Trudne sprawy: teściowa

Umówiłam się ostatnio ze znajomą na plotki i jak to zwykle bywa, kiedy spotykają się dwie kobiety przy kawie – żony oraz matki – rozmawiać zaczęłyśmy o… Nie, wcale nie o mężach naszych czy dzieciach, tylko o teściowych! A musisz wiedzieć, że moja koleżanka mieszka z mamą swojego faceta pod jednym dachem, więc w jej wykonaniu to temat rzeka, niekończąca się oda z pretensjami. I chociaż dotychczas myślałam, że nie ma żadnych większych problemów, bo dzieci starsze od moich, odchowane już trochę i w miarę samodzielne przedszkolaki, a ten jej mąż też całkiem fajny, to kiedy tylko zaczęła mówić, okazało się, jak bardzo się myliłam…

– No i wyobraź sobie teraz: gotuję obiad, ziemniaki kipią, mięso się smaży. Szukam w lodówce czegoś na sałatkę, nakrywam stół i wycieram podłogę, bo jak zwykle coś się rozlało, a tu nagle słyszę: „Magda! Zrobisz nam herbatę?”. Jasssne, jasne, przecież mam osiem rąk zupełnie jak ośmiornica, więc zaciskam zęby, wstawiam tę wodę, czajnik zaczyna gwizdać, a wtedy ona do mnie: „Chodź wytrzeć Zosi nos!”.
– A ona nie może go wytrzeć?
– Nie może znaleźć chusteczek. A i tak najlepsze jest to, co robi w tym czasie mój mąż…
– Nie ma go? – zapytałam naiwnie.
– A gdzie tam! Jest! Siedzi na kanapie obok teściowej i ogląda telewizję! Ale ona nie powie jemu, że plama jest i nie zapyta, gdzie są chusteczki, tylko zawoła mnie!
– Ale przecież ogólnie Krzysiek ci pomaga? Sama widziałam!
– Tak, pomaga… Bo go tego nauczyłam! Wiesz, że jak nie posprząta po sobie po obiedzie, to nikt tego nie zrobi. Przez pierwsze lata to była prawdziwa walka, bo on „nie widział” stojącej na parapecie szklanki czy góry naczyń wokół zlewu. I nadal nie widzi, kiedy teściowa jest u nas. Staje się przy niej takim dużym dzieckiem! Myślę, że jemu to pasuje, bo może wtedy odpocząć.
– Nie możesz mu zwrócić uwagi?
– Przecież zwracam! Ale ile można się prosić o pomoc? Wiesz, ja wychodzę potem na tą złą, bo zrzędzę, więc ostatnio wolę po prostu zacisnąć usta i zrobić wszystko za niego, dopóki teściowa nie wyjdzie.
– To nie jest żadne rozwiązanie. Frustrujesz się przez to. Powinnaś mu wszystko wytłumaczyć, a on powinien wytłumaczyć to swojej mamie.
– Kiedy ja tak naprawdę mam to gdzieś, przyzwyczaiłam się już. Bo najgorsze jest wtedy, kiedy zajmuje się dziećmi i na przykład gotuje albo sprząta. Zawsze wtedy woła Zosię, żeby pomogła albo czegoś się nauczyła.
– To chyba dobrze?
– Nie. Bo Staś może się w tym czasie bawić! Od małego wymagała od niej dużo więcej niż od mojego syna. Jak Zosia kończy układać puzzle, to musi je pozbierać do kartonu, a jak Staś, to te puzzle zbiera teściowa.
– Ja pierniczę! – opadłam na oparcie krzesła – Serio aż tak???

NOWY OBRAZEK BEZ WOŁANIA MĘŻA

Nie potrafię sobie tego nawet wyobrazić, bo u mnie w domu od zawsze było tak, że mama uczyła mojego brata dokładnie tego samego, co mnie. A nawet więcej, jako że on był tym starszym i silniejszym.

I kiedy ona na przykład piekła, asystowałam w tym ja i mój brat, z tym że ja przesypywałam mąkę i podawałam cukier, czyli lajcik taki, a on urabiał ciasto drożdżowe nawet lepiej niż robi to dzisiaj Kitchen Aid. Razem przebieraliśmy pościel i myliśmy okna, i nigdy nie było tak, że jakieś zadanie jest bardziej kobiece, czyli tylko dla mnie, choć… Zdarzały się zadania zbyt męskie, jak na przykład malowanie płotu, koszenie trawnika czy wbijanie gwoździ, do których nigdy nie byłam wołana. Efekt jest taki, że do dzisiaj mam z tymi pracami problem. A szkoda, bo fajnie byłoby móc powiesić na ścianie nowy obrazek bez wołania męża!

TAKIE MAM TERAZ POSTANOWIENIE

– Krzysiek ugotował kiedyś makaron. A raczej go rozgotował, bo gotowanie nigdy nie było jego mocną stroną, nie miał się kiedy nauczyć – kontynuowała Magda – ale teściowa chwaliła go przez cały dzień, zupełnie tak, jakby zrobił co najmniej trzydaniowy obiad! Mnie za to nigdy nie pochwaliła… Że chodzę do pracy, a dom czysty i dzieci zaopiekowane… Dla niej to takie naturalne, babą jestem, muszę dawać sobie ze wszystkim radę.
– Znam to – wtrąciłam szybko – Piotra wychwalają pod niebiosa, że potrafi zająć się dziećmi, a mi… Mi tylko wytykają błędy.
– Całe szczęście my już jesteśmy inne!

Całe szczęście. Bo wyobraź sobie, że Staś jest wychowywany przez teściową, a nie moją koleżankę. Przecież on zupełnie nie potrafiłby sobie poradzić bez żony! A gdyby jeszcze – co w dzisiejszych czasach mega prawdopodobne! – trafiła mu się taka „zołza” jak ja czy Magda! Wtedy nie byłoby przebacz, tak czy siak wszystkiego musiałby się nauczyć, a lepiej chyba przyzwyczajać do sprzątania po sobie kilkulatka niż starego byka?

Więc takie mam teraz postanowienie, że we wszystkich pracach domowych będą mi towarzyszyć dzieci. I Piotrowi też. Żeby nie było tak, że Kostka musi się oglądać na chłopa, aż jej gwoździa w ścianę wbije, a Kostek czekać, żeby żona wróciła z pracy, kiedy chce zjeść coś ciepłego. A jak się tam tymi obowiązkami między sobą podzielą, to już ich sprawa, ważne, żeby mogli się dzielić uczciwie.

W końcu dzisiaj nie ma jednego właściwego podziału na prace damskie i męskie: wszystkie wiemy, że jedną z najseksowniejszych babek jest Dorota Szelągowska z wiertarką, a żaden facet nie jest tak pożądany jak ten, który bez problemu wstanie rano do dzieci, zabawi je i jeszcze poda swojej kobiecie śniadanie do łóżka :).