Kiedy odkryłam tę jedną rzecz – moje macierzyństwo stało się proste!

Na początku macierzyństwo szło mi jak po grudzie. Miałam wrażenie, że wszystkie mamy świetnie sobie radzą, a tylko ja nie rozumiem mojego dziecka, nie potrafię rozpoznać, dlaczego płacze i mu pomóc. Potem przyszedł bunt dwulatka i nagle doznałam olśnienia. Odkryłam coś, co pomaga mi do dzisiaj. To niby banał, ale codziennie rozmawiam z tysiącami rodziców, stąd wiem, że nie dla każdego. Jeśli więc macierzyństwo cię męczy, nie umiesz dogadać się ze swoim dzieckiem i masz wrażenie, że życie z nim to wieczne przepychanki, koniecznie musisz poznać mój „sekret”! Na pewno pomoże!

Płacze. Znowu cały dzień płacze, mimo że nakarmiłam i przewinęłam. Miałam tyle planów na to przedpołudnie! Chciałam wymyć w końcu włosy i ugotować obiad. Tymczasem cały dzień tylko noszę, bujam i uspokajam. Zero własnego życia!

Niech to szlag.

Nie chce spać. Jest środek nocy, a ono ewidentnie wymusza, żeby wziąć je do naszego łóżka. Jak teraz wezmę, to już zawsze będę musiała spać z dzieckiem. Mamy na forach pisały przecież, żeby w życiu tego nie robić, bo najpierw mąż pójdzie na kanapę. A potem do innej kobiety.

Ugotowałam zupę. Nastałam się w kuchni: skrobałam marchewki, ziemniaczki, kroiłam pietruszkę w drobną kostkę. Znalazłam przezdrową kaszę na dziale z bio żywnością, a starego wysłałam do sąsiedniego miasta po kurczaka, takiego od rolnika. A ono pluje. Chyba robi to na złość.

Niemożliwy. On jest niemożliwy! Już jesteśmy spóźnieni, a stoi i się upiera, że nie włoży tej kurtki. Zawsze na przekór! Na zewnątrz jest przecież zimno, pochoruje się! To jakaś kara boska, że właśnie mi trafiło się dziecko z takim charakterem.

Boże, jaki wstyd. Pani na salce zabaw już trzy razy zwróciła uwagę mojemu dziecku, żeby nie wyrzucało piłek z basenu, a ono ciągle to robi! Co za wredne dziecko. Nikogo nie słucha. Jestem taka bezsilna! Mówię, że jak natychmiast nie przestanie, będziemy musieli stąd wyjść. Nie przestaje. Wychodzimy. Musi mieć nauczkę, że jak źle się zachowuje, to spotyka je za to kara.

Po wyjściu patrzę na moje dziecko, czy chociaż trochę jest mu przykro tak, jak mi. Nie jest. Śmieje się, bo to był fajny dzień! Piłki super latały i chyba nawet nie ogarnia, że wyszliśmy przed czasem.

Jakbym dostała obuchem w twarz. Wreszcie to do mnie dotarło!

Zdałam sobie sprawę, że moje dziecko jest DOBRE i SZCZERE. Wcale nie jest małym, wrednym gnomem z paskudnym charakterem i jego celem nie jest wykończyć swoją matkę przed czterdziestką.

Przecież ono wyrzucało te piłki, bo nie rozumiało, dlaczego nie może tego robić. To dorośli nie wyjaśnili, że przez to mogą się pogubić. Albo jakieś dziecko może się o nie potknąć. I że owszem, można nimi porzucać, ale najlepiej w drugą stronę, wgłąb basenu.

NIE ZAKŁADAJ ZŁYCH INTENCJI DZIECKA!

Kiedy dziecko płacze, jak je odkładasz albo nie chce spać samo, to nie wymusza, tylko daje znać, że tylko przy tobie czuje się bezpiecznie.

Kiedy dziecko pluje obiadem, to wcale nie robi na złość, tylko faktycznie coś mu nie smakuje, nie pasuje, boi się czegoś nowego na talerzu. Zresztą, dorośli też często po prostu NIE CHCĄ próbować nowości i to wcale nie oznacza, że lekceważą pracę kucharza, tylko nie radzą sobie z jakimś ograniczeniem we własnej głowie.

Kiedy dziecko mówi, że nie włoży kurtki, to nie mówi: „Gilaj się mama, jesteś głupia!” tylko: „W domu jest mi gorąco i myślę, że na zewnątrz będzie tak samo”. Albo: „Metka w tej kurtce mi przeszkadza”.

Kiedy dziecko sprzeciwia się, żeby włożyć kask na rower, to nie jest przekorne, tylko sygnalizuje, że być może jest mu niewygodnie. Kask trzeba lepiej dopasować. Albo kolor się nie podoba, wtedy wystarczy nakleić ulubionych bohaterów z bajek. I po sprawie.

Kiedy dziecko krzyczy, tupie, sprzeciwia się – robi to, bo ma swój powód, a nie wredny charakter.

Za każdym „nie” dziecka stoi jakaś przyczyna. Problem, do którego rodzic musi razem z dzieckiem dojść, żeby go rozwiązać.

WCALE SIĘ NIE DAJESZ, GDY ZACZYNASZ SŁUCHAĆ

I już. To cały sekret! Jeśli zakładasz, że ktoś ma złe intencje, to za Chiny ludowe się z nim nie dogadasz. Jeśli założysz, że ma problem, który wspólnie możecie rozwiązać – otwierasz się na dialog. Niestety, my sami nie byliśmy tak wychowywani. Dziadki do dzisiaj brzęczą nam nad uchem, że nasze dziecko wymusza, a my się dajemy.

I kiedy rzuca się na podłogę w sklepie, z automatu pojawia się myśl, że jest niedobre. Trzeba wyprowadzić delikwenta i go ukarać! A ja zamiast tego polecam:

1. Dowiedzieć się, dlaczego się rzuca.
2. Pomóc uporać się z frustracją, którą właśnie przeżywa.

Wcale się nie dajesz, gdy się nad nim pochylasz i zaczynasz słuchać, co chce ci powiedzieć. Spróbuj, a przekonasz się, że kiedy zamiast zniecierpliwienia pojawi się zrozumienie, macierzyństwo stanie się prostsze. I piękne. Dokładnie takie, jakie powinno być.

Takiego macierzyństwa każdej mamie – i takiego dzieciństwa każdemu dziecku – życzę.