Dzisiaj to kontrowersyjny temat, ale mam nadzieję, że ciebie nie oburzy

Potrzebny wpis, super :)

Nie wiem, sama nie wiem. Też jestem filologiem, nawet bibliofilem i nie wiem sama. To znaczy wiem, że „męska końcówka” brzmi dla mnie poważniej, z drugiej strony znając oczywiście powody, dlaczego „anonymous byla kobietą”. W mojej rodzinie nawet odmienialo się nazwisko (mamy niemieckie, zakończone spółgłoska) – ja byłam -owna,moja mama -owa, co już w ogole, jak o tym pomyśleć strasznie patriarchalne jest.

Mieszkam w USA i teraz zastanawiam sie jak to jest w jezyku angielskim, i przeciez tu wogole nie ma roznicowania koncowek w zadnym zawodzie, jest po prostu doctor, surgeon, teacher…Nie slyszalam, zeby ktos z tego powodu protestowal, a przeciez to taki poprawnie politycznie kraj.

Argumenty trafne, w pełni popieram, niemniej sam przykład z chirurgiem wydaje mi się o tyle nie trafiony, że dalej jest napisane „dyżurujący”, a nie „dyżurująca” i dlatego większość osób, łącznie ze mną kombinuje z dwoma ojcami zamiast matką. Nie chodzi o określenie chirurg zamiast chirurżka, tylko w tej historyjce to czasownik ewidentnie wprowadza w błąd.

Też mam mieszane uczucia. Wynika to ze tego, że nie mam zastrzeżeń do feminatyzmow które już trochę mi się osluchaly – filolozka, psycholożka, docentka, doktorantka itd. Mam natomiast problem ze swoim. Jestem z wykształcenia: Magister Inżynier Sanitarny, pracuje jako Kierownik Robot Sanitarnych. O ile kierownicza w stosunku do mnie jest używane często w formie mówionej o tyle nawet pieczątka dalej brzmi: Kierownik Robot Sanitarnych Sylwia… Dalej idąc tym tropem – Inżynierka. Tak miałam na swoją pracę dyplomową a nie na siebie. Może mój problem z przestawieniem się, wiąże się z tym, że jako kobieta w męskim zawodzie mam jeszcze kilka innych aspektów, z którymi muszę sobie radzić. Jednak dzięki za tekst, daje do myślenia :)

Serio po polonistyce?

—-
A nie może być: pan pielęgniarka, pan nauczycielka?
No? Nie!
—-

NO TAK!

Pan sędzia. Sędzia jest słowem rodzaju żeńskiego!! A jest pan sędzia. Nie pan sędź – nikt nie każe robić maskulinatywu – tylko po prostu pan sędzia. Albo pani sędzia.

Super wpis i konkretne argumenty! Uwielbiam Cię za takie podejście do tematu!

Ja serio nie widzę problemu z żeńskimi końcówkami…znam kilka języków i w niemieckim, portugalskim, francuskim oczywistością sa końcówki żeńskie na wszystkie zawody, nazwy i w ogóle, w angielskim nie ma żadnego rozróżnienia (Nie ma z góry narzucenia końcówek męskich jak w polskim!) więc dlaczego jezyk Polski ma być inny w tej kwestii?

Żeńskich końcówek zaczyna mi powoli brakować. Na przykład ostatnio rozmawiałam z kimś o dyrektorce zarządzającej, ale nazywając ją dyrektorem zarządzającym, bo tak nazywa się jej stanowisko. „Zależy, co dyrektor zarządzający zdecyduje”, „muszę to skonsultować z dyrektorem zarządzającym”. Złapałam się na tym, że mówię o kobiecie jak o mężczyźnie no i mój rozmówca był mocno zaskoczony, kiedy okazało się, że dyrektor zarządzający to Katarzyna :)

Gratuluję pomysłu na niezwykle interesujący artykuł. Przeczytałam jednym tchem ? I zgadzam się w pełni. Kobiety w naszym kraju nawet w nazewnictwie nie są traktowane poważnie i z profesjonalizmem.

Uważam ten artykuł za potrzebny i bardzo ciekawy. Przede wszystkim wybiegający w przyszłość, a może ukazujący przyszłość nie Średniowiecze.

