Co zrobić, kiedy dziecko nie chce chodzić do przedszkola?

Zaczął się właśnie rok szkolny, a wraz z nim płacz dzieci przed pójściem do przedszkola. Niestety, nie wszędzie jeszcze adaptacja w przedszkolu przebiega razem z rodzicami. To ciężki czas, który nas całe szczęście ominął. Czasami śmieję się, że to nie świadczy o mnie najlepiej, skoro moje dzieci nie rozpaczały, że się ze mną rozstają, a nawet wolały iść się pobawić niż spędzić kolejny nuuudny dzień w domu. Ale tak naprawdę myślę, że po prostu wypracowałam fajny system, dzięki któremu pójście do przedszkola obyło się u nas bez większych dramatów. Chodź, podpowiem ci, jak to zrobić!

ADAPTACJA W PRZEDSZKOLU – JAK JĄ UŁATWIĆ?

1. Adaptację trzeba zacząć dużo, dużo wcześniej.

Nie wyobrażam sobie trzy lata być jedyną osobą, która zajmuje się dzieckiem i nagle 1. września jak gdyby nigdy nic zostawić je pod drzwiami przedszkola. To jest ogromny szok!

Dlatego własne dzieci na pójście do przedszkola przygotowywałam latami. Po prostu kilka razy w miesiącu chodziłam z nimi na 1-2 godziny na salki zabaw. Kiedy skończyły dwa lata, przestałam wtrącać się w ich relacje z rówieśnikami oraz paniami opiekunkami. Siedziałam z boku i czytałam albo pracowałam. Po trzecich urodzinach – o ile regulamin salki na to pozwalał – zaczęłam wybywać na szybkie zakupy. Oczywiście, za każdym razem pytając dzieci o zgodę.

Z jednej strony przywiązanie kilkulatka do mamy jako do jedynego opiekuna nie ułatwia sprawy z pójściem do przedszkola, z drugiej nie jest wcale powiedziane, że dzieci, które zostawały z babcią czy nianią, adaptację w przedszkolu zniosą lepiej. Ja np. byłam dzieckiem, które w przedszkolu płakało najgłośniej, mimo że wcześniej bez oporów chodziłam do niani.

Dużo zależy od charakteru dziecka, ale również od więzi, jaka się między wami wytworzyła.

Jeśli jesteś dla dziecka całym światem – może być trudno. Ale czasami też dzieci płaczą, bo właśnie chcą spędzić z rodzicem więcej czasu, którego ten nie ma, bo ciężko pracuje. Ja byłam właśnie tym dzieckiem, które co rano prosiło mamę, żeby zmieniła pracę i została panią przedszkolanką. Po prostu, zapierając się przed każdym pójściem do przedszkola, prosiłam o uwagę.

No i jest jeszcze wiek dziecka. Jedne są gotowe na przedszkole wcześniej, inne później. Jeśli masz możliwość – weź to pod uwagę. Być może twój trzylatek będzie się zalewał łzami co rano, ale już pół roku później adaptacja w przedszkolu pójdzie tak gładko, że będzie szedł do niego w podskokach?

Psst… Wiedziałaś, że w moim sklepie już tylko do niedzieli trwają wyprzedaże? NA każdy produkt -50 zł! Puknij w baner i przenieś się do świata loveology:

2. Nie panikuj, bo i dziecko zacznie panikować. O przedszkolu rozmawiaj jak o świetnej zabawie!

Najgorsze, co można zrobić, to zapytać dziecko: „Czy boisz się iść do przedszkola?”. Niestety, nadal wielu (zwłaszcza starszych) ludzi tak robi.

My w ogóle w Polsce przedszkole i szkołę (ale również pracę) traktujemy jak zło konieczne. Dość spojrzeć na reakcje rodziców, kiedy był pomysł obniżenia wieku szkolnego do 6 lat. „Zabieracie dzieciom dzieciństwo!” – dało się słyszeć. WTF? Ja najlepsze lata mojego dzieciństwa spędziłam z rówieśnikami, w szkole właśnie!

Jeśli w domu o przedszkolu albo szkole mówi się ze strachem – dziecko właśnie ten strach będzie czuć.

U nas sprawę ułatwiły salki zabaw, bo właśnie moje dzieci przedszkole traktowały jak salkę zabaw z nielimitowanym czasem :). Ale też od początku komunikowałam, że: „Idziemy rysować z panią!”, „Zobaczysz, jaki tam jest fajny plac zabaw!”, a kiedy miały już swojego przedszkolnego przyjaciela: „Idziemy się pobawić z Borysem!”.

3. Dziecko musi wiedzieć, o której po nie wrócisz.

Niektóre dzieci boją się chodzić do przedszkola, bo myślą, że zostaną tam na zawsze i mama już ich nie odbierze. Co prawda dzieci nie znają się na zegarku, ale pamiętam, że na początku zawsze mówiłam: „Teraz pójdziesz się pobawić z dziećmi, a zaraz po obiadku cię odbiorę!”. „Po obiadku?” – dopytywał syn. „Tak. Weźmiesz ostatniego kęsa i wtedy mama pojawi się w drzwiach”.

Dzięki temu szedł do przedszkola spokojny.

4. Są też dzieci, które nie chcą iść do przedszkola, bo tam panują jakieś zasady. A w domu można wszystko :).

Na przykład jeść przy bajce, biegać z makaronem w ręce, pić słodkie napoje, nosić rękawiczki latem czy same majtki zimą.

Tak było z naszą córką. Jedyny opór – jaki miała przed pójściem do przedszkola – wynikał z tego, że tam panie jej nie słuchają, tylko ona musi słuchać panie.

Dlatego w domu też wprowadziliśmy zasady, np. limitowany czas przed ekranami, zakaz biegania z widelcem po pokoju czy skakania na krześle w czasie posiłku.

5. Niektórzy radzą, żeby do przedszkola odprowadzał rodzic, do którego dziecko jest mniej przywiązane.

Ten, z którym łatwiej się rozstać. U nas się sprawdziło :).

6. Nie przedłużaj pożegnania.

Nie czekaj, aż dostaniesz od dziecka pozwolenie: „Jestem gotowy. Możesz iść”, bo żaden trzylatek nie jest w stanie podjąć tak dojrzałej decyzji! To ty w ODPOWIEDNIEJ chwili musisz zdecydować, że oddajesz go w ręce pani.

Kostce bardzo pomagało, gdy zostawał z nią ukochany pluszowy królik. Jeśli u was nie można przynosić zabawek, warto na zebraniu rodziców przekonać panie, aby odstąpiły od tego zakazu. Przynajmniej, gdy trwa adaptacja w przedszkolu!

7. Po powrocie zastosuj zasadę trzech minut.

O której pisałam TUTAJ. My po przedszkolu zazwyczaj idziemy na lody albo na rower. Dzieciaki są wtedy przepełnione energią, którą mogą rozładować.

Wiedzą też, że w przedszkolu i po nim czeka je mnóstwo zabawy, dlatego co wieczór nie mogą się doczekać, aż wreszcie do niego pójdą :). Zobaczysz: i u was tak będzie! Czasami po prostu potrzeba na to trochę więcej czasu.