Top 10 największych ściem na temat macierzyństwa
Uwaga! Nokautuję dzisiaj 10 największych ściem na temat macierzyństwa. Wszystko to, przez co czuję się trochę oszukana, bo matki powtarzają je sobie non stop, okłamując w ten sposób siebie zupełnie jak Zięba okłamuje swoich pacjentów, wmawiając im, że można powiększyć piersi… Hipnozą. Jestem ciekawa, czy z którymś punktem się nie zgodzisz, bo u ciebie okazał się prawdą?
1. Istnieje coś takiego jak instynkt macierzyński.
Czyli że każda kobieta na widok dzieci rozpływa się jak lody w upalny dzień, a kiedy w końcu powije własne, kocha je bezgranicznie od pierwszego spojrzenia i od razu wie, co ma robić.
W przeciwieństwie do mężczyzn, którzy nie posiadają instynktu, a więc są rodzicami gorszej kategorii. Najlepiej im pomóc, czyli (co w Polsce było praktykowane przez wieki): wyręczyć.
Wiesz co? Sama w to wierzyłam, dopóki nie urodziłam własnego dziecka, dostałam je na brzuch i… Wydało mi się zupełnie obce! Potrzebowałam czasu, żeby się go nauczyć, a jedyne, co mi podpowiadał instynkt, kiedy dziecko budziło mnie po raz 20 w ciągu jednej nocy, to: „Wiej! Uciekaj gdzie pieprz rośnie!” tudzież: „Dobra. Udaję, że nie słyszę”.
Nigdy też nie zauważyłam, żeby Piotr był gorszym rodzicem ode mnie. Na początku owszem, nie bardzo wiedział co ma robić, jak się to to przewija i trzyma do beknięcia, ale przecież ja też nie wiedziałam!
A ty tak od razu i wszystko bezbłędnie czy też zdarzyło ci się nogawki pajaca przeciągnąć przez ręce, a rękawki przez nogi?
2. Przeznaczeniem każdej kobiety jest założyć rodzinę i mieć dzieci.
Zbyt dużo już widziałam nieszczęść, żeby z całą pewnością twierdzić, że każda kobieta powinna mieć dziecko.
Przecież jesteśmy totalnie różne! Jedna chce mieć dużą rodzinę, druga woli podróżować po świecie, a jeszcze inna robić karierę.
I to nie jest tak, że obudzi się przed pięćdziesiątką i zapłacze nad swoimi straconymi jajeczkami. Może tak. A może nie. Ty i ja zwyczajnie tego nie wiemy. Tak samo przecież ty możesz zapłakać, że większość życia zajmowałaś się kimś innym, a nie sobą.
3. Jak dostaniesz dziecko na ręce, to zapomnisz o całym bólu porodowym.
Zapomniałaś? Bo ja nie.
Oczywiście, wiem, że każdy ból warto było znieść, żeby mieć przy sobie te dwie najcudowniejsze istoty, ale wiesz co sobie pomyślałam minutę po drugim porodzie? „Mission complet Ilona, nigdy więcej nie musisz już tego robić!”. Uff…
Do dzisiaj zresztą mówię Piotrowi, że po tym, co się działo na porodówce, powinien mnie nosić na rękach do końca świata. I jeden dzień dłużej!
4. Nie martw się. Potem będzie gorzej.
To moje ulubione słowa pocieszenia, które słyszałam za każdym razem, kiedy poskarżyłam się komuś, że jest mi ciężko.
Dzisiaj podejrzewam, że musiały to mówić osoby z zanikami pamięci, bo jak może być gorzej z istotą, która KOMUNIKUJE, czyli mówi, że mama, boli mnie brzuszek, zamiast drzeć się wniebogłosy o trzeciej nad ranem tak, że nawet sąsiedzi się zastanawiają, o co właściwie temu dzieciakowi chodzi?
5. Noworodki tylko śpią.
Ciekawe w takim razie, skąd tyle poradników na temat: jak uśpić dziecko? Jak nauczyć je przesypiać całą noc? Jak oduczyć dziecko spania w łóżku rodziców? I dlaczego jednymi z najczęściej wyszukiwanych fraz w Googlu jest: „budzi się co 15 minut, co zrobić?” oraz „śpi tylko na rękach, czy to normalne?”.
Aha. Problemy ze snem małych dzieci nie istnieją. Jak się urodzą, tak się budzą dopiero wtedy, kiedy kończą rok. A w moim ogródku w zeszłym tygodniu wylądowało UFO.
6. Jak urodzisz sobie więcej dzieci, to nie będziesz musiała się z nimi bawić, bo będą się bawić same ze sobą!
Sprytne! Podejrzewam, że rozpowiadają to rodzice dwójki i więcej dzieci, żeby inni mieli przesrane zupełnie tak jak oni!
Bo moi owszem, bawią się cudownie… Kiedy są pozamykani w oddzielnych pokojach. Ale spróbuj tylko wrzucić ich do jednego, a poleje się krew, bo „Mama! Ona rozwaliła moją budowlę!” i „Przepraszam, że ją ugryzłem!”. Grr…
7. Dziecko umacnia związek.
Aha. Tak samo jak kredyt. Czyli że trudniej podjąć decyzję o rozstaniu, kiedy poza przysięgą małżeńską łączy cię z partnerem jeszcze to, ale umówmy się: z prawdziwą miłością nie ma to nic wspólnego!
Wiesz ile razy byłam na randce z mężem w ciągu ostatnich 5 lat? Może ze 3. A wiesz, jakie słowa najczęściej do niego wypowiadam? „Pośpiesz się”, „Podaj/wynieś/przynieś” i nieśmiertelne: „Dzisiaj ty wstajesz!”. Trzeba się cholernie kochać, żeby to przetrwać.
Albo mieć duży kredyt ;).
8. Dziecko dużo nie kosztuje.
Bo przecież do życia wystarczy mu miłość rodziców. Nałożysz taką miłość na talerz i dziecko już jest najedzone. Owiniesz nią szyję, kiedy są mrozy i dzięki temu nie zmarznie. A na końcu miłością opłacisz lekarzy i naukę – myślę, że to legitny plan na życie.
No nie. Dziecko do życia potrzebuje i miłości, i pieniędzy. Jeśli jednak nadal uważasz, że nie mam racji, to najlepiej po prostu zapytaj własnych rodziców, czy nic ich nie kosztowałaś. Tylko stań daleko, żeby cię przypadkiem nie opluli ze śmiechu.
9. Kiedyś kobiety miały gorzej i nie narzekały.
Tak. Bo odnalazłaś internetowy pamiętnik swojej babki i wiesz na pewno, co sobie myślała i mówiła, kiedy z małym dzieckiem na rękach szła wydoić krowę.
10. Macierzyństwo uczy cierpliwości.
Ha! Chyba jak ją tracić. Na przykład ja zawsze tracę po piątym pytaniu o ciastko przed obiadem.