Ciekawy dający do myślenia tekst. Ja może z innej strony, ale powiem, że spotkałam się z ciekawą odmianą, nazywania kobiety lekarza „doktórka”, bo przecież jest doktor. Nie wiem czemu, ale ta żeńska forma, aż mnie mierzi. Może muszę dorosnąć do takiej formy:)

Swietny artykul. Czy nie bylo by poprawnie:
„Na jego widok chirurg ? dyżurującA w ten dzień w szpitalu ? powiedziałA: ?Nie mogę operować tego chłopca. To mój syn?.
Wiadomo, teraz ze chirurg to kobieta.
Pozdrawiam

Jeszcze nie jestem przekonana :-) widzę potrzebę takiego rozszerzenia języka, fajnie że o tym napisalas!

Doobree?

Tak! Ja tak na chłodno zawsze jestem socjolożką i prawniczką.
Aaaale, jak na porodówce trzeba było coś tam w rubryczkę wpisać to walnęłam „prawnik”. Chyba podświadomie czułam, że męska końcówka doda nieco powagi, respektu i będzie miała jakiś cień mocy powstrzymującej przed pogwałceniem praw pacjenta. Głęboko to wszystko w nas siedzi.

Jest odwrotnie. To emocje kształtują język. Są przyczyną, a nie skutkiem ;)

Po prostu zrobiłaś błąd językowy. Powinno być „a jego widok chirurg ? dyżurującA w ten dzień w szpitalu”. Czyli to jednak jest nowomowa wymyślona przez lewaków…

Witam. Zgadzam się z tym, że język sztaltuje rzeczywistość. Tak jak wcześniej myśli. Np. próbowałam przez lata zwrócić uwagę, że pytanie „pracujesz, czy siedzisz w domu” od razu jest zakamuflowanym stwierdzeniem, że pracować to można tylko poza domem, boo w domu to kobieta tylko „siedzi”.

A ja mam wrażenie że zamiast wziąć się do roboty to niektóre kobiety wolą się skupiać na bzdurach typu ministerka, premierka. Pracuje w dużej firmie, inżynier to ktoś kto się zna na robocie, nikogo nie obchodzi że ma cycki, spedytor ogarnia transport, nikogo nie dziwi że zadzwoni kobieta, dyskryminacji wynagrodzeń nie ma, większość szefostwa to kobiety. I to jedna z wielu znanych mi firm gdzie tak to działa. Nie wiem skąd się biorą takie historie ale wiem że tak jak z aborcją („zrobiłam siebie skrobanke rano czuje się super) temat zostanie wysmiany, zaorany i tyle. W momencie gdy tyle kobiet nie chce iść do pracy bo wybiera zasiłek (zobaczcie ostatnie dane), wybierają studia od czapy żeby tylko gdzieś iść, nie mają motywacji do samorozwoju bo dziecko/czas/podłogę muszę umyć bo nikt inny na caaalym świecie nie umie tak jak ja, mówienie o jakis końcówkach jest żałosne. Weźmy pokażmy ile jesteśmy warte a czas poświęcony na takie bzdety zainwestujmy w internetowy kurs, powtórkę słówek albo audiobooka. Emancypatki nie nawoływały „kobiety a traktory” tylko na te traktory wsiadły.

Jest w tym logika i sens, chciałbym zatem także aby mój syn nie wyrastał w przeświadczeniu że zawody takie jak niania czy przedszkolanka są tylko dla jego siostry, a nie dla niego. Co tutaj proponuje się?

Bardzo dobry tekst! W punkt. Tylko dlaczego widzę same kobiece komentarze? Całe szczęście żona podzieliła się tym wpisem ze mną.

„Dlaczego więc tak trudno na to wpaść?”
Komu? Chyba dzieciom w przedszkolu.
W następnym zdaniu powołuje się pani na Pismo Święte.
Serio? Pomijając, że chodzi o „Słowo Boże” które ma tu zupełnie inne znaczenie niż to potoczne, to pismo święte przypisuje kobiecie diametralnie inną rolę niż by pani chciała.

pozdrawiam – kierowniczka taksówki, wcześniej marynarka na statku.

