Neofobia żywieniowa – czy twój niejadek potrzebuje pomocy specjalisty?
Jeśli zdanie „nikt jeszcze nigdy nie umarł z głodu nad miską zupy” powtarzane bezmyślnie (nawet przez psychologów!) doprowadza cię do szału, prawdopodobnie już wiesz, co to jest neofobia żywieniowa. Być może po raz pierwszy spotykasz się z tym określeniem, ale podskórnie czujesz, z czym to się je – czy też nie je :) – bo zmagasz się z nią od lat we własnym domu. Jak rozpoznać, czy twoje dziecko to zwykły niejadek czy też może cierpi na neofobię wymagającą pomocy specjalisty? Z tego wpisu dowiesz się wszystkiego!
JESZCZE NIKT NIGDY NIE UMARŁ NAD MISKĄ ZUPY, CZYLI JAK ODRÓŻNIĆ DZIECKO Z NEOFOBIĄ OD NIEJADKA?
Scenariusz jest zawsze ten sam: do drugiego roku życia dziecko je wszystko, a rodzice się cieszą. Potem nagle zaczyna odmawiać. Jednego produktu nie chce, drugiego też nie. Nie je nawet tego, co wcześniej lubił!
Wszyscy wokół przekonują, że to normalne. Sucha bułka na śniadanie, obiad, kolację? Każde dziecko tak ma! Wyrośnie!
Nieprawda.
Ja mam dwójkę dzieci: jedno, które jest w okresie odmawiania i drugie, które cierpi na neofobię. Doskonale więc wiem, gdzie przebiega niebezpieczna granica.
Jeśli położę jednemu dziecku na talerz coś, czego nie lubi – dajmy na to listek sałaty – zawoła: „ble!”. Być może poliże ten listek, a potem zacznie pluć. Czasami odkłada go na bok lub przekłada na nasz talerz. Ale jeśli jest głodna, zjada całą resztę. To dziecko, które faktycznie nie umrze nad miską zupy :).
Jednak dziecko z neofobią nie je, nawet jeśli jest bardzo, bardzo głodne. Za to wpada w histerię. Jeśli powiesz mu, że nie wstanie od stołu (złote rady matek, dla których w piekle jest oddzielny krąg!), to serio, prędzej padnie niż spróbuje tego, czego nie jadło lub nie pamięta, że kiedyś jadło. Neofobia żywieniowa to po prostu fobia czyli strach przed nowościami na talerzu. Ale może to być też strach przed produktami w określonym kolorze, np. zielonym. Albo przed mokrymi. Lub takimi, które intensywnie pachną, chrupią czy są papkowate.
Czasami nie wystarczy, że zdejmiesz je z talerza, bo dziecko pamięta, że one tam BYŁY i DOTYKAŁY. W skrajnych przypadkach dziecko z neofobią nie je, jeśli widzi coś, czego się boi, na talerzach innych domowników. Więc cała rodzina je tylko to, co dziecko akceptuje :).
Najłatwiej to zrozumieć komuś, kto ma jakąś fobię. Ja mam na pająki i zawsze sobie wyobrażam, że to tak, jakby po moim jedzeniu chodził pająk. Nawet gdyby ktoś go strącił, to sorry, ale nie wzięłabym już nawet krztyny do buzi! Brr… Tak samo nie jadłabym, gdyby po stole albo po cudzym talerzu chodziła wielka, włochata tarantula.
Dla dziecka z neofobią listek sałaty jest właśnie taką tarantulą.
RATUNKU! MAM DZIECKO Z NEOFOBIĄ! CZY MUSIMY IŚĆ NA TERAPIĘ?
Nie. Wydaje mi się, że neofobia żywieniowa to problem, który pojawia się w naprawdę wielu domach i nie każde dziecko potrzebuje od razu pomocy specjalisty. Ale rozważ terapię, jeśli któryś z punktów jest o was:
- nie potrafisz sobie poradzić z problemem sama;
- dziecko skończyło 6 lat i nadal je trzy produkty na krzyż (w tym wieku powoli powinno wychodzić z neofobii);
- dziecko chudnie lub nie rośnie;
- neofobia żywieniowa utrudnia mu funkcjonowanie, np. przez pół dnia w przedszkolu nic nie je, bo panie nie gotują tak, jak lubi;
- neofobii towarzyszą inne zaburzenia, zwłaszcza problemy z integracją sensoryczną: dziecko boi się dotykać różnych rzeczy, nie chce zmoczyć rąk, nie lubi się brudzić, nie biega boso. Boi się mocno huśtać, unika hałasów, wywraca się, traci równowagę. Paniką reaguje na wszelkie nowości (nie tylko na talerzu) lub odstępstwa od rutyny – ogólnie, kiedy neofobia żywieniowa jest TYLKO JEDNYM Z objawów większego problemu.
NEOFOBIA ŻYWIENIOWA: JAK WYGLĄDA TERAPIA?
