEJ RADZI SOBIE Z TRAGEDIĄ. A SĄ TACY, KTÓRZY SOBIE NIE PORADZĄ

Główna bohaterka, Martha – grana przez Vanessę Kirby – nie ma tego szczęścia. Traci dziecko i stara się tej śmierci nadać jakikolwiek sens. I ja ją doskonale rozumiem, bo znam tę pustkę, gdy rodzisz i niby jest po wszystkim, a wcale nie jest. Doświadczyłam tego samego, co prawda tylko przez kilka minut, kiedy reanimowano moje dziecko, ale były to najdłuższe minuty w moim życiu i nikomu nie życzę nawet takich sekund, gdy zatrzymuje się cały świat. To jest tak, że leżysz i nie ogarniasz zupełnie: po co to było? Po co ta ciąża, ten ból, pot, krew i łzy? Wszystko bez sensu i takie niepotrzebne.

To jest film o tym, że w takiej chwili kobieta nie potrafi powiedzieć nawet bliskim, co czuje, bo każdy z nich czuje coś zupełnie innego.

Jest taka scena, w której matka Marthy radzi jej, żeby wzięła się w garść. Podniosła głowę i żyła dalej. I właśnie tak jest, że mówić, to my sobie możemy. Że trzeba urodzić, pochować, a potem podnieść głowę i iść dalej przed siebie. I jedna podniesie. I pójdzie.

A druga zupełnie nie da rady.

TEN OBRAZ BYŁ W NASZYM KRAJU POTRZEBNY

Kraju, w którym na każdym kroku mówi się kobiecie, co powinna czuć i co w związku z tym ma robić. Jak przeżyć żałobę, jakby istniał jakiś odgórny przepis, że zrobisz to i tamto, i już, będzie dobrze.

Przez „Cząstki kobiety” rozpadniesz się zupełnie jak główna bohaterka na tysiąc kawałków. Ciężko będzie ci się pozbierać, ale chyba właśnie o to chodzi. Żeby zrozumieć, że są takie tragedie, których nie jesteśmy w stanie dźwignąć, nawet gdy tylko patrzymy na nie na ekranie.

Więc bestialstwem jest skazywać na nie kobiety, bo „sumienie” nam tak każe. Jeśli ktoś tak twierdzi, to znaczy, że sumienia, wyobraźni ani empatii nie ma za grosz.