A może przychodzi ci do głowy inna ściema, którą matki przekazują sobie z ust do ust i przez którą czujesz się teraz rozczarowana?
koszula – tutaj
torebka – tutaj
buty – tutaj
dżinsy – Pepe Jeans
Z tym instynktem sama nie wiem. Nie jestem tak radykalna jak Ty, raczej, powiedzmy agnostycznie do tego podchodze – nie wykluczam, ze istnieje. Ale ze tak od pierwszego kopniecia, czy nawet od dwoch kresek na tescie? Nie wiem. Wiem, ze jestem matka wilczyca – przywolam wlasne do porzadku, ale krzywdy im zrobic nie dam. Wiem, ze jest we mnie ciagle dystans do tej roli, jak i dystans do moich dzieci – moze sie do tego nie przyznam zawsze, raczej biorac ich strone, ale widze ich tez obiektywnie – w duzej czesci sa wspaniali, ale maja tez wady. Natomiast rzeczywiscie nie zgadzam sie, ze matki robia to lepiej. No owszem, tylko one moga karmic piersia, ale mnie wcale nie oswiecilo nagle jako matke – jak przewijac, jak karmic, jak nosic, wszystkiego musialam sie nauczyc. Na bledach. I na bodziakach z plamami nie do sprania. A ta sciema z tymi niemowletami, co tylko spia i jedza – mama kolezanki mojej corki tez miala starszego hajnidka (tez o tym nie wiedziala, to bylo 16 lat temu) , tak sie kiedys zgadalysmy. I tak stoimy sobie niedawno, a obok mama z maluszkiem w chuscie. I slysze ta mame, ta mame HNB, jak mowi – „takie to tylko spia i jedza”. Oczywiscie dokonczylam – „i krzycza” – spojrzala na mnie, przylapana. Ten mit trzyma sie mocno, najwidoczniej po kilkunastu latach nawet mama HNB idealizuje ten okres. Z pozytywnych zaskoczen – rozmiar biustu rzeczywiscie ma sie nijak do karmienia piersia, podobnie jak to, czy juz w ciazy pojawia siara (u niektorych sie pojawia), jak i do rodzaju porodu (rowniez po cc mozna bez problemu karmic. Fantastyczna bluzeczka, z reszta caly zestaw.
Zgadzam się z tym co piszesz z obserwacji Męża jako ze nie mam córki :) myślę, że po prostu kobiety (oczywiście statystycznie) są po prostu bardziej empatyczne. Z zakupami u mnie jest tak samo. Dopiero na koncu- jeżeli w ogóle- kupuje coś dla siebie i nie jest mi z tym źle:)
Moj maz tez ma ten instynkt, jak zwal, tak zwal, moze rodzicielski? I to nawet w kierunku ojca-pingwina (skoro nie matki-kwoki) – to on sprawdzi, czy czapeczka jest i jedzenie podetknie, zeby aby z glodu nie zeszly. :) Natomiast z dzidziusiami – synek mial etap zabierania lalek-dzidziusiow na spacer, w swoim wozku, ale np. nigdy nie slyszalam, by o jakims maluchu, powiedzial, ze jest „taaaaki slodki”. Corka potrafi tak sie zachwycic siostra kolezanki, czy dzieckiem z przedszkola. Dla synka maluchy to taki rownolegly swiat (jak dla mnie dlugo) – dopoki nie wejda mu w droge, raczej sie nimi nie zainteresuje.
Moj maz zawsze kupuje dla mnie: „Papier toaletowy kupilem, dla ciebie, chleb kupilem, dla was, zebys nie mowila, a tu masz zawieszke do sedesu, tez dla Ciebie”. :))) Ale mistrzem prezentow rzeczywiscie jestem ja, bo wlasnie – obserwuje, wczuwam sie i wiem, co kogo moze zachwycic. Jak przyuwaze blysk w oku, notuje w pamieci i potem jest jak znalazl. Albo wlasnie wpada mi w oko cos, co chyba by pasowalo bliskiej mi osobie.
Bo tak na prawdę to nie jest „intuicja” tylko obserwacja. Matka przebywa z dzieckiem np 80% czasu i najwięcej o nim wie. Np kiedy maluch krzyczy, a matka nosi go to czuje, że w brzuchu się przelewa i stąd wie, że chodzi o ból brzucha. Widzi reakcje, obserwuje i dedukuje. Ot cała „intuicja”. Dlatego też najczęściej podejmuje słuszne działania. Zresztą dziecko uczy się też dużo od niej i niejako jest „do niej podobne” na początku, bo mało zna inne wzorce zachowań.
Dokładnie! Też tak uważam. Matka poznaje dziecko, stąd intuicja, odgadywanie myśli w lot, itp.
Mężczyzna tak samo może się tego nauczyć – wystarczy, że będzie z dzieckiem spędzać mnóstwo czasu.
Echh, „to nie jest kwestia wychowania, bo syna i córkę wychowuję tak samo” a żadni inni ludzie nie mają do nich absolutnie dostępu, nie mają rówieśników, nie kupujesz im zabawek kształtujących określone postawy, nie oglądają zupełnie żadnych bajek, nawet książek im nie czytasz? :) Uwarunkowania kulturowe to jest naprawdę mocna i zaskakująco wszechobecna sprawa. Dziewczynki są od niemowlaka przygotowywane do takiej opiekuńczej roli. Rodzic ledwie ma dziecko, a już przypisuje mu określoną rolę społeczną. Podświadomie! Był taki eksperyment, gdzie dwoje idealnie takich samym pod kątem Apgara noworodków poddawano jakimś prostym próbom, typu, kto pierwszy się gdzieś doczołga (może coś pokręciłam, bo się nie znam i nie pamiętam superdokładnie ;D) i rodzice dziewczynek mówili, że one na pewno nie będą pierwsze! Rodzice chłopców byli pewni, że oni będą najszybsi. A w rzeczywistości szanse były takie same – ale postrzeganie społeczne kobiety jako słabszej już działało.
Był też taki eksperyment gdzie dzieci wychowywano identycznie bez nacechowań kulturowych dotyczących roli płci. Dzieci np dostawały eksperymentalnie do zabawy tylko samochody. Efekt był taki, że dziewczynki te samochody tuliły jak niemowlaka,spróbowały ubierać, a chłopcy bawili się nimi jak samochodami, więc bullshit. Mózg ma płeć i uwarunkowania kulturowe nie mają aż takiego wpływu, nie jesteśmy czysta kartą jak nam próbuje wmówić lewacka promaganda.
Źródło do tych badań, bo napisać to można sobie wszystko (jeśli nie podasz, będę musiała usunąć ten komentarz, bo niewiele ma wspólnego z prawdą).
Karmienie piersią jest naturalne i piękne.
Tak, tylko czemu nikt nie powie że boli jakby prąd przeszywał całe ciało, a jak nie masz pokarmu to już w ogóle masakra.
Karmiłam 19 miesięcy. NIENAWIDZIŁAM każdej minuty. Początki były trudne jak jasna cholera. Więc podpisuję się obiema rękami, że to jest jedna z największych ściem, i to jeszcze taka, która rodzi stygmat społeczny, jeżeli kobieta się nie dostosuje.
Otóż to! I to społeczne linczowanie kobiet które z różnych względów nie karmią piersią. Ja karmiłam 10 miesięcy, wtedy też syn sam z dnia na dzień zrezygnował z piersi. Od początku były z tym problemy. Najpierw całkowity brak pokarmu bo była cesarka na zimno, a potem długo dieta bezmleczna bo wyszło uczulenie. W czwartym miesiącu życia syna miałam dość. Chciało mi się jeść ale nie mogłam bo karmiłam. Dieta i tak nic nie pomagała a zaparcia i kolki były więc zaczęłam mu podawać na zmianę z piersią mleko dla alergików. I to był strzał w dziesiątkę! Że też ja na to prędzej nie wpadłam. Dziecko zaczęło normalnie funkcjonować. Skończyły się Home brzucha, kolki, zaparcia i zaczął przesypiać noce. Odsyłam! Całe to Karminie jest mocno przereklamowane, naprawdę. W imię czego mamy męczyć dzieci i siebie? Jeśli miałabym mieć jeszcze jedno dziecko to na pewno nie będę już taka matka wariatka i nie będę się upierać przy karmieniu piersią. Mam mleko modyfikowane pozwoliło zacząć normalnie żyć.
Karmiłam 11 miesięcy bo to było coś co trzeba robić, jak zmienianie pieluchy. Nie wiem co w tym magicznego i pięknego. Ot czynność fizjologiczna do zaspokojenia. Karmię drugiego ssaka – też planuje karmić 10-11 miesięcy bo to najlepsze, a chce dla niego wszystkiego najlepszego, ale mnie to nie porywa i nie wzrusza. Nie zamierzam karmić dłużej bo uważam, że tyle wystarczy. Nie rozumiem peanów nad magicznością i wspaniałością tego. „Kiedyś będziesz żałować, że już nie karmisz” – nigdy nie żałowałam przy starszym, nie planuje żałować przy młodszym.