Mój syn uwielbia te zajęcia! To taka trochę nauka szaleństwa.
Najpierw przez kilka godzin dziecko będzie diagnozowane. Wypełnisz tysiące tabelek i odpowiesz na setki pytań. Najlepiej, jakbyś poszła razem z partnerem, wówczas jedna osoba może wyjść z dzieckiem, tak, żeby nie słyszało, co się o nim mówi.
Potem terapeutka obserwuje dziecko w trakcie zabawy. Jest huśtanie, skakanie na piłce i wspinanie się po linach. Są masaże.
A na samym końcu jest zabawa jedzeniem.
JAK PRACOWAĆ Z DZIECKIEM W DOMU?
Na pierwszych zajęciach terapeutka powiedziała najważniejszą dla mnie rzecz: „Dopóki dziecko wszystkiego nie będzie dotykać – nie będzie jeść”.
To jest tak oczywiste! No przecież, że smakowanie jest na samym końcu! Najpierw dotykamy, potem wąchamy, a dopiero na końcu (ewentualnie!) wkładamy do buzi. I to jest właśnie to, nad czym powinnaś pracować w domu!
1. Dotyk.
Poproś, żeby dziecko obrało mandarynkę, jajko, pokroiło pomidora. Koniecznie zaznacz, że to dla ciebie i obiecaj, że wcale potem nie będzie musiało tego jeść! Niech wbije jajo do ciasta, wyrobi ciasto rękoma. Niech przesypie rękoma mąkę! Przyprawi mięso. Obtoczy je w panierce.
Wsyp do oddzielnych misek ziarna kawy, siemię lniane, groch, fasolę. Niech dziecko zanurzy ręce i powie, które ziarenka są milsze w dotyku: większe? Mniejsze?
Ugotuj długi makaron i zachęć do zabawy nim. Ugotuj kisiel – jest nawet taki specjalny nie do jedzenia, tylko do zanurzania w nim rąk czy nóg. Wyciśnij pianę do golenia na ręce. Mydło. Krem.
Malujcie palcami, lepcie z plasteliny, ciastoliny, śniegu, piasku, błota. Niech dziecko się brudzi. Poznaje różne konsystencje i faktury. Niech dotyka i wie, że to nie jest „fuj”!
2. Węch.
Kup świeże zioła i daj dziecku do pogniecenia i powąchania. Zachęcaj do wąchania cebuli, czosnku, kawy, perfum, kwiatów. Wszystkiego, co tylko przyjdzie ci do głowy! Niektóre zapachy mogą się dziecku nie podobać (prawdopodobnie większość), ale znowu: niech wie, że wąchanie nie boli!
3. Masaż.
Pamiętaj o częstym masowaniu dziecka (wierszyki masażyki!). To też oswaja z dotykiem i rozluźnia, bo neofobia żywieniowa sprawia, że dzieci żyją w ciągłym stresie (co będzie na obiad? Czy znowu położą „tarantulę”? Będę musiał ją jeść? Patrzeć, jak oni to jedzą?).
4. Smak.
Zdaję sobie sprawę, że w każdym domu próbowanie będzie wyglądać inaczej. U nas przebiega zazwyczaj według jednego schematu:
- kładę dziecku na talerz coś, co dotykało i wąchało sto razy, więc wiem, że się tego nie boi, np. pół plasterka rzodkiewki,
- negocjuję, żeby spróbowało: „tylko gryz i idziemy grać w piłkę!” – zawsze w formie zabawy, a nawet wygłupów,
- czasami tę rzecz daję w większej ilości, ale schowaną, np. w klopsie lub pod serem na kanapce. Wszystko siedzi w głowie. Zdarza się, że mój syn sam mówi, że chce kanapkę z rzodkiewką, ale tak, żeby o tym nie wiedział ;),
- po jakimś czasie wyjmuję ten produkt na zewnątrz. Wtedy słyszę, jak Kostek uspokaja sam siebie: „Przecież się tego nie boję! Już próbowałem wczoraj!” i… Zaczyna jeść. Normalnie. Na legalu.
Oswajanie z jedzeniem to bardzo długi i powolny proces, który może trwać nawet latami! Ale warto. Nie poddawaj się! Dzisiaj mogę się pochwalić, że rzeczy, których mój syn nie je, policzymy na palcach jednej ręki :).
Wystarczy trochę pracy i zobaczysz, że u ciebie też tak będzie!
Jeśli je surówkę i ogólnie warzywa – to super! :)
I faktycznie nie ma co panikować, problem dotyczy wielu dzieci i często mija sam z wiekiem. U nas utrudniał funkcjonowanie, bo synek wracał z przedszkola zapłakany (głodny!) plus przez kilka lat w kółko musieliśmy jeść to samo (dopiero niedawno przekonałam go do zup czy makaronów. Kasze i ryż jeszcze przed nami :)). I nawet nie chodzi mi o to, żeby jadł wszystko, tylko żeby doprowadzić do sytuacji, w której nie będzie się bał odłożyć na bok tego, czego nie lubi, np. na szkolnej wycieczce, kolonii, kiedy mnie nie będzie obok.
