Zaszczepiliśmy się przeciw COVID. Czy nasz chip jest kompatybilny z iOS’em, czy z Androidem?

Mój rocznik mógł zapisywać się na szczepienie od 28 kwietnia, więc w nocy punkt 00:00 siedziałam przed kompem i wstukiwałam swoje dane. Tego samego dnia o godzinie 14 byłam po pierwszej dawce. Jak to zrobiliśmy, że tak szybko zaszczepiliśmy się przeciw COVID i to we dwójkę?

Wbrew pozorom wcale nie było łatwo, bo najpierw przez kwadrans wywalało mnie z systemu, a potem – jak już udało się wbić – okazało się, że w Poznaniu praktycznie nie ma wolnych miejsc. Szybko wpisałam w wyszukiwarkę całą Wielkopolskę. I tak znalazłam miejscowość pod Wrocławiem, gdzie terminów było pod dostatkiem i to już tego samego dnia!

Tym sposobem rano wybraliśmy się całą rodziną na wycieczkę.

Marzyłam o tym dniu od ponad roku – a w ostatnich miesiącach już dosyć intensywnie – więc byłam bardzo podekscytowana. I trochę zestresowana, że coś się w ostatniej chwili wysypie. Nie wiem, usłyszę na miejscu, że zaszła pomyłka, na panią to za wcześnie, proszę przyjechać za miesiąc. Do punktu szczepień szłam więc jak na nogach z waty, a potem to już wszystko potoczyło się samo…

JAK W FILMIE, CZYLI ORGANIZACJA SZCZEPIEŃ

Szczepienia są koordynowane przez wojskowych albo przez straż pożarną. Zależy od punktu szczepień. Najpierw trzeba wypełnić dwustronicową ankietę z pytaniami o przebyte choroby, leki, alergie czy kontakty z chorymi na Covid. Warto to zrobić już w domu, żeby nie tracić czasu na miejscu (jest dostępna TUTAJ). Bo potem z tą ankietą ustawiasz się w kolejce przed punktem.

Tam, gdzie ja byłam szczepiona, szło mega sprawnie. Przede mną w kolejce było 10 osób, ale wszyscy zostaliśmy zaproszeni do środka w ciągu kilku minut.

A to – co się działo w środku – na maksa przypominało mi hollywoodzki film wojenny. Serio, czułam się jak gwiazda jakiejś wielkiej produkcji w stylu „Pearl Harbor” albo coś. Mega surrealistyczne przeżycie. Wewnątrz było bardzo dużo ludzi – samego personelu medycznego będzie ze sto osób – ale wszystko było zorganizowane tak, żeby nikt się z nikim nie spotykał w przejściu. Ubrani w mundury ludzie z walki-talki w dłoni kierowali do porozstawianych wewnątrz hali gimnastycznej namiotów. W niektórych namiotach byli lekarze kwalifikujący na szczepienie, w innych czekały pielęgniarki ze strzykawkami.

Poza ankietą warto mieć pewnie ze sobą dowód osobisty, ale i tak nie byłam o niego proszona, bo już widniałam w systemie komputerowym.

Ponieważ przyjechałam z Piotrem, mój mąż podszedł zapytać, czy też może się zaszczepić. Był zapisany na 15 maja w Poznaniu, ale bez problemu przesunęli jego wizytę. Usłyszeliśmy, że nie chcą marnować żadnej dawki, dlatego po godz. 15 przyjmują każdego, kto ustawi się w kolejce i w systemie jest jego e-skierowanie. W wielu miastach (pewnie zwłaszcza tych mniejszych) tak to się odbywa, więc naprawdę warto próbować.

JAK CZULIŚMY SIĘ PO SZCZEPIENIU?

Szczepienia odbywają się tak szybko, że w ogóle nie poczułam, jak pielęgniarka wbija mi igłę w ramię. Żadnego, nawet delikatnego ukłucia. Nic. Nie zdążyłam mrugnąć i już miałam przyklejony brązowy plasterek! Przez to po wyjściu paranoidalnie zastanawiałam się, czy na pewno otrzymałam swoją dawkę?

Ale delikatnie cierpła mi ręka, aż po palce, co nawet mnie cieszyło, bo to oznaczało, że faktycznie zostałam zaszczepiona. Piotr czuł podobnie. Po 19 zaczęło nas lekko pobolewać ramię, dostaliśmy również dreszcze. A potem nagle zrobiło mi się strasznie gorąco. No i się zaczęło.

Czułam się, jakbym była chora, ale nie miałam żadnych chorobowych objawów! Kręciło mnie na przykład w nosie, tak na kichnięcie, ale kichnąć nie mogłam, bo nie miałam kataru. Pociłam się, ale termometr nie pokazywał podwyższonej temperatury. Położyliśmy się spać i przespaliśmy ciurkiem chyba z 10 godzin, a potem obudziliśmy się… Z okropnym bólem ramienia. Nie mogliśmy w ogóle podnieść ręki, a gdy dzieci się do niej przytulały, wołaliśmy: „Tylko nie w szczepionkę!”.

W dzień powoli te dolegliwości mijały. U mnie, bo Piotr z godziny na godzinę czuł się coraz gorzej. Wieczorem wylądował w łóżku z gorącą herbatą, zawinięty w trzy kocyki, bo całkowicie opadł z sił. Miał też stan podgorączkowy.

Bardzo nie rozpaczałam, bo dzięki temu w spokoju mogłam sobie obejrzeć nowe odcinki „Opowieści Podręcznej” :). Piotr obudził mnie jeszcze o trzeciej w nocy, żeby zakomunikować, że wcale nie jest mu lepiej i on nie wie, czy to kiedyś minie. Ale nie zdążył spisać testamentu, bo rano – w trzeciej dobie po szczepieniu – wszystko przeszło jak ręką odjął.

Czas zaraz po szczepieniu nie był superkomfortowy, ale zdaję sobie sprawę, że skoro organizm w ten sposób zareagował na informację o wirusie (dostaliśmy szczepionkę mRNA Moderny), sam wirus mógłby nas zmieść z planszy. Albo przynajmniej unieruchomić w łóżku na dwa tygodnie, a nie dwa dni :)

PO CO ZASZCZEPILIŚMY SIĘ PRZECIW COVID?

No właśnie po to. Bo bardziej od szczepień boimy się chorób. I powikłań po nich. Bo – całkiem samolubnie – chcemy w końcu móc pojechać na wakacje i bez problemu przekraczać granice. Ale przede wszystkim zaszczepiliśmy się przeciw COVID, bo marzymy o tym, żeby to wszystko się skończyło.

Ludzie narzekają, że ich firmy są pozamykane, ale na szczepienie to nie, bo co to da? Ano dużo da. Im więcej osób się zaszczepi, tym szybciej osiągniemy odporność stadną. Dzięki temu wirus nie będzie przenosił się tak łatwo z człowieka na człowieka – ten zaszczepiony, ten zaszczepiony, tamten zaszczepiony, ten przechorował, jeszcze inny przechorował, a potem się zaszczepił: i wirus nie ma już kogo atakować. Im mniej chorych, tym mniej ciężkich przypadków, a więc zajętych respiratorów. A to przecież od tego, jak obecnie zakorkowane są szpitale, rząd uzależnia swoje decyzje o obostrzeniach. Nie ma miejsc w szpitalach: zamykamy; w szpitalach robi się luźniej: otwieramy.

A chyba na tym otwarciu wszystkim nam zależy najbardziej?