Każda z nas jest inna i inaczej znosi np. karmienie. Ja karmiłam 1,5 roku (synek zadecydowal sam kiedy kończy z takim posiłkiem:) i początki rzeczywiście były trudne (łącznie ze stanem zapalnym), ale potem to była sama przyjemność, bo praktycznie to był mój jedyny odpoczynek w ciągu doby. Proponuję nie zniechęcać przyszłe matki i nie wyolbrzymiać problemu, bo to ze ktoś cierpi z tego powodu nie oznacza, że każda będzie znosić to w taki sam sposób. A zniechęcić można bardzo szybko.
Sara, dziękuję Ci za ten głos. Tak jak nie dla wszystkich matek karmienie to magia, tak nie dla wszystkich jest to katorga i cieprienie. Ja uwielbiałam karmić i nigdy nie miałam z tym problemu. Żadnego. Może mi się poszczęściło, ale zgadzam się, że nie ma co nastawiać wszystkich do karmienia w ten sposób… Od nastawienia też dużo zależy.
A moim zdaniem wazne jest by mowic ze nie jest to piekne. Wszedzie pokazuja jak cudownie karmilo sie piersia i przeszlo na mleko nastepne (reklamy mlek modyfikowanych – mialam ochote rzucic w tv widelcem), obcy ludzie pytaja czy karmisz piersia (autentyczna historia, jak rezerwowalismy knajpe na urodziny i pani menadzer dopytywala o karmienje mlodego bo z nim bylismy), a na szkole rodzenia mowia ze to kwestia podejscia i nastawienia psychicznego. Coz – nastwienie mialam wspanile a rzeczywistosc? ropien, szpital, antybiotyki przez miesiace, wyciaganie tego paskodztwa strzykawka, miliony usg, nieczuli lekarze (?dziecko sobie zrobic umiala a karmic nie umie?!? ?Bedzie pani miala dziury w piersiach wielkosci lochy. Taka mloda i takie beda okropne? ?niech pani siedzi w lazience i wyciska mleko. Placze i wyciska?) i w koncu odstawienie w 3 miesiacu zycia dziecka, byly najlepszym rozwiazaniem. Sciema ze brodkawki pobola i przejdzie a CDL jest dobra na wszystko. Kazda kobieta powinna wiedziec z czym to sie je i miec prawo wybrac mm bez wstydu, tlumaczenia sie z tego i stygmatyzacji. Widze na grupach kobiety ktore szukajac pomocy tlumacza sie przez 10 zdan czemu wybraly mm, zapewne czujac presje wytlumaczenia by nie byc osadzona jako ta zla matka. Albo pisza: plakalam robiac mm. Serio? Plakac mozna jak ma sie chore dziecko.
Nie chce by zrozumiano mnie jak kogos kto mowi ze karmienie piersia jest zle. Jest cudowne o ile jest wyborem kobiety. A wybor mm nie jest gorszy bo najwazniejsze dla dziecka to zdrowa matka – rowniez psychicznie. Bez depresji.
Wcale mnie nie dziwi że menedżer restauracji w której mieliście chrzciny o to pyta, bo przy butelce można dziecko nakarmić przy stole w obecności gości natomiast mało która karmiąca piersią matka jest na tyle „wyzwolona” żeby karmić przy stole, raczej potrzebny jest dodatkowy pokój . Także moim zdaniem jak najbardziej pytanie na miejscu. I dlaczego ważne jest żeby mówić że karmienie nie jest piękne? Jeśli dla Ciebie nie było, nie znaczy że wszyscy mają tak samo jak Ty. I odwrotnie, jeśli dla mnie było piękne to nie znaczy że dla wszystkich. Wg mnie ważne żeby nie dawać żadnych łatek tzn zarówno nie mówić że jest piękne ale też nie mówić że nie jest. Bo nie zawsze i dla każdego jest/nie jest
Zgadzam się, ja też początki miałam bardzo trudne, bo dziecko nie chciało w ogóle ssać i nie przybierało, ja już byłam na skraju załamania nerwowego. Istnieją jednak ludzie, którzy są doradcami laktacyjnymi, ja z takiej pomocy skorzystałam i karmię już 10 mc i wcale mi się nie spieszy przestać. Uwielbiam ten czas z maluszkiem. Wiadomo każda z nas jest inna, ale też nie przesadzajcie, że karmienie dziecka to zło i mm pomoże cudownie w każdej sytuacji. U nas np nie przeszloby, bo moje dziecko nie akceptowało butelki.
A jeszcze ten instynkt macierzyński, no tu się z Panią Ilona nie zgodzę. To, że Pani go nie poczuła, nie znaczy, że nie istnieje. Ja instynktownie musiałam zajmować się maleństwem. Nikt nie pokazał mi jak go przewijać, kąpać, czy przewijać. Czy choćby zauważyć, że dziecko jest śpiące, głodne, czy może je coś boli- to też uważam za instynkt. I nie twierdzę, że tatusiowie go nie mają, bo w dużej mierze też robią wiele rzeczy czy przy dziecku właśnie instynktownie.
Początki faktycznie były trudne ale później lubiłam to nawet. Było mi trochę ciężko gdy synek odstawił się sam w wieku 9 miesięcy. Ta bliskość miała w sobie coś szczególnego.
Karmilam dwójkę dzieci po dwa lata, nigdy nie było sytuacji żeby mnie coś bolało.
Dla mnie mega ściema jest jak słyszę od koleżanki, ze ona przy swoim dziecku, jak miało tak około 1,5 roku to wszystko w domu zrobila. Jej dziecko to w tym czasie grzecznie się samo bawiło i samo w pokoju mogło siedzieć. Dziwi się, że ja swojej córy muszę pilnować, bo wystarczy jej chwila, aby wejść na stół, pół szafy wywalić itp. Jak nic mam niegrzeczne dziecko, a to dlatego, ze nie wkladalam jej do kojca za karę i nie pozwalałam się wypłakać. Wg niej za bardzo córce pobłażam i to jest moja wina. ?
Ja robię wszystko w domu przy dzieciach!
.
.
.
Tylko że trwa to tydzień, tyle razy muszę przerywać, bo mnie wołają/wywalają się/są głodne/chcą pić/trzeba zmienić pieluchę/znaleźć zabawkę/zetrzeć rozlaną farbę/ratować kwiatka w doniczce, itp. itd…
Wydaje mi sie ze to zalezy do charakteru dziecka… moj syn ma 1.5 roku i potrafi sie bawic sam w swoim pokoju nawet godzine… tez jestem zdziwiona, ale taki po prostu jest, interesuje sie wszystkim dookola… np przeglada wszystkie ksiazki jakie ma, albo buduje wieze z klockow i to go bardzo zajmuje… ale nie uwazam przez to ze wszystkie dzieci takie sa… Ale tez na pewno nie wkladam do kojca i nie wyplakuje sie sam w tym pokoju, jakas dziwna teoria?
Masakra ? ja robie wszystko przy 1,5 córce, jak ona jest poza domem, a ja mam urlop ? swoją drogą, w kuchni już wszystko zrobię, bo mąż mi w końcu zrobił kitchen helper i ona jest ze mną, tak to też z grubsza ogarnę, nie umiem przy niej posprzątać w łazience i umyć podłóg. W życiu bym nie dała się wypłakać itp, to jie zgadza się z moimi przekonaniami po prostu. Ale ile matek, tyle modeli wychowania
Ja podpisuję się pod wszystkim plus ten już wspomniany mit o pięknie i niepowtarzalnej więzi podczas karmienia piersią. Karmiłam 3 miesiące – chyba najgorsze trzy miesiące w moim życiu i ulgę wielką poczułam, kiedy przeszłam na butelkę. Więź z synem mam cudowną, jest zdrowy i nic mu nie brakuje ;) I jeszcze jedno – to mi powiedziała pediatra, kiedy poprosiłam o pomoc w przejściu na butelkę: „musi się pani poświęcić”. Hę? Czy sfrustrowana mama da dziecku szczęście?