Skąd pochodzi ta tabliczka z lewej strony o postawieniu miejsca pracy w odpowiednim stanie?
Targ staroci :)
Jaka szkoda, że nie było takiej wiedzy dwadzieścia kilka lat temu. Mój syn ma 27 lat i dopiero w wieku nastoletnim (kiedy mieszkał już oddzielnie) sam trafił na dobrego psychologa, którego poszukał bo wiedział, że z jego jedzeniem jest coś nie tak. Od urodzenia do dzisiaj nie miał w ustach mięsa. jak przechodziłam z butli na zupki to pluł nimi koncertowo. Właściwie dzieciństwo przeżył na pieczywie z masłem, sokach Kubusiach, różnorakich płatkach na mleku, owocach i herbacie. Teraz pomimo tego, że mieszka ze swoją dziewczyną gotuje tylko on. Wtedy wie, że potrawa ma tylko te składniki, które on toleruje. Oczywiście po pracy z psychologiem zwiększyła się różnorodność, głównie do diety wkroczyły warzywa i strączki.
Pamiętam, że jak zapisałam go do przedszkola to za nic nie chciano wyrazić zgody żebym nie musiała płacić za wyżywienie. Po pełnym miesiącu pani dyrektor sama poprosiła mnie o spotkanie i powiedziała, że wyjątkowo dla mnie rezygnują z opłaty za wyżywienie ponieważ on nawet nie siada z dziećmi do stołu. Nie jadł i nie pił w przedszkolu nic. Z domu też nie zabierał, bo nie mógł zjeść czując zapachy tamtego jedzenia.
Chodziłam z nim po różnych lekarzach, ale zazwyczaj patrzyli na mnie jak na przewrażliwioną matkę niejadka. Ech długo by pisać. Żałuję tylko, że nie trafiłam na kompetentnego psychologa w jego dzieciństwie. Zawsze mnie bolało, że nie umiem mu pomóc, bo ja wiedziałam, czułam, że to nie fanaberia małego niejadka.
Dziękuję za ten wpis Mam 2 synkow starszy Szymon 4,5lat właśnie ma problem jak skończył ok.1 5roku zaczal odmawiać, owoce ,warzywa nie, nie chce nawet probować przychodzi glodny z przedszkola ,wiem że i tak nie zje
i zawsze mam kotlety lub naleśniki (jeszcze mleko pije ,suche pieczywo, płatki..u 1ręki policzę) choć ostatnio jest lepiej niż kiedyś nie dal się nakarmić i niczym zachęcić, kiedyś z mężem próbowaliśmy go przegłodzić i zobaczyć czy zje, bo dziecko zdrowe zjadlo by co kolwiek on nie będzie glodny chodzil,myślę że to (neofobia )tak czytam i w TV raz slyszalam i zgadza mi sie dużo w kwestii Szymka, chcial isc już wcześniej z nim do spacjalisty,wszyscy mówili zacznie jeść w przedszkolu potem przyszła pandemiia
A ja bezradna jak mu pomóc i szukam po internetach bo lekarz nic poprustu nie jadę Ja mowie niejadek jak bd glody zje a Szymon nie dziecko z neofobia nie zje.
A i jeszcze pamiętam jak mial ok.2,5roku ze jak mu coś podawałam do zjedzenia mówi boje boje…?
Pozdrawiam i dziękuję za wpis
Póki się nie miało dzieci to wychodzi na to że człowiek nie wiele jeszcze wiedział o życiu. im więcej wiemy to…coraz więcej nie wiemy… Moja pociecha też nie należy do dzieci które dużo jedzą i też chciałabym by jadła więcej by miała więcej tłuszczyku, ale każde dziecko jest inne, u każdego coś i tylko matki wiedzą ile kosztuje troska o tego małego człowieka. dobranoc
Dzieki za ten wpis ! To chyba nie tak częsty problem , wielu ludzi nie jest w stanie pojąć takiej sytuacji .
Poza tym tak jak piszesz , nie jest problemem jak dziecko czegos nie zje w przedszkolu, moja córka potrafi od rana do 16 nic nie zjeść w przedszkolu … mało kto w to wierzy ale tak jest .
A co zrobić gdy dziecko zajada przy obcych a przy mamie prawie wszystko jest ble
Moja młodsza córka tak ma, że np. w przedszkolu przy rówieśnikach je ładnie, przy dziadkach też je, a przy nas woli się bawić niż jeść. Ja nie zwracam na to uwagi szczerze mówiąc :)
Do jakiego lekarza / specjalisty najlepiej iść z „takim” dzieckiem ?
Neuorolog, psycholog, fizjoterapeuta – tak naprawdę najważniejsze jest, żeby była to osoba, która ma doświadczenie w pracy z dziećmi z neofobią. Zazwyczaj są to osoby, które już wcześniej pracowały z dziećmi z zaburzeniami z SI i odbyły szkolenia dotyczące neofobii.