A ja widzę kolejny problem używaniem feminatywów. Jeżeli ktoś czuje potrzebę nazywania się „chirurżką”, „pilotką” czy „geolożką” to ja osobiście nie widzę problemu. Ale proszę odmienić przez wszystkie przypadki nazwę tego zawodu w liczbie pojedynczej i mnogiej. Spotkałem się ostatnio z określeniem „jestem magistrą”. Znając (albo i nie) podstawowe zasady języka polskiego spróbowałem odmienić tę formę przez przypadki. Pomimo zastosowania feminatywu w rodzaju męskim i żeńskim w Miejscowniku (O kim? O czym?) używamy tego samego słowa ‚o magistrze’. W liczbie mnogiej jest tego więcej:
Celownik (Komu? Czemu?): magistrom,
Narzędnik (Z kim? Z czym?): magistrami,
Znowu miejscownik: O magistrach.

Może jeżeli chcemy też tak koniecznie używać feminatywów to używajmy ich poprawnych form (skąd wiedzieć która forma jest poprawna?). Razem z dziewczyną próbowaliśmy odmienić słowo „magistra” przez przypadki i natrafiliśmy właśnie na te problemy. Może poprawną formą będzie jednak „magistrzyni”

Jeżeli chodzi o język angielski: dlaczego tam nie jest to problem (a przynajmniej nie słyszałem). Mamy „doctor”, „teacher” czy „lawyer” – jedna forma, ale mamy też „actor” i „actress”, „steward” i „stewardess”. Myślę, że problem leży poprostu w tym, że w języku polskim odmieniamy rzeczowniki przez rodzaje.

Idąc dalej w języki obce: w języku niemieckim (chyba) każdy zawód ma odpowiednik męski i żeński – Lehrer i Lehrerin. Z drugiej strony (znowu chyba) każdy zawód w języku niemieckim kończy się na ‚r’ i nie jest problemem dodanie do nich końcówki ‚in’.

Język polski już bardzo skomplikowany i dodawanie feminatywów komplikuje go jeszcze bardziej (zwłaszcza dla osób, dla których nie jest to język ojczysty).

Kończąc ten wywód – nie miałbym problemu gdyby ktoś w rozmowie ze mną używał feminatywów ale nie chciałbym również żeby ktoś się obrażał, czy strasznie wymagał ode mnie tego abym ja używał ich również. Osobiście oceniam osobę po umiejętnościach czy samym sposobie bycia a nie po płci. Uważam że dyretkorka czy chirurżka może wykonywać swój zawód tak samo jak dyrektor czy chirurg o ile nie lepiej. Nie jest to zależne od płci a od człowieka.

Jeszcze na koniec pytanie od dziewczyny: w najbliższym czasie kończy studia techniczne. Jak, zgodnie z zasadami języka polskiego, nazwać tytuł przez nią uzyskany? Pani Inżynierka? Pani Inżyniera? Pani Inżynieryni?

I już myślałem, że kończę ale właśnie wpadliśmy na jeszcze jeden ciekawy temat. Dlaczego używając mocno obraźliwych określeń w których chcemy użyć nazwy zawodu używamy formy żeńskiej? „Aktorzyna”, „doktorzyna”, „poruczniczyna”?

Zajmij się raczej odpowiedzią na pytanie, dlaczego chirurżek jest tylko jeden procent, mimo że są nawet zmuszane do podjęcia pracy chirurga

Ciekawe, bo jak pomyśleć to np. sprzątaczka występuje chyba tylko w rodzaju żeńskim… sprzątacz? Pan sprzątający? ?

Super! Feminatywy naprawdę są potrzebne.

To z tego wpisu wynika, że ja jestem elektromonterką :D

Świetny artykuł.. Dał mi wiele do myślenia.. Wcześniej bardzo wyśmiewałam ten temat.. Teraz już nad nim się zastanawiam.. To tylko świadczy o tym gdzie od zawsze była pozycja kobiety.. Nie jestem jakąś zwariowana feministką, ale faktem jest że w swojej karierze musiałam dochodzić swoich praw tylko dlatego, że zostałam potraktowana jak… kobieta..