A ja nie karmiłam mogę powiedzieć wcale, mam dwójkę już dużych. Tzn próbowałam, po 3 tygodniach się poddałam przy 1 -wszym, przy drugim nawet specjalnie się nie nastawiałam. Nie chorowały, nie miały alergii, zdrowe …. I szczerze jak tak czytam o tej więzi, że najlepiej to dwa lata karmić itp. nie wiem czy tak faktycznie jest, czy tak matki myślą, czują czy po prostu tak trzeba dziś. Ja w moim karmieniu fakt, że krótkim nie widziałam aż tak nic pięknego.
Dziś c{rka kończy 19 miesięcy, nadal karmię, tylko jedną piersią od początku i to uwielbiam. Miałam nawał chyba w 4 i 5 dobie i to było paskudnie bolesne, fakt, ale tak, nie miałam żadnych problemów i może dlatego tak łatwo poszło nie wiem, jak mi ją położna zaraz po porodzie dostawiła, to powiedziała instynktowny ssak, nie musiałam jej korygować, poprawiać, wszystko jakoś tak samo, a karmie jedną piersią, bo 2 drugiej nie mam praktycznie sutka, jest mały bardzo i dało radę. Także wydaje mi się że każda kobieta ma inaczej, nie piętnuje tych co karmią butelką, bo to ich dziecko, ich wybór.
Wygladasz bombowo, juz bluzka zamowiona, bo nie moglam sie oprzec ;-) Wpis tez super!
Dzięki! Fajna jest, bałam się trochę tego uniwersalnego rozmiaru, ale jest tak wiązana, że faktycznie będzie pasować każdemu :)
Czy moglabym prosic o informacje jaki jest sklad materialu tej bluzki?
100% poliester ;)
Acha, i jeszcze zapomnialam pochwalic fotografa – sliczne kadry i swiatlo!
Przekażę Piotrowi! :) :*
Karmię piersią od pół roku i znajome kobiety dopytują czy juz będę odstawiać, jedna mi pogratulował, że wytrwałam i mam już z głowy…To naprawdę takie rzadkie lubić karmienie piersią, czuć więź z dzieckiem podczas karmienia i tęsknić za wtulonym w siebie skarbem kiedy się nie karmi? Kobiety, czasem po lekturze komentarzy czuję się jak zboczona… Tez bolało 2 miesiące, krew się lała lecz nie porownam tego doświadczenia z niczym innym i uważam że jest to ogromny przywilej.
Ja lubiłam karmic a bolało tylko na samym początku. Może jest to kwestia odpowiedniego przystawienia dziecka do piersi? Bolało głównie jak córka za płytko chwycila ale zaraz ją odsysalam i przystawialam od nowa. No i masc na poranione brodawki bardzo przyspiesza regenerację. Przestalam karmic jak skonczylo mi się mlek, wtedy to bolało każde pociagniecie cycka
Chodzi o to, że nikt mi nie powiedział np. na szkole rodzenia, że karmienie może boleć. Wszędzie czytałam i słyszałam, że trzeba prawidłowo przystawić i jak dzidziuś załapie to po problemie (chyba, że masz nawał to liście kapusty stosować) . Dlatego napisałam, że dla mnie mówienie, że kp jest naturalne i proste to wprowadzanie matek w błąd. Dopiero po porodzie jak sobie nie dawałam rady, mały wrzeszczał aż zasypiał z wyczerpania to się okazało, że kp jest trudne, bolesne i doprowadza mnie do rozpaczy (szczególnie przy braku wsparcia ze strony położnych). I do tego ta nagonka na niedające sobie rady z kp, że złe matki, wygodnickie bo butelkę łatwo podać, naprawdę jeszcze bardziej pogarsza sprawę.
Dokładnie! Uwielbiam karmienie piersią, ale początki to był horror, na samą myśl o zbliżającym się karmieniu robiło mi się słabo. I bardzo byłam rozczarowana tym, że w szkole rodzenia nikt tego nie powiedział. Uważam, że powinno się o tym mówić. A wizyty w poradni laktacyjnej powinny być refundowane. Mnie one uratowały.!!!
Lubię tulić moje dziecko, czuć więź z nim, nie muszę go przy tym karmić. Dla mnie karmienie jest jak (sorry za określenie) zmiana pieluszki – coś co trzeba zrobić, ale ani mnie to nie brzydzi, ani nie będę układać o tym peanów. Nie miałam problemów z karmieniem ani ze starszym synem, ani teraz z młodszym. Ale po prostu karmienie to karmienie nic wielkiego… Planowałam karmić do roku – starszego karmiłam 11 miesięcy, młodszego (teraz 4 miesiące) też planuje karmić podobną ilość bo wiem, że to dla niego dobre. Czasem czułam się oszukana tymi opisami jaki to magiczny moment i jak matka powinna przeżywać to karmienie i czułam się gorsza, że ja tego tak nie odczuwam…
Też czułam się trochę oszukana :) a okazało się, że bez szału. Ot zwykła czynność. Być może dlatego, że nie miałam problemu :)
W moim przypadku początki karmienia to była masakra.. Po pierwsze ból sutków, bardzo silny, po drugie rozkręcanie laktacji i używanie wiele razy dziennie laktatora, mycie tego tałatajstwa… Do tego dochodzi stres pt. „Czy ja jestem w stanie Ją wyżywić? Czy Ona jest najedzona? Czy przyrasta?” Też uważam, że za mało się mówi o tym, jakie to trudne. Ja wsparcie czerpałam z Hafiji i grupy na Facebooku dla karmiących, bo tam zobaczyłam, że nie jestem sama z tym. Jednakże po miesiącu, jak już ogarnęłyśmy temat, to było super ? cudowny czas, wygoda (bez mycia butelek, zawsze pod ręką). Na początku duuużo leżenia, momentami za dużo ? ale potem jak już dziecko ma pół roku i więcej to to jest ten moment dnia kiedy można sobie poleżeć i po prostu odpocząć ? cudowne jest też, gdy dziecko jest starsze (1 rok – 1,5 roku) i okazuje, jak się cieszy tym karmieniem ? karmiłam około 20 miesięcy.
Zgadzam się co do jednego, że nie każda kobieta powinna mieć dzieci. Poza tym trochę nie podoba mi się takie demonizowanie wszystkiego co związane z macierzyństwem. Powinno się mówić że nie wszystko przychodzi łatwo i są ciężkie chwile, ale jak dzieci nie było to niby było lajtowo i nic nie przeszkadzało? Jak nie miałam dzieci to ile razy chciałam „strzelić sobie w czaszkę” bo było tak ciężko. Teraz też bywa ciężko, ale chwil kiedy czuję się szczęśliwa jest o 300% więcej. Szczerze? Kobietom brakuje luzu i chcemy być najlepsze, najszybsze, najcudniejsze jako mamy. Wmawia się nam że dziecko powinno spać 12 godzin, tylko się uśmiechać i pięknie się rozwijać, a my powinnyśmy czytać w myślach dzieci i poświęcać się bezgranicznie dla nich. Otóż nie, powinniśmy mieć zdrowe podejście. Mąż jest rownoprawnym rodzicem, a jak usmażysz naleśniki a potem podasz je wszystkie na stół to nic się nie stanie.
Jak zamowisz pizze zamiast smaYc nalesniki tez bedzie ok. Pozdrawiam
Jak mowila tesciowa kolegi; z milosci nie wyzyjesz.