Najlepiej wpisać w Google miasto + terapia neofobii i wyskoczą Ci osoby, które się tym zajmują w Twojej okolicy.
Dziękuję. Wygląda na to, że w Krakowie nikt się tym nie zajmuje … :(
Niestety. Właśnie jedna z czytelniczek z Krakowa pisała mi na priv, że musi jeździć aż do Włocławka, bo w Krakowie nikt się tym nie zajmuje :/
Hmm, trochę i u nas tak to wygląda. Tyle że syn ma 15 miesięcy ( jest jeszcze przez to na piersi), nie je kompletnie nic. Wszystko wypluwa, nic nie smakuje. Tylko czy to nie za wcześnie u takiego malucha…
Na diagnozę? Na pewno. Na oswajanie z jedzeniem poprzez zabawę? Nie!
Spróbuj może metody BLW? Połowa będzie lądować na podłodze albo ubraniu, ale warto się przemęczyć, bo potem szybko dziecko je samo :)
A co z takimi niejadkami? Jak im dostarczyć odpowiednich witamin itp? Jak pogodzić się z tym że dziecko jednak chodzi głodne?
Dziecko głodne non stop płacze. Czy Twoje dziecko płacze?
Myślę, że po prostu najada się mlekiem :) które ma mnóstwo wartości odżywczych, więc Ty już dostarczasz te witaminy :)
Boże, moje mają to samo. I rzeczywiście mieliśmy taki rok, kiedy córka mało urosła i wpadłam wtedy w panikę. A w miarę normalnie zaczęła jeść w wieku lat 9ciu. Z tymże ona w ogóle była dziwna, już chyba wspominałam – jedyne dziecko, jakie znam które na pytanie „Masz ochotę na loda?” potrafiło odpowiedzieć – „Nie, dzięki, może jutro.” :) Próbowała chętniej w przedszkolu niż w domu (a jako maluch rzeczywiście – brokuły, kalafior, humus, bigos nawet – wszystko jadla). A najgorzej to jest jak jedziemy do Dziadka, a tam jogurciki np. różne na spróbowanie, Dziadek kupił, a mi tak glupio że np. tylko truskawkowe, bo innych nie ruszy. Jak ciasto, to tylko Murzynek, jak kiełbaską to tylko jednej marki itp. A ja sama byłam zmuszana do jedzenia i podchodziło mi do gardła, a już najbardziej mięso, które i tak wypluwakam na dworzu. Teraz nic nie widać, choć nie wiem, czy to też nie ma związku zaburzeniem stosunku do jedzenia.
Znam to! My akurat do mamy męża, która mieszka dalej, więc jeździmy rzadziej i nie zna tak dobrze naszych dzieci jak moi rodzice (którzy są u nas często, więc mniej więcej wiedzą, co tam mam w lodówce i są na bieżąco z apetytami syna).
I taka sytuacja, że babcia się bardzo stara, dzwoni, co kupić, żeby dzieciom smakowało. Piotr dyktuje jej przez telefon: że sok jabłkowy; parówki takie i takie; ser tylko śmietankowy i tylko Almette; jogurt tylko Danone ten z kuleczkami… No i babcia kupuje co tam znajdzie w sklepie :) serek Almette, ale ziołowy, bo nie zabrała okularów i nie zauważyła; parówki inne, bo co to za różnica; jogurt Danone, ale co to są te kuleczki? Sok jabłkowy z dodatkiem marchewki, żeby było smaczniej :) a potem przy stole… Trochę wstyd, a trochę bezsilność… :)
To że samo. A kiedyś byliśmy z wizytą u koleżanki mojego Taty. A ta też, kochana, nakupowala tego i owego, kierując się smakiem własnych wnuków. A mój ojciec, który tego pojąć nie może (choc, co ciekawe – do wieku dorosłego nie jadał drobiu, choć w domu się nie przelewało, nie mógł się przekonać i do wyjazdu na studia nie był w stanie jeść poza domem), powiedział pół żartem pół serio „Ona byle czego nie zje”. Jak mi było głupio za córkę.
A jadłospis to jak nasz – długi czas tylko sok jabłkowy, serki tylko śmietankowe (z tymże u nas i Almette i Filadelfia i nawet serek z Aldika, byle bez dodatkow) wcześniej oboje faza na Danonki tylko truskawkowe, teraz synek tylko kuleczki (ale innej marki), parówki, kiełbaska jedna marka, ser żółty BEZ dziur itp. W sosie pomidorowym przemycane warzywa gładko zmiksowane, bo nie rusza, albo jeśli papryką czy marchewka (to syn) tylko surowe.
