Drugie dziecko – po co i czy w ogóle się na nie decydować?

Bardzo często pytacie mnie: „A jak to jest z dwójką dzieci?”. Piszecie też pod jakimś zdjęciem czy naszym filmikiem na Facebooku: „Uff… Czyli jest nadzieja, że z dwójką wcale nie będzie tak źle?!”. Tak, wiem, na filmach i zdjęciach wszystko wygląda kolorowo :). A jak jest naprawdę? Już raz o tym pisałam TUTAJ, ale byłam wtedy świeżo po porodzie i – wiadomo! – hormony niosły mnie kilka metrów nad ziemią, więc pewnie jesteś strasznie ciekawa, co mam do powiedzenia teraz, po ośmiu miesiącach we czwórkę?

NIE BÓJ SIĘ, BO WSZYSTKO JUŻ WIESZ

Zanim urodziłam pierwsze dziecko, myślałam, że dzieci to takie istoty, które trzeba karmić, przewijać i przenosić z miejsca w miejsce, bo same nie potrafią. Że trochę się z nimi bawisz, a potem one sobie leżą i potrząsają grzechotką lub obserwują świat, i że to im sprawia frajdę. Myślałam też, że kiedy chcą spać, to zupełnie jak dorośli zamykają oczy i śpią. No i że tak śpią przez większość dnia i całą noc.

No to już mniej więcej wiesz, jaki przeżyłam szok, kiedy po porodzie okazało się, że muszę się dzieckiem zajmować nie tylko wtedy, kiedy trzeba je nakarmić, przewinąć i przenieść z miejsca w miejsce, ale… Praktycznie cały czas. Nawet gdy śpią, bo śpią tylko w twoich ramionach.

I że owszem, poleżeć sobie lubią, ale tylko pod warunkiem, że trwa to nie dłużej niż trzy minuty i wyłącznie wtedy, kiedy ty jesteś obok. Zamknięcie oczu, bo zmęczenie, to już w ogóle ostatnia rzecz, jaką dzieci robią. I kiedy już uśpisz po godzinie marudzenia/płaczu/wierzgania/stawania na rzęsach/puszczania szumów/bujania/śpiewania/oklepywania/spowijania, to one śpią sobie piętnaście minut i wstają rześkie, szczęśliwe (czy to w dzień, czy w nocy!), czego niestety nie można powiedzieć o tobie.

O tym wszystkim nie miałam pojęcia, kiedy urodziłam pierwsze dziecko, ale spodziewałam się, kiedy na świat przyszło drugie.

Więc tak jak dotychczas zajmowałaś się dzieckiem przez 3/4 swojego życia, tak nadal się zajmujesz, tylko że tym razem dwoma. Narodziny drugiego dziecka nie są żadną rewolucją. Nawet przez sekundę nie pomyślisz: „Dlaczego nikt mi nie powiedział, że to TAK wygląda?”, bo ty już wiesz, jak to wygląda i żadna Karolina Malinowska piekąca pierniki w reklamie Apart nie jest w stanie zamydlić ci oczu. Że dzieci gdzieś tam w tle, bo one zawsze będą na pierwszym planie. Że sukienka wieczorowa, kiedy dres. Że dom przystrojony świecami, bo ty byś nigdy nie postawiła zapalonej świeczki w zasięgu wzroku i rąk kilkulatka. A to dlatego, że wyobrażasz sobie, co by się wtedy mogło stać.

Znasz już prawdziwe życie, a nie to z oper mydlanych czy kolorowych magazynów dla rodziców, więc naprawdę nie masz się czego bać.

Z JEDNYM DZIECKIEM JEST NUDNO

Serio. Co prawda myślałam wtedy, że jestem zarobiona po pachy, ale tak naprawdę nie wiedziałam, co mówię, bo teraz jestem zarobiona po kitkę, którą obcięłam sam czubek głowy. Tak, nie będę udawać, że roboty jest tyle samo, bo jest jej więcej. Na zdrową logikę dwa razy więcej, ale że do niektórych spraw zdążyłaś się już przyzwyczaić, na przykład do pobudek o piątej rano, karmienia, czy ubierania kogoś poza sobą przed każdym wyjściem z domu, więc wcale tak tego nie odczuwasz.

Twoje wrażliwe bębenki matki jedynaka odczują za to, że jest dużo więcej hałasu, ale także… Radości! Takiej radości, że ciągle coś się dzieje i jeśli dotychczas wydawało ci się, że bawisz się z dzieckiem caaały dzień, a minęło dopiero piętnaście minut, to z dwójką tego nie ma. Może dlatego, że zanim w ogóle do tej zabawy usiądziesz, faktycznie mija cały dzień ;). Wiesz, między rozłożeniem gry planszowej, a rzuceniem kostką musisz jeszcze: przewinąć, nakarmić, znaleźć smoczek, ukołysać, znowu przewinąć i wytrzeć to, co młodsze ulało na dywan obok pionków.

Dobra, żartuję trochę (ale tylko trochę!).

Że z jednym dzieckiem jest nudno, przypominam sobie za każdym razem, kiedy Kostek jest w przedszkolu. Kostka najbardziej lubi, kiedy brat z niego wraca. Z marudnej, jęczącej kluski zmienia się nagle w krzykliwego herszta bandy. Nie odrywa wzroku od młodego, wszystko chce jak on, więc podskakuje na siedząco, woła „ma-ma!”, „ta-ta!”, słowem robi wszystko to, czego nauczyłaby się dopiero za pół roku, gdyby to ona była pierwszym dzieckiem.

I wtedy śmiech słyszymy już do wieczora.

Pierwsze dziecko w życie rodziny wnosi dużo chaosu, miłości i radości. A drugie dziecko – ponieważ niewyobrażalny chaos już jest, kiedy się pojawia – tylko tę miłość i radość pomnaża.