Co do 7, to myślę że dziecko może poważnie wpłynąć na rozpad związku;) Ja mam czasem ochotę udusić Męża przy nadmiarze obowiązków, np gdy on akurat sobie chwile siedzi nic nie robiąc (generalnie oboje cały dzień latamy jak dziki i czesto chwila, gdy drugi ma trochę wolnego, podczas gdy pierwszy zmaga się z problemami dnia codziennego okupiona jest morderczym spojrzeniem:)
Ogólnie to zgadam się z każdym punktem.:) ładnie wyglądasz na zdjęciach :)
Dziękuję :) a z tym rozpadem to prawda. Jak nam Baśka dała w kość przez dwa lata pobudkami co 1-3 godziny, to wręcz warczeliśmy na siebie ze zmęczenia :)
Mam 4 dzieci i uważam że instynkt macierzyński istnieje, tyle że się rozwija przez przebywanie z dziećmi, karmienie piersią itp. Przy pierwszym dziecku też go za bardzo nie odczuwałam, ale z każdym kolejnym jest coraz wiekszy. Nigdy nie byłam z tych „gruchajacych ” do dzieci, a teraz rozczula mnie każdy noworodek. Tak samo z kp, z pierwszym było trudno, ale przy drugim już poszło gładko, a teraz nie wyobrażam sobie ciągłego mycia butelek i ciągania ze sobą tego całego ekwipunku do mleka. Biorę dziecko, pieluchę na zmianę i idę?
A to nie jest wiedza, doświadczenie, poznanie, no i… Miłość?
Mnie się zawsze podobał tekst, że to właśnie karmienie piersią buduje niesamowitą więź między dzieckiem a matką .. i znów sorry panowie, ale nie karmicie, nie macie szans na super więź z własnym dzieckiem. Pozdrawiam
Ilona super tekst i piękne zejęcia :)
Widziałam, że dużo mam pisze o karmieniu piersią i bólu na początku – chciałam zwrócić waszą uwagę na problem, ktory w Polsce jest nie zawsze diagnozowany – tounge tie – jeśli wasze dziecko ma ten problem to karmienie będzie bolesne, może też prowadzić do poranienia brodawki. Łatwo jest temu zaradzić wykonując krótki zabieg (około 1 minuty) i wtedy karmienie nie jest absolutnie bolesne – aż do momentu pojawienia się ząbków kiedy dziecko może ugryźć ;)
Moje ulubione: „bardziej się zmęczy, to będzie lepiej spało ” ??????? u nas jest zupełnie odwrotnie, im bardziej córka zmęczona, tym gorzej zasypia a jeszcze gorzej zaprowadzić ją do sypialni, nie wspomnę o kąpaniu zmęczonego dziecka!
Aaa, to prawda! Dziecko przemęczone nie sposób położyć spać!
Moje jak są zbyt zmęczone (albo zbyt rozbawione) to nie ma opcji, żeby zasnęły. Kończy się na krzyku i płaczu.
Dziękuję!
Teraz już wiem, że nie jestem „wstrętną kobietą” i obrzydzam wszystkim przyszłym rodzicom rodzicielstwo :). Jak byłam w ciąży to prawie większość tych „złotych myśli” słyszałam. Rzeczywistość zweryfikowała je na ich niekorzyść i powiedziałam sobie, że ja tak mówić nie będę. W postanowieniu trwam ale za to jestem uważana za „wredną, pozbawioną empatii babę” :D.
Przyjaciółka nie chciała mieć dziecka dopóki nie ułoży sobie życia na swój sposób – kibicowałam jej jako jedyna! Teraz jest na półmetku i nie pocieszam, że jak urodzi to wtedy będzie cudownie i och, ach. Jako przyszła matka cieszy się ale i boi tego co przyniesie rzeczywistość więc staram się ją wspierać i tłumaczę, że każdy mały człowiek jest inny i inaczej będzie reagował na ten nowy świat. A ona z mężem muszą się swojego człowieczka „nauczyć”.
Sama z mężem miałam kilka „ataków paniki” zanim zrozumieliśmy co i jak, a ciągle jeszcze nas córka zaskakuje :).
Aldi o karmieniu też tak słyszałam, że naturalne, że dziecko będzie wiedziało jak, że ja też bez problemu sobie poradzę. Karmiłam dwa miesiące i powiedziałam dość. Nauka przystawiania do piersi, zdrowe jedzenie, nakładki – nic nie pomagało, a stres rósł. Córka to już nie tylko z głodu płakała ale i z nerwów. Męczyłam się ja i ona. Powtarzano mi, że się na pewno ułoży, że muszę mieć cierpliwość i próbować, próbować. Co z tego, że pokarm był, że córka przybierała na wadze jak każdy posiłek to była wojna nerwów. Pogodziłam się, że nie dam rady i przeszłam na modyfikowane. Córka przestała rzygać po posiłku, a ja z radością ją tuliłam przy karmieniu. Do dziś posiłek to świetna zabawa :). Przyjaciółkę będę wspierać niezależnie od jej decyzji, bo każda kobieta będzie przeżywać po swojemu i każdej decyzji należy się szacunek, nawet jeśli się nie zgadzamy.
Jak „znajomi” dowiedzieli się, że świadomie odrzucam karmienie piersią dla zdrowia psychicznego, to zostałam poinformowana, że skazuję córkę na bycie grubą, bo mleko modyfikowane tuczy strasznie. Młoda ma 16 miesięcy, waży 9,34 g i ma 76 cm :). Jest zdrowa, radosna i pełna energii, chętnie poznaje otoczenie i rozwija się normalnie. Dzieci „znajomych” karmione naturalnie w większości ważą za dużo w stosunku do swojego wzrostu. Dzieciom karmionym mlekiem modyfikowanym teoretycznie szybciej rozszerza się dietę ale to nie znaczy, że nie może to być posiłek dobrany do potrzeb dziecka i dzięki temu możemy uniknąć nadwagi. Młoda je już praktycznie wszystko co dozwolone w jej wieku ale je tyle ile chce z danej porcji, a przegryzamy głównie owocami i słodyczami z przepisów na tym blogu, bo są super i smakują wszystkim ;P.
Jeśli chodzi o karmienie piersią liczy się pozytywne nastawienie. Mnie pozytywnie nastawiła koleżanka. To była naprawdę duża przyjemność karmić. Karmiłam 2 lata. ALE…teraz mam drugie dziecko i karmienie go jest problematyczne i jak to ujęła mama powyżej, jest to „wojna nerwów „. Mimo to chcę próbować dalej. Także jak najbardziej rozumiem te rozterki. Bywa różnie i teraz widzę że dużo zależy od dziecka. Jedno jest „urodzonym ssakiem”, a drugie nie. Jeśli mimo prób, porad położnych, mimo wizyt w Poradni Laktacyjnej mama i maleństwo są bardzo zestresowani przy karmieniu, to ja jak najbardziej rozumiem decyzję o zmianie sposobu karmienia. Lepiej nie karmić wtedy piersią. Mniej zdrowo dla dziecka, ale czy ono zmęczone, wyjące, zestresowane może rozwijać się dobrze? Mitem dla mnie jest też to, że ciąża jest takim wspaniałym i radosnym czasem. U mnie tak nie było. Było normalnie, trochę smutno, trochę radośnie. Kolejny mit: dziecko jadące w wózku, mama zrelakowana…heh. .moje dzieci niewózkowe do 4 miesiąca życia. Potem było lepiej! Pozdrawiam
Dziękuję :). W Poradni było ok, nawet porady Doradcy Laktacyjnego skutkowały. Niestety mój stres był tak wielki, że przechodził na Młodą i po kilku „w miarę dobrych” karmieniach następowały „złe”. Taka jazda góra dół. Młoda też miała lepsze i gorsze dni. Ciężko nam to szło, niby tylko dwa miesiące, a do dziś mnie to przygniata emocjonalnie. Tym bardziej trzymam kciuki! :)
Cała prawda!!! Wszystko w punkt zgadzam się…tylko najgorsze że to robią kobiety kobietom…kłamią i udają że macierzyństwo takie super i ble ble. Ja jak urodziłam i mówiłam że jest ciezko opowiadałam o swoich problemach to słyszałam że tylko ja tak mam bo żadna tak nie miała…już nie muszę mówić jak się czułam po takich rozmowach…”moje spało, moje było spokojne, nie nie u mnie tego nie było może idź do lekarza, nie no trochę pokwilił na ząbki Ale nie było tak źle, nie no mój ja go posadziłam to siedział i się bawił nie no ja wszystko mogłam zrobić, nie no ja gotowałam…wszystko jadł…A w sklepie przylapana na kupnie słoików…ręce opadają nie wdaje się już w żadne rozmowy z babami bo one są fałszywe….