To teraz mam hit! Mój syn w ostatnim czasie włączył do diety ogórka i rzodkiewkę, no i wczoraj zrobiłam na obiad tortillę z tego, co już je: ciasto tortilli („to takie naleśniki” – zawsze tłumaczę), drób, sos czosnkowy, ogórek, rzodkiewka i… Papryka czerwona. Widzę, że przerażony. Pytam: „Co się stało? Przecież to wszystko już jadłeś i mówiłeś, że dobre!”. A on: „Ale paprykę tylko na pizzy!”.
Także tak. To, że dziecko zje coś w jednym daniu nie oznacza z automatu, że zje to samo w innym, na przykład na kanapce czy w gulaszu :)
A mi utkwilo w pamięci, zanim jeszcze mialam dzieci, jak kolega opowiadal, ze jego syn je w kolko na śniadanie serek almette. Almette i almette :) Dlatego jak moje dziecię zaczęlo jeść w kolko to samo ani sie tym nie przejelam. Później kilka razy znajomi, którzy mieli mlodsze dzieci, tez zdarzalo sie, ze mówili o tym, ze dzieci maja monotonne jadlospisy. Wiec mysle, ze to nic dziwnego
Oczywiście! Pamiętam jak dzieci mojego brata w kółko jadły to samo (głównie suchy makaron!).
Dla mnie to jest o tyle upierdliwe, że lubię np. zjeść na mieście i nie uśmiecha mi się ciągle chodzić tam, gdzie są frytki i nuggetsy :) plus nie lubię gotować dwóch obiadów, a jak mam w kółko jeść ziemniaki + mięso to… Po blisko 4 latach naprawdę mam serdecznie dość :)
Mój brat, jak był mały, to chleb z dżemem (nazywaliśmy go dzemojaddm), słone paluszki i potem doszedł ser żółty. Obiadów nie pamiętam, coś tam dłubał, ale do tej pory potrafi się zapytać u mnie na obiedzie, co jest w potrawie i nowe rzeczy to bardzo ostrożnie. A moja mama też bardzo się interesowała zdrowym żywieniem (ona taka była – wyprzedzała epokę pod wieloma względami) więc próbowała urozmaicać nasz jadlospis i co i raz coś tam przemycała do potraw – a to kiełki, a to strączkowe, a to warzywa na tysiąc sposobow. U nas lista obiadów to może dziesięć zestawów odkąd są dzieci. Jak są goście, to jest menu dla dorosłych i dla dzieci. Dlatego urlopy all-inclusive, niestety.
Świetnie, że ten wpis powstał! Trzeba edukować społeczeństwo, bo ludzie nie zdaj sobie sprawy, że jest taki problem… a potem musisz wysłuchiwać, że nie umiesz gotować, albo że wydziwiasz nad dziecięcym talerzem, bo przecież „jak zgłodnieje, to zje” :/ Nie wiem, dlaczego tak trudno uwierzyć, ze dzieci to nie są takie proste maszyny i też mogą mieć problemy!
[…] Jeśli twoje dziecko nie lubi się brudzić, zachęć je do tego. I obserwuj, bo to może być pierwszy sygnał, że występują jakieś problemy z Integracją Sensoryczną, które prowadzą np. do neofobii. […]
[…] dla najmłodszych są takie kolorowe! Podczas terapii naszego syna – o której pisałam TUTAJ – usłyszałam bardzo ważne zdanie: jeśli dziecko nie dotyka wszystkiego i nie wącha, nie […]
Kochana, ale gdzie na tę terapię? Będę wdzięczna za namiary.
Jesteś z Poznania?
Do jakiego specjalisty najlepiej udać się z dzieckiem, u którego podejrzewam neofobię?
Terapeuta SI, który ma również doświadczenie (oraz papierek) w pracy z dzieckiem z neofobią (neofobia wynika z zaburzeń SI, ale nie każdy terapeuta SI będzie wiedział, jak postępować). To może być neurolog, psycholog albo fizjoterapeuta np.
Ma syna. Ma prawie 7 lat. Je niektóre produkty. Ma swoje ulubione. Jestem w stanie wyliczyć co je, bo jest tego mało. Od lat powtarzam ze moje dziecko nie jest niejadkiem, ze z jedzeniem ma problem. W tej chwili przebywa w domu bo w tym tygodniu pani w przedszkolu stwierdziła ze dość tego i mój syn ma jeść dwie rzeczy z drugiego Dania. Do ziemniaków dołożyła kotleta mielonego, którego on nawet w domu nie je. Wpadł w histerie i zareagował agresywnie czyli uderzył nauczycielkę. Od samego początku powtarzałam ze nie można go zmuszać do jedzenia ale najwyraźniej pani w przedszkolu uważa inaczej. W poniedziałek mamy rozmowę z my rodzice i z właścicielka przedszkola i nauczycielka. Boje się tej rozmowy . Mieliśmy taka w poprzednim przedszkolu. Tam stanęło na tym ze syn niejadl drugich dań. Teraz syn jest w zerówce. Boje się ze nie dojdziemy do porozumienia.
