Matka Natura jest gangsterem

Młodzi ludzie – zanim zostaną rodzicami – często mają takie nierealne marzenia… Że ich dziecko będzie przesypiać całe noce, prawie w ogóle nie płakać, bawić się samo skarpetką zdjętą ze swojej nogi i że nie będzie trzeba go nosić. Ogólnie nie znam ludzi, którzy nie wyobrażaliby sobie swojego przyszłego dziecka jako „aniołka”. Niby wiemy, że kolki, smarki i brudne pieluchy, ale przecież: „Moje będzie inne!”. Tak nas chyba skonstruowała natura. I dobrze, bo gdybyśmy znali prawdę, prawdopodobnie na pierwsze dziecko decydowalibyśmy się gdzieś w okolicach pięćdziesiątki albo… Wcale! Bo rzeczywistość jest zdeczka inna niż te wyobrażenia. Jaka, straszyć (tym razem! ;)) nie mam zamiaru, bo post ten wcale nie powstał dla przyszłych rodziców, a dla wszystkich tych, którzy czują się co najmniej zawiedzeni. Dla tych, którzy chcieli pić w spokoju kawę i jeść ciepły obiad, tymczasem noszą w tę i we w tę, a kiedy nadchodzi wieczór, ze łzami w oczach potrafią zapytać: „Dlaczego ja?!”. To dziecko spokojne miało być, różowiutkie takie, uśmiechnięte jak z reklamy Pampersa! Takie do zacałowania, ale nie przeszkadzaj za bardzo mamusi. I w tym momencie ciśnie mi się na usta tylko jedno: uważaj, czego sobie życzysz…

TO BYŁ JEDEN Z NAJGORSZYCH DNI

To był jeden z najgorszych dni, jakie przeżyłam w mojej krótkiej karierze matki. Piotr z samego rana wyjechał, a ja zapakowałam Kostkę do samochodu bratowej i pojechałam z nią do przychodni na szczepienie. Szczepień mamy zaległych kilka, bo od początku września gluty się za nami ciągną, które to Kostek przynosi z przedszkola, więc kiedy tylko w tej przychodni się pojawiłam, to już od progu usłyszałam, że może zaległe szczepienia też zrobimy? Bo jedno drugiemu nie szkodzi, a tak to będzie z głowy i nie będę musiała pakować się z Kostką za dni kilka na następne. Nie daj boże znowu się podziębi i znowu przekładać będzie trzeba… I tak Kosteczka moja dostała dwa zastrzyki: w jedną oraz drugą nogę.

Po powrocie do domu podjadła i zasnęła, a kiedy obudziła się koło jedenastej, już było coś nie tak. Ani jeść, ani się bawić, ani spać, choć tarła oczka i… Płakała. A płacz był rozdzierający. Kiedy trzymałam ją na rękach i ona tak na nich krzyczała, to zobaczyłam, że ząbki jej się wyrzynają. Pierwsze ząbki akurat w takiej chwili! Piotr daleko, śnieg za oknem, za moment Kostka trzeba odebrać z przedszkola, obiad zrobić, na bloga coś napisać, maile chociaż przejrzeć… Nie było o tym mowy.

Nawet na sekundę nie mogłam maleńkiej odłożyć, bo od razu wrzask taki, że cała ulica słyszała, a jak ją przytulałam z całej siły, to spokojniutka leżała. Tylko postękiwała ciuchutko, coś ją bolało, coś uwierało, było jej źle. Może dreszcze od szczepionki, a może od bolących dziąseł?

ZEPSULI NAM DZIECKO

Ogólnie Kostką jest spokojnym dzieckiem. Ma jakieś tam problemy z zasypianiem i najbardziej lubi, kiedy się cały czas z nią bawimy, ale rzadko płacze, za to dużo się uśmiecha. Więc kiedy Piotr w końcu wrócił i zobaczył, w jakim mała jest stanie, to powiedział jedno zdanie:

– Zepsuli nam dziecko.

Ja byłam w stanie jeszcze gorszym, bo tego dnia przeżyłam różne sporty ekstremalne, jak na przykład obieranie ziemniaków z niemowlakiem na rękach, a potem ich gotowanie i odlewanie. Przeżyłam też histerię Kostka, który był zły, że mama się z nim w berka bawić nie może, bo siostrę lula od sześciu godzin i rąk nie czuje, a co dopiero nóg, żeby na nich biegać. Przeżyłam cały dzień bez jedzenia, picia i wyjścia do toalety chociażby na sekundę. Pół dnia przeżyłam w ciemnym pokoju.

A mimo to, kiedy mąż stanął w drzwiach, powiedziałam do niego:

– Idź, odpisz na moje maile, bo sama ich dzisiaj nie ogarnę – i zawinęłam się z dzieckiem do sypialni, gdzie jeszcze przez dwie godziny nosiłam, śpiewałam, uspokajałam.

Marzyłam tylko o tym, żeby położyć się na twardej podłodze i żeby ktoś przeszedł się po tych moich styranych plecach, bo masaż w tym momencie to było za mało, w końcu Baśka swoje już waży, ale… Nie mogłam jej tak po prostu Piotrowi oddać.

MATKA NATURA JEST GANGSTEREM

I teraz w końcu wiem, po trzech latach z okładem na macierzyńsko-wychowawczym odkryłam, czemu te dzieci takie są. Dlaczego takie wymagające. Takie nieporadne. Takie potrzebujące nas. Dlaczego trzeba je nosić i tulić, i nosić, i tulić, i nosić, i tulić.

Matka Natura jest gangsterem i wszystko to sobie zaplanowała. Jak zbrodnię jakąś doskonałą!

Bo kiedy tak nosiłam i tuliłam – a nigdy wcześniej nie nosiłam i nie tuliłam tyle godzin z rzędu! – to zrozumiałam, że ona beze mnie nie istnieje. I jak się uspokajała, im bardziej ją do siebie zagarniałam, to czułam – poza bólem ramion ;) – że plecie się między nami jakaś magiczna nić przywiązania. Nić, która nigdy by nas nie splotła, gdyby dzieci nie płakały. Gdyby nie były tak absurdalnie bezbronne i tak od nas zależne. Gdyby nie budziły nas w nocy, nie biegły z każdym „ała”, gdyby leżały sobie spokojnie dzień cały, oglądając swoją skarpetkę.

Wcale nie chcę mieć spokojnego i cichego dziecka. Ty też nie chcesz. Bo dopiero kiedy ciebie potrzebuje, a ty rzucasz wszystko, to wiesz, ile tak naprawdę ono dla ciebie znaczy. Że jednak więcej od tego „wszystkiego”.

Tego dnia nie zrobiłam niczego produktywnego – poza tymi ziemniakami może, do których jakieś stare mięso odgrzałam – ale zrobiłam za to dużo więcej. Sprawiłam, że moje cierpiące dziecko prawie w ogóle nie płakało. I nie, to nie był stracony czas. Bo wiesz, gdyby nie ten dzień (i inne podobne), to nigdy bym się nie dowiedziała, że Kosteczka beze mnie sobie nie poradzi.

A ja nie poradzę sobie bez niej.