Punkt 5. Noworodki tylko śpią… owszem! Niektóre tak! Tak jak na przykład moja córcia. Obecnie ma 4 miesiące i mogę śmiało powiedzieć, że wygrałam los na loterii. Mała śpi całe noce od samego początku. Żadnych kolek, żadnego nocnego płaczu… nic, kompletnie nic! Czasami zdarzało jej się 20 minut popłakać przed senm jak była bardzo zmęczona lub było zbyt dużo wrażeń w ciągu dnia. A jak już jesteśmy przy dniu… w ciągu dnia też spała ile się dało. Także nie mam zielonego pojęcia co to poporodowe niewyspanie i nocne pobudki :)
Ile matek tyle odczuć, ile dzieci tyle zachowań.
Przeżyłam depresje poporodową i trochę wyparłam w głowie istnienie mojego pierwszego syna, ale w tym czasie automatycznie wykonywałam przy nim wszystkie czynności, myśle ze to był instynkt.
Mam teraz troje, pierwsza dwójka rok po roku (zdecydowałam się mimo depresji po pierwszym porodzie) i to była najlepsza decyzja, bo jak młodsza osiągnęła 3 rok życia, po powrocie z przedszkola nie miałam dzieci, bawiły się ze sobą, ale wiem ze rodzeństwa są różne i potrafią się nie znosić szczerze do osiągnięcia pełnoletności.
Karmienie- koszmar. Przy trzecim dopiero załapałam ze może być trochę fajnie.
Na trzeciego namówił mnie mąż. Urodził się niezwykły egzemplarz, który jest teraz fajnym gościem (4 lata) ale przez pierwsze trzy lata swojego życia przeczołgał mnie tak, ze nie wiedziałam jak się nazywam. Uważam, ze gdyby urodził się pierwszy, nie miałabym więcej dzieci.
Fajny post, ale dla kobiet które dzieci planują- z przymrużeniem oka:)
100%prawdy zebrane w jednym miejscu dopiero po przeczytaniu tego wszystkiego razem stwierdziłam że się z tym zgadzam.
Zieba nigdy tak nie powiedział. To zdanie wyrwane z kontekstu. Nie powtarzaj bo to ściema.
GENIALNY tekst! Udostępniać na wszystkie sposoby, to może wreszcie ludzie przestaną się czepiać kobiet (np. mnie), które dzieci posiadać najzwyczajniej w świecie nie chcą, właśnie z w/w powodów. Uważam, że bycie matką to jedno z największych poświęceń w życiu kobiety! I podziwiam wszystkie mamy za to co robią. Bo to ani trochę, ani odrobinę nie jest łatwe. Buziaki!
Pamiętam, że jak słyszałam o tym, że zapomnę o bólu porodowym, jak tylko zobaczę dziecko, myślałam sobie „co za ściema”. Poród miałam wywoływany i bez znieczulenia (ze względów medycznych nie mogłam). Kilka razy mówiłam, że już nie dam rady itd., a jak dostałam małą na brzuch, zaśmiałam się i powiedziałam, że wcale tak nie bolało. Czyli jednak zdarzają się takie przypadki.
Pojawił się temat karmienia piersią. Chyba chodziłam do super szkoły rodzenia – przede wszystkim dowiedziałam się, że warto sutki przygotować wcześniej i już pod koniec ciąży smarować je odpowiednim kremem. Na początku karmienie bolało, praktycznie wykręcało mnie z bólu i jeszcze laktacja wolno mi się rozkręcała. Trwało to może trochę ponad tydzień, może dwa. Mała aktualnie ma miesiąc i kp to czysta przyjemność (no dobra, czasami bolą mnie plecy i bywa męczące, że mała tak często wisi przy cycku).
O. Jak kolezanka mnie w 8sc zapytala jak sie czuje to szczerze jak kobieta matce 3 letniego wtedy dziecka powiedzialam ze mnie wszystko boli, wk*wia, nic nie pamietam, a chodze wolniej od emerytki.
Co mi powiedziala:
To bylo sie nie brac za dzieci skoro cie to przerasta. No przeciez wiesz na co sie pisalas
(No bo jako bezdzietna wiedzialam jak boli kregoslup jak sie nosi 3kg pod sercem non stop. Zenada)
Od razu będziesz wiedziała, jak karmić piersią…no nie…nie udało się, a nikt nie potrafił pomóc.
Tak samo jak nie czułam mocy przy karmieniu piersią. No po prostu nie. Dziecko to zaakceptowalo a od innych, których sprawa nie dotyczyła słyszałam, że albo jestem leniwa albo wmawiano mi wariactwo lub fakt, że Moja bliskość z dzieckiem nie będzie dość dobrej jakości.
Jedyną dobrą radę jaką usłyszałam po urodzeniu pierwszej córki, była od mojej koleżanki: „Pierwszy rok jest najgorszy potem jest tylko lepiej.”. Reszta „dobrych rad” to totalna ściema.
1. Instynkt – u mnie działa ale nie chodzi tu raczej o to, że człowiek nie popełnia błędów, przecież cały czas się uczy, nie mam też na myśli, że tata gorszy człowiek, ale jak mnie coś podpowiada, że coś trzeba spr np u lekarza, albo zrobić, to zawsze się sprawdza.
2. Nie uważam, że każdy musi założyć rodzinę
3. Może nie jak dostałam dziecko na ręce (podczas skurczy partych zanim pojawiła się główka powtarzałam sobie w myślach : „nigdy więcej, nigdy więcej”), po jakiś 2 tygodniach zapomniałam, a po miesiącu powiedziałam mężowi, że chce następne
4. Trochę się sprawdza, ale u mnie to dopiero półtora roku, więc zobaczymy, co czas pokaże
5. Moja córka jako noworodek (ja tu biorę okres pierwszego miesiąca) owszem, tylko spała, w ciągu dnia ładnie spała w łóżeczku, w nocy na karmienie się budziła, ale w dzień musiałam ja ją budzić, bo mia) am wrażenie, że w życiu by się nie obudziła sama. Jak skończyła 5 tygodni stała się nieodkładalna w ciągu dnia do łóżeczka, w nocy też łatwo nie było i niestety do dziś nie jest
6. Jeszcze nie wiem, bo mam ją jedną
7. Nie wiem, czy umacnia, ale zgadza się, szybciej, podaj, przynieś, u mnie nie było dziś ty wstajesz, bo ja karmie cały czas, ale np w nocy wstawał, przewijał, podawał świeżynkę do cyca ?? ale u mnie jest zawsze, teraz Ty zmieniasz pieluchę (z kupą)
8. W całej mojej rodzinie zawsze powtarzali, że dziecko kosztuje tyle co mercedes, więc nie czuje się oszukana ??
9. Nie wiem, nie dowiem się, ale wydaje mi się, że z pracą to akurat miały lepiej… Od 7 do 15, do widzenia, zero nadgodzin, biegu, pędu, zawsze ktoś do pomocy
10. Na początku tak, bo wiesz, że ten mały człowiek nie powi Ci, o co mu chodzi… Jak padają pierwsze słowa, w tym eeyyy, jako nie, albo m{wi to, ale nie pokaże palcem, co chce, to pomału cierpliwość się kończy ??
U mnie w rodzinie zawsze przewijało się stwierdzenie, małe dziecko mały kłopot, duże dziecko duży kłopot i coś w tym jest.
Ze wszystkimi punktami sie zgadzam!!!
Dodałabym jeszcze mit o szybkim ,, gubieniu kilogramow” podczas karmienia piersią ?
Nie karmiłam, więc niestety nie wiem.
ALE bardzo często słyszę, jak kobiety mówią, że „no co prawda przytyłam 20 kg, ale prawie wszystko straciłam przy porodzie” albo: „Przy porodzie straciłam 10 kg”.