Polecam spotkanie ze specjalistą, który pomoże nie tylko dziecku, ale również w kontaktach z przedszkolem. Przedszkole powinno współpracować. To jak dziecko z dysleksją: nie można wymagać, żeby pisało poprawnie, bo inne dzieci piszą. Trzeba podjąć starania, żeby zminimalizować problem, zamiast go nasilać. Ale bez opinii specjalisty przedszkole nie będzie wiedzieć, jak to robić i dlaczego.
Witam do kogo najlepiej sie udac z takim problemem. Mamy w domu nastolatka z podobnym problemem
Do terapeuty, który pracuje z dziećmi z neofobią (zazwyczaj są to osoby, które pracują równocześnie z dziećmi z zaburzeniami SI, bo neofobia jest najczęściej efektem problemów z Integracją Sensoryczną). To może być psycholog (przy starszym dziecku chyba najbardziej wskazany), pedagog, rehabilitant, neurolog z odpowiednimi uprawnieniami.
Gdzie na terapię w Poznaniu. Dziecko ma 10 lat. Proszę o namiaty
Balans na Promienistej.
Mój synek we wrześniu skończy 5 lat. Kłopoty z jedzeniem rozpoczęły się około 2 roku życia. W tej chwili ma bardzo zawężony jadłospis. Śniadań i kolacji praktycznie nie jada, rano i wieczorem wypija kubek mleka z miodem. Obiady muszę robić takie, które on akceptuje, ale zjada niewielkie porcje. W ciągu dnia gdy czuje głód to zjada jogurty, serki lub wafle ryżowe albo chrupkie pieczywo. Myślałam, że wystarczy ten okres przeczekać, ale niestety z czasem jest coraz gorzej, coraz więcej do tej pory akceptowanych posiłków zaczyna odrzucać. Do tego pojawiła się nadwrażliwość na zapachy i dźwięki. Do kogo powinnam się zwrócić o pomoc?
Moj syn Aleksander ma 9 lat i od drugiego roku życia stał się nie jadkiem. Nie je warzyw,owoców, na śniadanie bułka ,płatki z mlekiem,obiad suchy makaron albo ryż z kotłem.
Jakie kolwiek próby przekupstwa oszukania lub przemycenia innych produktów okazały się nieudane. Będzie chodził głodny a nie zje ,nie spróbuję.
Jestem bezradna i nie wiem jak mam z nic pracować.
Badania krwi ma dobre,jest silny ,pełen energii,kreatywny.
Ale będę próbować i zastosuje metody dotyku.
Trzymajcie kciuki .
Aga
Dziecko nie jadek, czy takie co wybrzydza to nie to samo co dziecko z neofobia zywieniowa. Mam znajoma, ktorej synek nic do ust nie wezmie. Jedyne co je to mleko w proszku i ciastka oreo. Chlopiec skonczyl 6lat a lekarze powtarzaja ze to minie. Do pierwszego roku zycia jadl wszystko i pierwszy przy stole siedzial i wolal. Z czasem wszystko sie zmienilo. Teraz jak widzi jedzenie, albo probujesz do czegos go namowic to wpada w zlosc. Na jedzenie reaguje wymiotami. Przekonana jestem ze to cos powazniejszego niz tylko to co lekarze do tej ppory stwierdzili. Czyli wedlug nich, ze to normalne. Jak dlamnie 6latek ktory je tylko mleko w proszku, to nie jest normalne zachowanie. Ale znajdz lekarza ktory faktycznie zajmnie sie problemem i sprobuje pomoc.
Dokładnie. Tutaj trzeba szukać konkretnie specjalisty od neofobii, bo problem sam się nie rozwiąże, dziecko potrzebuje terapii, samo nie oswoi tematu i nie zacznie jeść. Problemy z wymiotami są dla mnie jasnym sygnałem, że jest to problem na poziomie Integracji Sensorycznej (SI). Dziecko jest nadwrażliwe albo na zapach albo na konsystencję i nad tym warto pracować (prawdopodobnie problemy ujawniają się również w innych obszarach, nie tylko z jedzeniem, np. boi się dotykać pewnych rzeczy, wąchać, chodzić boso, brudzić rąk, etc.). Praca z tym problemem ułatwi dziecku życie na wielu poziomach. Dlatego nie powinno się bagatelizować problemu neofobii.