Od dłuższego czasu próbuje zrozumieć temat – zgadzam się z artykułem, że nowe nazwy są po prostu nowe i na razie brzmią… inaczej. Nie ukrywam, że i mnie sprawiają trochę trudność i mam obawy, ze mogą wprowadzić sporo podziału w naszym już dość skłóconym społeczeństwo.
Jak rozumiem, feminatyw doprecyzowuje zawód/nazwę zawodu względem płci, co jest bardziej ukłonem w stronę deklarowanej tożsamości. Czy jest to związane z szacunkiem, czy czymś bardziej profesjonalnym to już pozostawie ekspertom.

Obecna forma, której mnie nauczyli w szkole to jak jest dwóch panów, to „gdzieś poszli”, jak są dwie panie, to „panie gdzieś poszły”. jak był pan i pani, to „poszli razem”, -li.

Gdy będe chcial isc do psychologa – bo potrzebuje, to może się znaleźć aktywista/aktywistka, albo grupa aktywistow (i tu znow… aktywistów lub aktywistek), oskrżająca mnie, że już w tym zdaniu skreślam połowe specjalistów. Albo, połowe specjalistów z grona psychologów, czy raczej psychologów i psycholożek.

Rozumiem potrzebe, bo fajnie jest dokreślić pewne grono społeczne, dobrze jest powiedzieć, że – dla przykładu – statystycznie psycholożki lepiej sobie radzą z trudną młodzieżą niż psychologowie. I super, że teraz psycholożka może mieć na tabliczce swojego gabinetu odpowiednią formę zawodu.

Ale nie chciałbym, aby społeczeństwo miało teraz jakiś przymus do tego. Że krzywo się patrzy na mnie pani psycholożka, bo zwróce się do niej pani psycholog. Zacząłem mówic proszę pani pomijajac jej tytuły, na które przez lata pracowała.
Z komentarzy przeczytałem, że używając formy męskiej już nakierowywujemy dalszy ciąg zdania. Ale w sumie, co to ma do rzeczy? Jeżeli na dyżurze jest dwóch chirurgów, to mnie to nie interesuje czy tam jest mężczyzna czy kobieta, tylko osoba umiejącą udzielić mi pomocy. Jak mi coś się stanie, nie mam problemu, aby mnie operował mężczyzna, kobieta, gej czy aseksualna kobieta, ktora przed kilkoma mięsiącami była mężczyzną – liczy się talent/umiejętności i lata nauki/praktyki.

To mi przeszkadza w tych całych dyskusjach społecznych o feminatywach. Rozumiem potrzebę – doprecyzowywowania – ale ona zachacza o absurd, którym chętnie karmi sie konfliktowe społeczeństwo.

Nie wiem jak to wszystko dalej się potoczy. Ja trzymam kciuki za sensowne zmiany, prawdziwie potrzebne, tak aby każdy obywatel Polski (powinienem tutaj dla szacunku wymienić „kazdego obywatela i każdej obywatelki”?) czuł/a się świetnie i z szacunkiem.

Swoja droga, zazwyczaj się rozmawia o tych „wyzszych” zawodach. Nie zauważyłem nigdzie w rozmowach pana śmieciarza i pani śmieciarki :)

Świetny przykład z tą zagadką. Też wykonuję męski zawód i często widzę zdziwienie na twarzach klientów, że taka mała kobietka może być komorniczką ?

Boli.

W zagadce, którą zadano na początku powinno poprawnie być: Na jego widok chirurg ? dyżurującA w ten dzień… Wtedy nie ma problemu z określeniem płci chirurga. Uważam, że płeć osoby wykonującej jakiś zawód określa czasownik lub zwrot Pani Pan. Tworzenie na siłę feminatywów często ośmiesza osobę nią określaną. Czekam kiedy na siłę będzie się zmieniało stopnie wojskowe i tworzyło generałkę, pułkowniczkę czy kapitankę.

Zgadzam się z tym, że część argumentów „przeciw” jest bez sensu.
To, że pilotka, nie musi być czapką, lub to, że ciężko coś wymówić – Absurdalne argumenty.

Natomiast nie zgadzam się ze sformułowaniem, że używamy męskiej formy, bo brzmi bardziej profesjonalnie.
To jest bzdura. Używamy jej bo tak się rozwija język. I zgodnie z tym co przedstawiła rada jezyka polskiego: (..) formy męskie mogą odnosić się do obu płci.