Hmm… Mi przy porodzie zeszło jakieś 4-5 kg, a z resztą WALCZYŁAM ponad rok, nic „samo” nie chciało się gubić :)
A ja przed pierwszą ciąża miałam nadwagę. W pierwszej ciąży przytyłam 8 kg. Po wyjściu ze szpitala po porodzie straciłam 10 kg (syn ważył 4310g), a w ciągu kilku miesięcy jeszcze 18 kg, czyli ważyłam o 20 kg mniej niż przed ciążą. Czułam się świetnie, wyniki idealne. Żeby schudnąć nie robiłam nic. Karmiłam piersią, chodziłam na spacery z dzieckiem i tyle. W drugiej ciąży przytyłam 16 kg, po porodzie straciłam 6 kg (ważył 4070g). Synek ma obecnie 4 m-ce, jego również karmię piersią, od dwóch miesięcy jestem na diecie eliminacyjnej bez jajek i bmk a moja waga nie drgnęła.
Więc wierzę w obie wersje :)
Ja jak karmiłam to jadłam bardzo, bardzo dużo a po pół roku ważyłam 5kg mniej niż przed ciążą (czyli schudłam 15 kg w 6 miesięcy). Jak skończyłam karmić, wróciłam naturalnie do wagi sprzed ciąży (przytyłam). Więc to kwestia bardzo indywidualna. Ze mnie karmienie wysysało kilogramy ale też i życie. Czułam się niesamowicie zmęczona.
No nie do końca zgodzę się z tym, że instynkt rodzicielski nie istnieje. Oczywiście że to mit że od razu wiadomo co i jak robić, jednak nikt nie zna dziecka tak jak rodzice i bardzo szybko nauczyliśmy się, jak nasz synek komunikuje że jest głodny, jak że zmęczony, jak że pielucha do zmiany a kiedy się po prostu nudzi. Z karmieniem po przekopaniu internetu i tysiącu rad położnych ostatecznie też poszłam na instynkt i tak było nam najlepiej, już 10 miesięcy i nadal to uwielbiam. Początki oczywiście bolą i są mało komfortowe ale nawet pomimo tego cieszyłam się tym tuleniem i jego postekiwaniem z przyjemności ;) a co do spania.. dzieci są na prawdę różne i akurat nasz od początku ładnie spał w nocy (gdzieś na 3 karmienia, czasem 4) a po 5 miesiącach zrezygnował zupełnie z nocnych karmien i raz na chiński rol zdarzy mi się że raz się obudzi (nikt mi nie chce w to wierzyć ale trudno, nie narzekam w każdym razie^^ z resztą „mitów” się zgadzam.
Kocham Cie Kobieto!
Moje ulubione: dopiero jak urodzisz dziecko będziesz prawdziwą kobietą! No kurde rzeczywiście … szkoda gadać. Oprócz tego ze nie mogę schudnąć i zmieniłam garderobę na tę która się nie gniecie i jest dwa rozmiary większa to w sumie jestem tak samo kobieca jak kiedyś :-)
Wszystko prawda
Nr 1- nie chodziłam do szkoły rodzenia, nie miałam w rodzinie blisko małych dzieci, a mimo wszystko od razu po porodzie wiedziałam jak wykonać podstawowe rzeczy, więc może z tym instynktem ma to coś wspólnego
Nr 3- 2/3 miesiące po porodzie nie pamiętałam już bólu, więc to chyba zależy od kobiety…
Nr 5- moja córka nie miała jakichś problemów z zasypianiem, chyba dopiero ok 4 miesiąca zaczęły się schody
Nr 6- zależy od dzieci i od różnicy wieku między nimi. Znam różne przypadki.
Nr 8- dziecko kosztuje w cholerę pieniędzy, co gorsza potrzeby rosną wprost proporcjonalnie do wieku. Jeśli planujesz wesele, kupno domu lub budowę, nie planuj dziecka
Nr 9- może i miały gorzej, ale nie narzekały, bo po co? Obowiązków od tego nie miały mniej i chłopa co zrobi za nie też nie było, bo był w pracy lub na polu. A wiemy, że im bardziej narzekasz tym bardziej Ci się nie chce
Z resztą zgadzam się z Tobą, zwłaszcza z ostatnim punktem. Zanim urodziłam nie miałam cierpliwości, teraz moja cierpliwość jest zakopana gdzieś w okolicach jądra naszej cudownej Ziemi
Ale skąd wiesz, że nie narzekały? Wydaje mi się, że o to autorce chodzi w tym punkcie. Jasne, wiemy, że narzekanie jest bez sensu i nie robi się od niego lżej, co nie znaczy, że tego nie robimy. I szczerze wątpię, że nasze babcie były w tej kwestii wyjątkowe. Po prostu, takiego codziennego jojczenia nie przekazuje się dla potomności, przetrwały trudne czasy, wychowały dzieci, wypełniały sumiennie obowiązki, więc z perspektywy czasu są dla nas są dzielne i wspaniałe, co nie znaczy, że nie przeklinały pod nosem na swój los.
I jeszcze słowa powtarzane jak refren piosenki ?Ciąża to najpiękniejszy okres w życiu kobiety! Korzystaj!?
WTF???
Po licznych konsultacjach z ginekologiem, dermatologiem, laryngologiem i ostatecznie położną doszłyśmy wszystkie do wniosku, że ten tekst musiał wymyślić jakiś facet… tylko czemu te wszystkie baby w moim otoczeniu wciąż to powtarzały???
To zależy od ciąży. Każda jest inna. Tak jak każdy poród jest inny. Ja pierwsza ciąże przechodziłam cudownie. Byłam aktywna fizycznie. Cała byłam rozpromieniona. Tydzień przed terminem porodu byłam na basenie aby walnąc sobie 20 odległości. Druga ciąża już trochę gorzej przeszłam bo córka miała 9 miesięcy gdy zaszłam w kolejna ciąże i nie mogłam się wyspać. Wiec pierwszy trymestr był okropny. Ale potem było z górki. Raz w pierwszej ciąży trafiłam na oddział z kolka nerkowa ale szybko przeszło. Lubiłam być w ciąży :) serio :) porody z kolei były zupełnie inne. Pierwszy wywoływany po terminie skończył się cesarka. Lecz myśle ze nie z mojego braku sił lecz z powodu nastawienia lekarza który zjebal mnie od góry do dołu jak po całej nocy skurczy powiedziałam przy nim ze nie mam siły i aby mnie ciał. Miałam prawo być zmęczona. On mógł zareagować inaczej. A takto wyprowadził mnie z równowagi zaczęłam płakać z nerwów i nie mogłam oddychać wiec dziecku spadło tętno i na sale na cesarkę. Do drugiego porodu podeszłam już na spokojnie i lekarz był opanowany słuchałam położnej i jakoś poszło i zgodzę się z tym ze zapomniałam o bólu jak zobaczyłam moje dziecko :) co innego z bólem krocza po szyciu ale i tak szybciej się goi niż rana po cc. Z Karmieniem piersią z pierwszym dzieckiem nie miałam problemu bo to istny ssak i ponoć sutki idealne do karmienia. Za to druga córkę zabrały mi położne na noc i dały butelkę i przestała ssać pierś. I koniec. Mleko miałam choć mi laktacja na chwile się zatrzymała przez stres ale swoim podejściem i determinacja odzyskałam pokarm. Ale musiałam odciągać i dawać butelka. Ale lubiłam karmić pierwsza córkę piersią. Uważam ze to łatwiejsze i sprawia przyjemność. Choc jak widze jak matki wiszą co chwile z piersią to łapie się za głowę ale trafiłam na super położna środowiskowa i nie pozwoliła mi aby dziecko leżakowało przy piersi.
Mimo miłości do swoich dzieci ja od kiedy miałam chyba z 13 lat wiedziałam ze będę mama i już. Uwielbiałam małe dzieci. Kocham je bezgranicznie ale uważam ze społeczeństwo nie ma prawa zmuszać kobiet do bycia matkami. Choć w głowie myśle sobie ze każdej kobiecie prędzej czy później potrzeba dziecka przyjdzie tylko gorzej jak przyjdzie za późno i nie będą już tymi matkami zostać.