Niedawno córka skończyła trzy lata i dotarło do mnie, że ma neofobię żywieniową.. Może nie skrajną (córka znajomej je tylko beżowe potrawy) ale od drugiego roku życia przestała jeść większość rzeczy i to nie mija. Myślałam że się wygłupia gdy że śmiechem mówiła że boi się truskawki i jej nawet nie poliże mimo, że kiedyś jadła ale teraz już wiem, że naprawdę mogła się jej bać. Nie je warzyw poza marchewką i ogórkiem kiszonym ani owoców poza bananem (chyba że jakiś mix w tubce). Próby zachęcania do spróbowania czy zabawy niechcianym jedzeniem kończą się stanowczą odmową lub krzykiem i na ten moment nie wyobrażam sobie, że kiedyś zechce spróbować np pomidora. A dla wszystkich wydaje się normalnym dzieckiem, przecież coś je i przecież dzieci tak mają :(
Mój syn 2l. 9mcy odkad skończył 1,5r. Zaczął odrzucać kolejne potrawy – do tego czasu jadł wszystko i pilnował, by nie być głodnym. Lubił jeść. I nagle trend zaczal się odwracać. Eliminowanie potraw doszło do punktu moim zdaniem niebezpiecznego, bo je kilka rzeczy – płatki z mlekiem, mm nadal lubi na wieczór, a w ciągu dnia to może na jabluszku i jednym bananie wytrzymać, czasem zje chleb chrupki z dżemem (własnej roboty, więc nieprzeslodzonym) zamiast płatków rano, co więcej? Suszona żurawinę czasem, 1xtydz kurczaka w panierce albo mielonego (to są dni wymarzone). Pije wodę lub wodę z sokiem malinowym. Tyle. Inna sprawa, że gdybym mu zaproponowała słodycze, to jadlby je garsciami. Ale wiem, że nie tędy droga, więc nie daję albo piekę takie zdrowsze i te zjada. To, co mnie zastanawia, to to czy nie ma problemu z refluksem, bo miał problemy od urodzenia. Ale przy mm z zageszczaczem, sytuacja się unormowała i lubił jedzenie. Ale na krótko. Od półtora roku przytył z 11,5 kilo do 13. Schodzi z centyli – zaczął na 50, teraz jest na 5. Od pediatrów słyszę, że mu przejdzie i nic się takiego nie dzieje. Zdrowy, nie choruje, jest super. A mi się płakać chce. Mam starszego syna – on jadł i je wszystko. Jako nastolatek przeskoczył z 50centylu na 90ty, ale proporcjonalnie. I jestem przekonana, że jego właściwa dieta – brak słodyczy do 5. R.z. czy fast foodu, bardzo mu pomogła. Ale on uwielbiał nowości i jadł ile trzeba. Teraz je dużo więcej mięsa, kiedyś jadł mało, bo ja nie przepadam. Dziś uwierzyłam, że młodszy syn ma neofobie – wszystko jest ble. Nic nie chce spróbować, zaczyna się chować w porach jedzenia, a nic nie je w ‚miedzyczasie’. Martwię się o niego.
Witam z bólem serca stwierdzam, że mój 5 i pół letni syn ma neofobię.! ;( potrzebuję pomocy w znalezieniu specjalisty w Białymstoku bądź Warszawie. Proszę o polecenie kogoś.
Znalazłaś może kogoś? Też szukam w Białymstoku
podbijam pytanie, znalazły Panie kogoś i polecacie w Białymstoku/Warszawie??
Moj syn ma juz 15 lat i jest coraz gorzej. Brak mi sily. Nie wiem co robic. Do jakiego specjalisty musimy sie udac??
Blagam o pomoc!
Monika
Moja córka ma prawie 8 lat, jest zapisana na obiady w szkole, których nigdy nie je. Na śniadanie dostaje pół kromki chleba z serem, mus owocowy i herbatę, codziennie to samo, a i tak nie ruszy jedzenia w szkole, chociaż siedzi codziennie do 16 stej. W domu też nie je, warzyw, sosów, zup, wędlin, żadnych surówek.
Nawet nie wiedziałam, że taka przypadłośc istnieje :O Moja córa czasami potrafi nie zjeść nic od rana do późnego popołudnia, tłumacząc, że nie jest głodna. Dodam, że nie wygląda na za chudą, jest w pełni zdrowa i ma mnóstwo energii – chyba z powietrza :D
Ja mam takie dziecko i się zastanawiam nad jednym- czy mam mu gotować oddzielnie? Mój 3 latek żyje na kotletach, ziemniakach i buraczkach.
Jak dla nas gotuje makaron to jemu mam przygotować tego kotleta? Zawsze proponuje mu nasz obiad ale zawsze mam przygotowany ten dla niego..
Oo przynajmniej buraczki je . Ile ja bym dała , żeby moja Pola chociaż spróbowała zjeść je ? u nas jeszcze nuggetsy je ewentualnie frytki . Tragedia po prostu
Mam taki problem z moja Pola . M marcu skończy 3 lata . Wszystko było ładnie pięknie . Fajnie jadła . Od dwóch mieisecy tragedia , dwa razy szpital z powodu odmowy jedzenia i picia . Od dwóch tyg obiad śniadanie kolacja tost z serem i szynka . Mdz posiłkami jabłko albo banan . Pije herbatę . Mamy umówiona wizytę u psychologa , pedagoga i logopedy . W przyszłym tyg mamy badanie krzywej cukrowej , glukozę ? nie wiem jak ona da radę ?