Język rozwija się w sposób naturalny i jeśli większość zacznie mówić adwokatka, to z duża dozą prawdopodobieństwa można stwierdzić, że stanie się to naturalne. Jednak nie należy nikogo zmuszać do używania takiej formy, bo przyniesie to tylko odwrotny od zamierzonego skutek.

” Dorasta w świecie pełnym profesorów, naukowców, lekarzy, prawników, sędziów i polityków. Od małego dostaje sygnał, że pewne zawody są raczej dla jej brata i kolegi z ławki, a nie dla niej. ”

I chce Pani przez to powiedzieć, że któraś kobieta nie została prawnikiem, bo od dziecka nie słyszała „prawniczka” ?
Wybaczy Pani, ale to nonsens.
Tak jakby kobieta miała się obrażać i poczuć zawłaszczona za sformułowanie „moja żona” – „moja!”
Tak jest skonstruowany język. Możliwe, że za kilkanaście, kilkadziesiąt lat będziemy mówić inaczej.

Natomiast jeśli ktoś miałby nie wziąć udziału w rekrutacji z uwagi na fakt, że w treści ogłoszenia jest napisane: szukamy managera (co prawda najczęściej widnieje w nich forma: osoby na stanowisko, co jednoznacznie rozwiązuje problem poszukiwanej płci) to faktycznie miło by było, aby dodać męską i żeńską formę. Choć osobiście i tak uważam, że w tej kwestii i tak wszystko leży w rękach pracodawcy.

„Na jego widok chirurg ? dyżurujący w ten dzień w szpitalu ? powiedział: ?Nie mogę operować tego chłopca. To mój syn?.”
Czy w tym przypadku powinno być „powiedziała”, a nie „powiedział”? Rozwiało by to wątpliwości co do płci chirurga.

[…] Zakończę prostym przykładem dającym wiele do myślenia ? to zagadka, którą przytacza na swoim blogu Mum and the city: […]

Nie znałam tej historii, ale od razu pomyślałam, że chirurg to matka. Mój zawód to muzyk i mam nadzieję, że jeszcze nieprędko będzie się mnie nazywać „muzyczką”.

Powiem tak… Gdybym na studach zwrócił się do wielu kobiet per „pani profesorko”, „pani doktorko inżynierko)… to bym teraz był bez studiów, bo „panie profesorki” lub inne „doktorki inżynierki” już dawno by mnie uwaliły za bezczelność. A były to kobiety z pewnością światłe, wykształcone i wartościowe, co stwierdzam oceniając je pod kątem przekazywanej wiedzy i umiejętności. Ludzie, którzy znają swoją wartość, mają bogate kompetencje, nie zajmują się cudowaniem i udawaniem, że coś się robi. Natomiast ludzie o braku kompetencji, próbujący sztucznie nadmuchiwać swoje ego i udowadniać światu, że coś znaczą, tworzą takie potwory językowe. W szczególności końcówki „lożka” są dla kobiet uwłaczające, są przedmiotem drwin i kpin… bo zwyczajnie na to zasługują – kojarzą się nieodłącznie z loszką – czyli małą lochą. A kolejne ciekawe zawody to „patolożka”, „elektryczka”, „hydrauliczka”, „kardiochirurżka”, „mechaniczka”… Przyznam szczerze, że widząc osobę nazywającą się „psycholożką”, „podolożką” – niestety taka osoba nie budzi mojego zaufania, poprzez zwyczajny fakt, że podkreśla nie swój fach, tylko fakt, że jest kobietą (a ja zawsze wychodzę z założenia, że liczą się kompetencje i doświadczenie). I myślę, że wielu ludzi tak do tych kwestii podchodzi, co drogie Panie działa po prostu na Waszą niekorzyść. Zastanawiam się tylko, czy to już nie podchodzi pod jakiś rodzaj zaburzeń, masochizmu, zadawania sobie bólu…?

Tak na samym początku spalić.. po co te wulgaryzmy? Nie można użyć normalnych słów zamiast „siusiak” napisać „penis”? Jak dla mnie cały wpis przez to dużo stracił.

Ja mam mieszane uczucia co do feminatywów. Dlaczego? Może dlatego, że brak, jak na razie, jasnych zasad. Jest pan minister – kobieta ministra, dlaczego nie ministerka? W drugą stronę, chirurg – dlaczego chirurżka a nie chirurga?
No a co z kierowcą? Kobieta kierowca jak będzie nazywana? Kierowczyni, kierowszczka? Bo kierowniczka już zajęte dla innego stanowiska.

