Każda mama zasługuje na odpoczynek!

Kiedy ostatnio odpoczywałaś? Ktoś, kto cię nie zna, mógłby powiedzieć, że codziennie. Przecież siedzisz w domu! Ale nie ja. To znaczy też siedzę, ale tak nie powiem. Bo chociaż nigdy nie zamieniłyśmy ze sobą nawet słowa (takiego w cztery oczy, bo na Facebooku to wiadomo ;)), chodzę w twoich butach i doskonale rozumiem, jak ciężko czasami pokonać w nich codzienne kilometry. Te wydeptane z kuchni do pokoju dziecka czy z domu do przedszkola. Te w ciągu dnia i w nocy także. Od kiedy zostałam mamą, a minęły już trzy lata, na palcach jednej ręki mogę policzyć, ile razy nie wstawałam do dziecka. Najpierw czuwamy nad jego kołyską, a potem pochylamy się nad łóżeczkiem. Wzywane po każdym złym śnie, do każdego siusiu i piciu. Gotowe poprawić zsuniętą kołderkę, przytulić, kiedy boli brzuszek, otworzyć okno, gdy duszno i zamknąć, bo wiatr się zerwał albo pies sąsiada za głośno szczeka. I chociaż w każdej pracy dostaniesz wolne, możesz wtedy wyjechać w siną dal, odpocząć od obowiązków – od zawodu matka nie uciekniesz. Bo nawet jeśli dziecka nie ma obok ciebie, ono ciągle jest… W twoim sercu i myślach. To najpiękniejszy zawód na świecie, ale każda z nas przecież wie, że również najtrudniejszy.

KTOŚ, KTO NIGDY NIE BYŁ MATKĄ, PUKA SIĘ WŁAŚNIE W GŁOWĘ

Bo w teorii, która zawsze brzmi świetnie, dopóki nie stanie się praktyką, możesz przecież poprosić kogoś o pomoc. Na przykład męża. Ale wszystkie wiemy, jak to wygląda naprawdę. Że nawet jeśli położysz się na sekund kilka, to zaraz ściągną cię z kanapy pytania: „A gdzie skarpetki?” czy: „Widziałaś gdzieś mokre chusteczki?”.

Matka to taki mózg całej operacji pod kryptonimem „rodzina”. Nie wiem, jak jest u ciebie, ale u mnie zazwyczaj tak, że jak ja nie pomyślę, żeby zabrać kocyk albo nałożyć czapeczkę, to dziecko zimą będzie biegało z odsłoniętymi uszami. Więc myślę, myślę przed każdym wyjściem, co by tu jeszcze. Synkowi szalik pod szyją zawiązać, córce probiotyk podać, a mężowi do kieszeni dokumenty od auta wsunąć, bo znowu pojedzie bez nich.

Więc od rana. Od siódmej w gotowości pełnej, choć bez makijażu i fryzury ułożonej. Raczej w dresie i w trampkach. Szykujesz dzieci, bo przecież nie siebie – jedno wkładasz do wózka, żeby drugie zaprowadzić do przedszkola. W drodze powrotnej do sklepu jeszcze zachodzisz i wtedy z siatami się tarabanisz, często po schodach. Dziecko już krzyczy, że głodne, więc zakupy rzucasz byle gdzie, byle nie rozsypać za bardzo. Przecież nikt tego za ciebie nie pozbiera, więc lepiej uważać! Mąż nigdy nie ma takich problemów. On wie, że przyjdziesz i posprzątasz. Więc sprzątasz, układasz, lulasz i bawisz się.

Czasami wydaje mi się, że kompletnie nic dzisiaj nie zrobiłam, albo – żeby było śmieszniej! – że zrobiłam bardzo dużo, ale nic nie widać. Nie kładę się ostatnio z poczuciem, że odfajkowałam każde zadanie z listy, tylko z planem, co muszę przesunąć na jutro, a co na pojutrze, choć najchętniej przesunęłabym na za miesiąc.

Mówię, jakbym była bardzo zmęczona.

Bo byłam tym moim „siedzeniem” w domu…

PROBLEMY SĄ OD TEGO, ŻEBY JE ROZWIĄZYWAĆ, A NIE TWORZYĆ

Powiedział mi ostatnio szwagier przy rodzinnym stole, gdzieś między rosołem a kotletem z ziemniakami. I wtedy nagle mnie olśniło, bo przecież on ma rację! Całe szczęście mój mąż jest jeszcze bardziej spontaniczny ode mnie i na żadne szaleństwa nie muszę go namawiać dwa razy (to raczej on musi mnie namawiać pięć), więc spakowaliśmyłam kilka ciuchów do walizki i rano ruszyliśmy w góry. Tam, gdzie odpoczywa się najlepiej.

Zawsze, kiedy jestem w Tatrach, żałuję, że to tylko na chwilę. Góry są piękne i zmienne jak kobieta. I tak samo jak dotyk matki potrafią ukoić oraz uspokoić.

Nie chodziło wcale o to, żeby odpocząć od rodziny, bo tylko przy niej jestem naprawdę szczęśliwa, ale oderwać się od rutyny, codziennych obowiązków, gonienia w piętkę. Przemierzyć inną trasę niż dom – przedszkole – sklep – dom, kuchnia – pokój dziecka.

Nie marzyłaś nigdy o tym, żeby uciec? Nic nie musieć, nigdzie się nie spieszyć, zjechać z autostrady szybkiego życia na trasę wolnego ruchu i tak po prostu podziwiać widoki za oknem?

Jeśli tak, ale nie jest to dla ciebie takie łatwe, bo w portfelu pustki i zamiast na wakacje musisz odkładać na buty zimowe dla dzieci, mam dla ciebie świetną wiadomość!

Trwa właśnie loteria Almette, o której przeczytasz TUTAJ. Codziennie 7 osób wygrywa 1000 zł, a nagrodą główną jest własny dom u podnóża Tatr. Wystarczy tylko zarejestrować na stronie www.almette.pl kod, który znajdziesz na wieczku serka i… Już!

Własny dom w górach to jedno z moich największych marzeń. Żeby móc jechać tam w każdej chwili, a nie raz na kilka lat…

Kto wie, może uda się je zrealizować nawet szybciej niż planowałam? A może to tobie się poszczęści? Ja bardzo mocno trzymam kciuki, żeby to była któraś z nas, bo matka, nie kto inny, potrzebuje takiego odpoczynku najbardziej.