Moja Hania je tylko serek Danio i jogurt naturalny i banan w ciągu dnia nic więcej. Co weźmie do buzi to trzyma po 10 min i wypluwa. W przedszkolu tez nie je nic. Ma 3,5 roku. Problem trwa od jakiegoś roku. Mięsa to nigdy nawet spróbować nie chciała ale słodycze jadła by w kilogramach ? od kilku miesięcy odstawiliśmy jej całkowicie słodycze z nadzieją że problem minie ale niestety nic się nie zmieniło. Skąd biorą się takie problemy u dzieci ?Ja i mój mąż uwielbialiśmy i Uwielbiamy jeść od zawsze jako dziecko zawsze nie mogłam doczekać się obiadu Czy kolacji?
Zazwyczaj wynika to z zaburzeń SI (Integracja Sensoryczna).
Jak się cieszę, że tu trafiłam i wiem, że nie jestem sama. Mój syn ma neofobię. Ma 4 lata. Wszystko mu śmierdzi, na stole jak jest coś innego niż je, to każe zabrać lub zasłonić…Byliśmy we Włocławku i tam dostaliśmy zalecenie udać się do osteopaty na dzień dobry. Jesteśmy przed wizytą. Też słyszałam od wszystkich wokół, że przejdzie, że wyrośnie…niestety trudno wytłumaczyć to komuś, kto nie ma o tym zielonego pojęcia, nawet pediatrze….?
Witam mamy ten sam problem z jedzeniem, może ktoś poleci specjalistę : Lublin, Kielce?
Dziękuję Ci za ten wpis! Szkoda że dopiero teraz na niego trafiłam. Mam córkę 12 letnią która praktycznie nie je. Na początku było tak jak piszesz, jadła wszystko a potem nagle tylko suchy chleb i jogurty (ale tylko te z chrupkami). Próbowałam tych wszystkich „mądrych” sposobów które ktoś podrzucał. Kiedy córka miała 6 lat opiekowali się nią moi znajomi w czasie gdy ja byłam w pracy. Po kilku dniach córka reagowała płaczem na słowo obiad. Okazało się że zmuszali ją do jedzenia wszystkiego. Jako dziecko byłam niejadkiem, dopiero później zaczęłam sama z własnej woli próbować nowych rzeczy. Do dziś są rzeczy których nie zjem, z ostrożnością próbuje też nowości. Myślałam że z córką będzie tak samo, że będzie starsza to zacznie jeść więcej produktów. Dużo osób mówiło że jak pójdzie do przedszkola i zobaczy że dzieci jedzą to też będzie jeść- nic z tego jako jedyna w grupie nawet nie siadala do stołu. Niestety do dziś nie je kanapek (ewentualnie chleb z pasztetem lub nutella),ziemniaki tylko suche (broń Boże żadnych sosów czy surówek) kilka wybranych warzyw i owoców.Czytając ten wpis teraz wiem co dolega mojemu dziecku. Rozwija się prawidłowo, jest wysoką dziewczynka, waga też w porządku. Jednak chciałabym żeby jadła więcej, żebym w końcu mogła gotować więcej rzeczy a nie non stop to samo. Z racji wieku dziecka pozostało mi poszukać dobrego specjalisty który pomoże wreszcie rozwiązać ten problem.
Moja córka 7lat nie je łączonych rzeczy tz. pomidor tak,ale nie na kanapie, sałata, ogórek tak samo. Żadnych zup ,tylko rosół, nie je mięsa, szynek ,parówek, nic… Ziemniaki gotowana suche , lubi ze śmietaną kwaśną, ale nie mogą się dotykać… Nic co się dotknie nie zje , nawet jeśli są to warzywa ,owocektóre lubi … co to może być. Czy to jest też przykład NEOFOBI ?
Mam 5 latka z neofobią żywieniową. Przez 2 lata chodził na terapię, robiliśmy tak jak trzeba, tak jak Pani opisuje. I znowu wróciliśmy do punktu wyjścia. Odstawił wszystko, je 5 rzeczy i tylko jasne. Terapeuta rozkłada ręce a ja mam wrażenie że tak już zostanie. Spokoj tez juz mija..
Mi nerwy puszczają :( czasami jest ok uśmiech ok nie próbuj , czasami już mnie ogarnia taka złość , bo kładę ma talerzu zwykła bułeczkę z masełkiem i plasterek sera żółtego i jest ryk strach No jakbym jej dała kaszankę ! Zwykłej bułki nie zje z serem lub samym masłem , jedynie z miodem . Warzywa to tylko marchewka i ogórek ? jabłko banan , gotuje 3 obiady na krzyż ?.
Nie zje pizzy nawet :( problem jest z wyjazdami wiecznie jeżdżę tam gdzie mogę sama ugotować , hotele odpadają chyba ze będzie jeść same słodkie płatki ?. Ręce mi już opadają i nie wiem jak ja przekonać do tej zwykłej bułki z serem ?. Help