Wiem, że minął ponad rok, ale nie mogłam się powstrzymać. Pismo Święte zaczyna się od słów „Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię”.
„Na początku Było Słowo” to zdanie otwierające Ewangelię Jana, czyli czwartą księgę Nowego Testamentu :)

Język jest żywy i można go jak najbardziej dostosowywać, nie dorabiał bym do tego jednak jakiejś ideologii, tak jak robi to autorka w ostatnim punkcie: „Zauważ, że zawody niskie rangą (sprzedawczyni, fryzjerka, blogerka ;)) występują w rodzaju żeńskim, a my jakoś nie mamy z tym ŻADNEGO problemu. Problem pojawia się przy zawodach ?prestiżowych?.” Nie wiem na ile murarka, płytkarka, czy kierownica zawodowa, to są prestiżowe zawody. Dla mnie nie jest trudnym, wyobrażenie sobie, że chirurgiem, czy prawnikiem może być kobieta. Nikt w szkołach do których uczęszczałem, nie rzucał też dziewczynom kłód pod nogi. Ale to tylko moje subiektywne doświadczenia. Czy jesteś psychologiem, panią psycholog, czy psycholożką to Twoja sprawa, dla mnie to dalej ten sam zawód.

Argument z zagadką jest całkowicie nietrafiony. Zagadka w wersji: „Osoba A jest synem osoby B, pomimo tego, że osoba B nie jest ojcem osoby A.” jest równie trudna do rozwiązania, pomimo tego, że „osoba” jest rodzaju żeńskiego.

a nie może być ja jestem człowiekiem ogólnie np. lekarzem. jeśli koniecznie chcę zaznaczyć płeć nie mogę poprostu powiedzieć pan pani? .. I języka się nie kaleczy i ładnie wygląda i brzmi profesjonalnie…

Dziękuję, dziękuje po stokroć, tego trzeba mi było. To takie proste a ja zadawałam sobie pytania jak to jest, choć podskórnie czułam fałsz bo patriarchat to kościół. On ustawił na piedestale faceta. Jestem magisterką i biolożką i po UAM i jestem z tego dumna.

1)Jestem lingwistka i uwazam ze niektore zenskie nazwy zawodow sa po prostu osmieszajace a nawet uwlaczajace godnosci nazwanych nimi pan.
Co do „pilotki”, to znana jest wypowiedz Urszuli Holowni: „nie jestem pilotka. Pilotka to czapka”.
2) Zajmowanie sie ta kosmetyczna semantyka zabiera czas i energie, jaka moglybysmy poswiecic na wazniejsze sprawy, np. ta sama placa za rownowartosciowa place. I nie, nie mamy czasu na WSZYSTKO. Potrzebne sa priorytety.

<3

Nie znałam zagadki, ale domyśliłam się, że chirurg jest matką. Dla pracy którą wykonujemy płeć nie powinna mieć żadnego znaczenia. Za tabliczką „chirurg” czy „geolog” kryje się po prostu specjalista w danej dziedzinie. Uważam, że zamiast tworzyć osobną nazwę, lepiej przyzwyczajać ludzi do tego, że nie jest ważne to czy ten specjalista jest kobietą czy mężczyzną.

A teraz pytanie za 100 punktów, bo jedni i drudzy przeginają pałę. Ci pierwsi to prawicowi faszyści, a ci drudzy to lewicowi faszyści. Obojga płci…
Jest tu ktoś normalny?

Otóż pytanie brzmi: Po co mi w ogóle płeć adwokata, doktora czy nauczyciela? Pomijam już te dziwolągi słowne, które po prostu źle brzmią, jak chirurżka, archeolożka, architektka czy te, które brzmią po prostu głupio. Jak pilotka (czapka?) czy żeński kierowca TIR-a… ;)

I jest to pytanie istotne, bo w zasadzie, jakie to ma znaczenie w takiej notce prasowej, czy kierowcą była kobieta, czy mężczyzna? Albo prawnie: kierującym? Żadnego. Podobnie jak to czy była trzeźwa, ile miała lat i z kim zwykle sypia!

