W poniedziałek nie pracuję

Mam takie jedno małe marzenie. Że pójdę w poniedziałek zaprowadzić synka do przedszkola, ale okaże się, że przedszkole jest zamknięte. A potem jak zwykle w drodze powrotnej zajrzę do osiedlowego sklepu po bułki, ale nie będzie miał kto mi tych bułek sprzedać. I właściciel warzywniaka obok wywiesi w drzwiach karteczkę: „Dzisiaj nieczynne”. I panie z mięsnego. To wtedy pójdę na autobus, żeby dostać się do miasta, do jakiegoś centrum handlowego, ale ten autobus nie przyjedzie.

Mam takie jedno małe marzenie, że w poniedziałek cała Polska stanie w miejscu. Nawet nie potrafię sobie za bardzo wyobrazić, co by się wtedy stało, czy tylko listonosz nie doniesie listów na czas, bo nikt mu ich nie wyda w okienku, czy może dyspozytorka karetek przestanie odbierać telefony?

Mam takie jedno małe marzenie, chociaż wiem, że przez nie może wydarzyć się wiele złego.
Ale wiem też, że jeśli to zło nie wydarzy się teraz, w poniedziałek, to wydarzy się za czas jakiś. I nie będzie trwać jeden dzień, a lat wiele.

To jest tak, że my kobiety nie jesteśmy dobre dla siebie. Potrafimy błędy wytykać, nogi podkładać, ale nie potrafimy stanąć ramię w ramię. To nas dymają. Napuszczają jedną grupę na drugą i sami podejmują decyzje, podczas gdy cała reszta walczy na argumenty, że „ja mam rację”, a „ty się nie znasz”.

A tak naprawdę nie chodzi przecież o to, czy jesteś za czy przeciw. Na kogo głosowałaś i czy chodzisz do kościoła. To naprawdę nie o to chodzi.

Jesteś przeciwna aborcji? To jej nie rób. Ale nie pozwalaj, żeby w wolnym kraju takie rzeczy mówiono o kobietach. Że „porządnej nikt by nie zgwałcił”, a w ogóle „gwałt jest TYLKO czynem zabronionym, podczas gdy aborcja to dzieciobójstwo”. Stąd już tylko krok do obwiniania nas o zło całego świata, do linczowania, zakrywania burkami, zabierania nam naszych praw i zamykania ust, gdy tylko coś chcemy powiedzieć na swoją obronę. Gdy w ogóle coś chcemy powiedzieć.

Nie daj sobie tych ust zamknąć.

NIE JESTEŚMY W TYM KRAJU MNIEJSZOŚCIĄ, A WAŻNĄ JEGO POŁOWĄ!

W 1975 roku, w październiku, dokładnie 41 lat temu kobiety w Islandii powiedziały: dość. Nie przyszły do pracy. Tego dnia gazety nie trafiły do kiosku, przestały działać telefony i nie wystartowały samoloty, bo w pracy nie pojawiła się ani jedna stewardesa. Zamknięto szkoły. Władza zrozumiała, jak ważną ekonomicznie siłą są kobiety. I że trzeba się z nimi liczyć, bo bez nich wszystko runie.

Taki sam strajk rozpocznie się w poniedziałek w Polsce. TUTAJ przeczytasz o #czarnymponiedziałku. My nie jesteśmy z tym wszystkim same, mężczyźni również biorą już wolne, a część pracodawców deklaruje, że nieobecność 3 października w pracy będzie usprawiedliwiona. Bo dotyczy to również ich. Ich matek, żon i córek.

Dotyczy to nas wszystkich.

W #czarnymproteście nie brałam udziału, bo nie bardzo wierzyłam, że to ma sens. No ubrać się na czarno, zrobić sobie selfie, wstawić na fejsa… I co dalej? Czy selfie i dyskusje na fejsie mają jakikolwiek sens? Przecież nikt się z tym nie liczy!

No to trzeba zrobić tak, żeby liczyć się zaczęli.

Dlatego w poniedziałek nie pracuję. Nie włączę komputera, nie odpiszę na żadnego maila. Wiem, że nikogo to za bardzo nie zaboli, ale jeśli wszystkie w tym samym czasie weźmiemy urlop, to będzie już wielka sprawa. Mam takie jedno małe marzenie, że gdzie nie pójdę, tam będzie zamknięte. Tylko tak ktoś tam na górze zrozumie, że jest tu dla nas, a nie my dla niego.

Mam takie jedno małe marzenie, że kobiety w końcu pokażą (oraz uwierzą!), jaką mają siłę. Że ich głos jest ważny w każdej dyskusji. I nie będzie tak, że kilka jest za, kilka przeciw, a cała reszta ma to w sumie gdzieś. Masz córkę? Ja mam. Nie chcę, żeby dorastała w takim świecie.