Z większością zgadzam się w 100%. ?Dziecko umacnia związek? to chyba najśmieszniejsze :D ale co do instynktu, to ze swojej strony muszę przyznać racje starym porzekadłom. U mnie naprawdę w pewnym momencie się to obudziło, zamiast rozczulać się nad psami (jak wcześniej miałam w zwyczaju), zaczęłam zwracać uwagę na dzieci i to naprawdę łapało mnie za serce – a nigdy nie należałam do osób dzieciolubnych! Po porodzie nadal nie lubię dzieci… ale swoją uwielbiam! :D
Natomiast tej miłości tez musiałam się nauczyć, przecież wyjęli i podali mi obcego człowieka, którego nigdy wcześniej nie widziałam.
Te tematy przedemną ale i tak już mam świadomość, że wiele rzeczy jest koloryzowanych i jest totalna ściemą. Dobrze, że o tym piszesz. Dla mnie największym szokiem było jak koleżanka zaczęła mi opowiadać jak to naprawdę ten poród wygląda. Do tej pory wiedziałam tyle ile zobaczyłam na filmach, że boli jak cholera ale to coś magicznego, więź z dzieckiem i inne takie bajery. Ale to, że jest się tak rozwalonym, szytym, rodzi się na sali z 5 innymi kobietami, że nie zauważyli ze się wykrwawiasz i na tym skończę. (wiadomo każdy jest inny i każdy odczuje inaczej ale dobrze znać kilka opinii a nie same pozytywne ohy i ahy. Zastanawia mnie czemu nie chcą mówić prawdy, żeby się nie zniechęcały inne kobiety? Nie wiem, wolę wiedzieć czego najgorszego mogę się spodziewać.)
Jeszcze w czasie porodu, będziesz wiedzieć – Kiedy i jak przeć, yhy
A teraz ale wy jesteście super rodzina, tyle czasu poświęcacie dzieciom. Nie robię relacji z ich kłótni i mojego wkur piania
A na końcu płatną reklama odzieży ?
Nie. Podpisałam, bo często są pytania o to, co mam na sobie.
Nikt mi za to nie płaci.
Wszystkie wpisy sponsorowane są na moim blogu oznaczone (dopiskiem: wpis powstał we współpracy z…/partnerem wpisu jest…).
Fajne to. Takie życiowe. Jestem mamą dwóch dziewczynek sześcio i dwu-letniej. Raz jest śmiech. Raz krzyki i płacze. Jest ciężko, szczególnie, gdy mąż/partner ciągle jest w pracy, mama też pracuje a piątym członkiem rodziny jest niania. Pranie gotowanie, prasowanie, wspólne wyjścia, czas dla siebie, to jeden wielki plan taktyczny który czasem może popsuć coś czego się nie przewidzi. Jak to mawia moja mama i babcia:”małe dzieci spać nie dają, duże-żyć”
Wywyższanie karmienia piersią nad butelką i porodu naturalnego nad cesarką. Chciałam mieć cesarkę bo bałam się porodu i bólu, na szczęście moja córcia zadbała o mamę i 12 godzin po odejściu pierwszych wód przestała pchać się na ten świat i cesarka była konieczna. Skurcze miałam bardzo słabe i nie poznałam co to ból porodowy. Z karmieniem było to samo. Nie chciałam karmić ale te naciski zewsząd… Znów córa przyszła z ratunkiem i nie zamierzała doić z piersi. Po kilku dniach leciała już butelka. Teraz wiem, że przy drugim dziecku nie dam się zmanipulować i nie zamierzam ani próbować rodzic ani karmić. I krzywdy tym dziecku nie zrobię. Niby mamy prawo decydować o sobie ale otoczenie zmusza nas do tego czego niekoniecznie chcemy przez co macierzyństwo dla niektórych kobiet jest bardzo trudne i bolesne jak i fizycznie tak psychicznie.
Mam bliźniaczki. Przez cesarke. Przez pierwsze godziny balam się iść je zobaczyć (były w inkubatorach), pierwszy raz na rękach.. szok. Ze takie małe. I nic poza tym. Potem przepłakałam cala noc, ze jestem wybrakowana, bo nie odezwały się fanfary, motylki w brzuchu, ani swiat sie nie zatrząsł. Potem było już tylko gorzej. Nauczyłysmy się siebie z czasem. I jak uslysze, ze jak fajnie, bo bliźniaki dwa za jednym zamachem, to tetnice przegryzę!!!!
Moja ulubiona „dobra rada” :śpij kiedy dziecko śpi :P może i działa dopóki te małe pulchne słodkie łapki nie potrafią rozrzucić pierdyrliarda zabawek po mieszkaniu milion500 razy w ciągu dnia i kiedy nie musisz gotować obiadu bo w sumie żyjesz energią słoneczną i pranie samo wskakuje i wyskakuje z pralki;) a twój luby nie zadaje magicznego pytania „a co ty dzisiaj robiłaś, że taki tu bałagan?” tylko sam zawija rękawy i bierze się do roboty :)
Największa bzdura jaką słyszałam to, że pierwszy poród jest najgorszy i najdłuższy ?. Ja swój wspominam całkiem dobrze. Cała akcja trwała 2 godziny, a muszę dodać że rodziłam naturalnie. Nie rozumiem straszenia przyszłych mam takimi opowieściami. Bo czy potrzebny dodatkowy stres w takiej sytuacji? Tu bardziej potrzebne wsparcie.
A ja zgadzam się z połową tych powiedzen. Jak zobaczyłam córkę po 17 godzinach porodu to faktycznie zapomniałam o bólu dlatego byłam 4 razy w ciąży ? mam dwójkę dzieci po roku później przerwa 7 lat i dwa male z przerwa 3 letnią. Corka bawila sie z pierwszym synem i nie nigdy nie usłyszałam od nich pobaw się ze mną bo zawsze wspólnie spędzali czas i nikt nie był im potrzebny. Faktycznie to powiedzenie że później będzie gorzej się sprawdza? Julia ma 12 lat i dopiero teraz zaczyna się hardcore, kłótnie z bratem , bójki o byle co. Pyskowanie a to dopiero początek dojrzewania. Nie wiem jak wytrwać. Uważam że każda kobieta inaczej wszystko odczuwa i nie można wszystkich włożyć razem do jednego worka bo to nie sprawiedliwe. Dla Ciebie coś jest bujda dla innej nie. Cóż ile ludzi tyle poglądów. Najważniejsze to nie negowac jeden drugiego.?
Nie zgadzam się chyba z połową… jest ciężko ale jest też uroczo. Może niektóre mamy nie powinny być mamami?! Nie wiem, ale ja mam takie momenty jak po porodzie że cały ból znika, albo jak dziecko śpiewa dla mamy czy daje bukiecik to moje życie nabiera sensu… to nic że wyglądam jak kura domowa a głowa boli od wrzasków i niewyspania, tłumaczę sobie że to minie kiedyś, będzie tak na pewno. Ale do listy mitów dodałabym mity wychowawcze: począwszy od zbawczych spacerów, wprowadzania nawyków żywieniowych, przez bezstresowe wychowanie – to jest moim zdaniem utopia.
Mnie zawsze bawiło, jak słyszałam, że mamy rozpoznają różne rodzaje płaczu u dzieci i potrafią poznać, czy są głodne, czy chodzi o pieluche, znudzenie, czy jeszcze coś innego. Otóż nie zawsze. Jak dla mnie mój syn płakał identycznie przy każdej potrzebie i tylko droga eliminacji mogłam dojść do źródła problemu :)
Od zawsze słychałam jeszcze jedną bajeczkę na temat bycia matką – że organizm kobiety ciężarnej odmładza się. Już to widzę! ? Stan skory i zębów wyraźnie mówią- ściema!
zgadzam się z panią w zupełności