Jak ograniczyć słodycze w diecie dziecka? Kontrowersyjny sposób, który działa!

Twoje dziecko je dużo słodyczy, a ciebie to martwi? Teraz, gdy skończyła się Wielkanoc, na pewno masz skitrane w szafce jakieś czekoladowe zające i jaja. A może w ogóle nie kupujesz takich rzeczy, żeby nie przyzwyczajać dziecka do cukru? Lub toczysz batalię z dziadkami, którą – niestety – przegrywasz? Zastanawiasz się, jak ograniczyć słodycze w diecie dziecka? Sprawdź mój sposób! Choć kontrowersyjny – działa :). Uważam nawet, że lepszego nie ma i każdy rodzic powinien go poznać!

A uwierz mi, próbowałam już wszystkiego! Na początku:

NIE KUPOWAŁAM SŁODYCZY WCALE

Ale rozwiązanie to ma więcej minusów niż plusów. Po pierwsze: jak nie ma w domu słodyczy, to sama nie mogę ich jeść ;).

Po drugie zauważyłam, że co ma wisieć, nie utonie. Moje dzieci bez słodyczy wcale nie jadły mniej cukru, bo kiedy nie dostawały czekolady, domagały się: soczków, kompocików, płatków, budyniów, naleśników, gofrów czy racuchów z pudrem na śniadanie albo kolację.

Przed rocznym czy dwuletnim dzieckiem całkiem łatwo udawać, że słodycze nie istnieją, a cuksy to rodzynki i żurawina. Ale każdy rodzic kilkulatka zaczyna zdawać sobie sprawę, że takie działanie nie ma większego sensu. Bo nie jesteśmy jedynymi osobami, z którymi dziecko ma kontakt! Jeżeli zakazujesz dziecku słodyczy – musiałabyś zakazać ich w przedszkolu, na urodzinkach znajomych, u babci, cioci i wujka.

To właśnie tam dziecko, które nie widzi ciastek na co dzień, rzuca się na nie, jakby miały to być ostatnie ciastka w jego życiu. I nic dziwnego, że tak się zachowuje, skoro wie, że w domu tego rarytasu raczej nie dostanie. Chce się napchać na zapas.

Trochę wstydno, a trochę straszno :).

Doszłam więc do wniosku, że zamiast udawać, że coś nie istnieje, wolę nauczyć dzieci mądrze z tego korzystać. Czyli:

ZACZĘŁAM SŁODYCZE WYDZIELAĆ

Schowałam je w szafce wysoko gdzieś pod sufitem, ale zamiast dzieciom zrobić pod górkę, tak naprawdę zrobiłam sobie :).

Dzieciaki ciągle za mną chodziły i prosiły, więc musiałam kombinować i rachować, czy już mogą, czy jeszcze nie mogą. Dostawiać sobie stołek i sięgać po słodycze, a w międzyczasie pilnować, żeby wiedzione instynktem łowieckim, same się do szafki nie wspinały, co nie było bezpieczne, bo jak wspomniałam: szafka pod sufitem.

Bardzo mnie ta sytuacja męczyła, ponieważ wychowuję dzieci bez kar (oraz nagród). Ciężko było mi mówić: „Teraz nie będzie słodyczy, bo jedliście je 30 minut temu” lub: „A teraz słodycze mogę wam dać, bo zjedliście całego kalafiorka, więc żelek nie zaszkodzi”. Chciałam w ten sposób wyrobić w dzieciach dobre nawyki, ale zamiast tego, one szybko zaczęły słodycze kojarzyć z nagrodą i pytać: „Co mam zrobić, żeby dostać lizaka?”. „Nic, kochanie” – odpowiadałam, a w zamian słyszałam: „Ale jak zjem wszystkie marchewki, to będzie?”.

Im bardziej czegoś dzieciom nie dajesz, tym bardziej one tego chcą. Jak zakazany owoc, który smakuje najlepiej! Kiedy tylko to zauważyłam, machnęłam ręką i spróbowałam sposobu trzeciego:

POZWOLIŁAM, ŻEBY DZIECI SAME ROZPORZĄDZAŁY SWOIMI SŁODKOŚCIAMI

Tak, dobrze czytasz. Wszystko, co dostają, mogą schować w swojej szafce i jeść, kiedy tylko chcą. Nie sprawdzam tego (oficjalnie ;)) i nie komentuję.

Temat (oraz problem) słodyczy zupełnie się u nas skończył! Wbrew pozorom dzieci wcale nie jedzą więcej słodyczy, kiedy mają do nich nieograniczony dostęp, bo: chcą, żeby czekolada, którą dostały na święta, wystarczyła na dłużej. Nie muszą się spieszyć, ponieważ wiedzą, że nikt jej nie zabierze. Są dni, że zupełnie o niej zapominają! Nie zawracają mi gitary, nie dopytują, za co dostaną słodkie. Same podejmują decyzje, więc tak naprawdę dopiero teraz uczą się zdrowych nawyków, bo wcześniej – umówmy się – tylko je narzucałam, a jak wiadomo: zakaz i nakaz z nauką niewiele ma wspólnego!

Jak ograniczyć słodycze dziecku? Moim zdaniem: wcale nie trzeba tego robić. Wystarczy mu zaufać. Dać dobry przykład i rozmawiać. Nie tylko w kwestii słodyczy, ale każdej innej. Powoli, obserwując, co się dzieje i czy jest gotowe. Gdy decydujemy za dziecko – chronimy je, ale w żaden sposób nie uczymy odpowiedzialności. A chyba nie o to w wychowaniu chodzi, prawda?