Nie ma też znaczenia, jakiej płci profesor mnie egzaminował, u kogo naprawiłem samochód, jakiej płci chirurg operował, jakiej płci pilot oprowadził wycieczkę czy przeleciał ze mną Atlantyk. Jaki policjant mnie zapuszkował (unikamy przecież rozróżnień czy był biały, czy czarny?), może więc unikajmy rozróżniania płci? W końcu może się trafić jakieś niebinarne i dopiero będzie! ;)

I wcale to nie jest śmieszne, bo przecież wprowadzamy też (choćby do literatury), zaimki postpłciowe, niebinarne. Czyta się to strasznie, osobiście zacinam się na każdym takim zwrocie: Jejgo, jenu, jeno, samu, byłom, byłoś, zaczęłom, zobaczyłom, chciałobym, no ja wysiadam! To jest technicznie nie do opanowania i jest kretyńskie.

Wystarczy na początku, czy w kilku miejscach tekstu określić, czy mamy do czynienia z kobietą, mężczyzną czy kimś, kto się nie określa płciowo. Nie widzę żadnego powodu, by autor podkreślał co chwila brak płci bohatera, niczym Franz Von Nogay w C. K. Dezerterzy: „to jest kura! To jest kura, panie generale!” ;)

Osobiście mi to lata, kto co ma w spodniach i z kim śpi. Mam ważniejsze sprawy, niż zaglądanie mu do łóżka i osądzanie jego wyborów. Nie mam zresztą takiego prawa i bardzo dobrze! Ale nie dajmy się zwariować i nie utrudniajmy sobie życia, które i bez tego jest dosyć skomplikowane. Po co tworzyć na siłę określenia, które w języku nie zakorzeniły się naturalnie i nie mają historycznego uzasadnienia?

Z jednej strony jojczycie (jako filolodzy i językoznawcy), że język zanieczyszczają na przykład zapożyczenia z angielskiego. Z drugiej obowiązuje pełna polityczna poprawność (poza kilkoma opornymi jak Bralczyk czy Czubówna), w kwestii radosnego tworzenia feminatyw, nawet zupełnie karkołomnych. Taki natłok nowo stworzonych wyrazów nie zanieczyszcza języka? Na jakiej podstawie twierdzicie, że utrzymają się w nim na stałe? I że nie oczyści się on naturalnie, olewając aktualne trendy politycznej poprawności? To ja już wolę angielskie kalki…

Piszecie, że część ma uzasadnienie w przedwojennej historii. Czemu zatem nie wracamy do form staropolskich? Pięknych zresztą i wyszukanych. Dlaczego wyszły z użycia?
Już mi się nie chce lecieć Sienkiewiczem czy cytować ?egzorcyzmy? Sapkowskiego.
A przecież i tak można. Wszak wielce to chwalebne i nader patriotyczne!

Podsumowując: nic na siłę. Język sam się wzbogaci i oczyści. Pewne rzeczy się przyjmą, a pewne nie. Nie dajmy się zwariować. W końcu władamy nim na co dzień i musi nam być z nim wygodnie. To narzędzie do porozumiewania się, a nie walki ideologicznej! Choćbyście próbowali stanąć na piórze, nijak wam takie akcje się nie udadzą. Proces i tak przebiegnie naturalnie. Feminatywy tworzone na siłę, takim procesem nie są. Ta nowomowa zwyczajnie się nie przyjmie. Kto dziś zarzuca tekstami z komunistycznych wystąpień? Gdzie są ówczesne potworki słowne? Poszły się kochać. Język żywy je odrzucił, jak wąż starą skórę…

No i wciskając je na siłę, zyskujecie skutek odwrotny do zamierzonego, ocierając się wręcz o śmieszność. Dokładnie tak, jak Netflix, który tolerancję próbuje wciskać tak łopatologicznie, że bywa to niesmaczne i żałosne. Naprawdę nie każdy jest niedorozwinięty i po imieniu choćby dojdzie, z kim ma do czynienia. A jak nie, to zawsze pozostaje niezawodna metoda Krokodyla Dundee… ;)

PS. Wtyczka do błędów podświetliła tyle tych neologizmów, że mogłem popełnić i faktyczne błędy. Z góry przepraszam… ;) Pozdrawiam.