Jaką szkołę wybrać?

Wybór szkoły dla naszego dziecka to jedna z najważniejszych decyzji, jakie podejmujemy. Rodzice są coraz bardziej świadomi i nie wybierają już placówki pierwszej z brzegu (bo najbliżej!), tylko robią research, zastanawiając się: szkoła państwowa czy prywatna? Kusi zwłaszcza ta druga i nic w tym dziwnego, bo zazwyczaj dyrektorem w szkole prywatnej jest dobry marketingowiec, który wie co powiedzieć i jak mówić, żeby sprzedać swój produkt.

PIERWSZE WRAŻENIE

Po wejściu do szkoły prywatnej w oczy od razu rzucają się piękne wnętrza. Jednak umówmy się – dzieci wcale nie potrzebują do nauki idealnie odmalowanych ścian i drewnianej podłogi zamiast taniego linoleum. Za to pomocy dydaktycznych i w szkole publicznej nie brakuje, a czego zabraknie, to sami uczniowie sobie stworzą w ramach np. semestralnego projektu. Pewnie nauczą się przy tym więcej, niż gdyby dostali świeżutki plakat prosto z wydawnictwa, który pani powiesi na ścianie tuż przed wizytacją rodziców pierwszoroczniaków zastanawiających się, gdzie posłać swoje dziecko.

Nie wierzcie też dyrekcji szkoły prywatnej, że u nich to bogaty wachlarz zajęć pozalekcyjnych, których ze świecą szukać gdzie indziej. W szkołach publicznych takie zajęcia też się odbywają – w dodatku nieodpłatnie! Każdy nauczyciel ma do odbębnienia dwie godziny tygodniowo w ramach których MUSI przeprowadzić kółka zainteresowań, lekcje wyrównawcze lub przygotowujące do konkursu. Tak, DWIE godziny TYGODNIOWO. Pomnóżcie to przez liczbę nauczycieli zatrudnionych na etacie i macie całkiem ładny grafik zajęć pozalekcyjnych.

Niezaprzeczalnym plusem są świetne wyniki, jakie szkoły prywatne osiągają we wszystkich testach. Jednak wyobraź sobie, że co miesiąc płacisz tysiąc złotych czesnego: no nie przypilnowałabyś dzieciaka, żeby się uczył, skoro inwestujesz w jego edukację taaakie pieniądze? No właśnie. Za to w publicznej szkole obok dziecka lekarzy czy prawników siedzi dziecko niedopilnowane, którego rodzice nie wiedzą nawet, do jakiej klasy chodzi, nie wspominając już o podstawowej wiedzy z zakresu tego, co ma zadane do domu. Dlatego moje pytanie brzmi: jakim cudem w placówce publicznej często średnia wyników z testów różni się tylko nieznacznie od tych, jakie osiągają dzieci w szkołach prywatnych? No jakim???

NO DOBRA, TO JAKĄ WYBRAĆ?

Z racji mojego zawodu rodzice dzieci w wieku późnoprzedszkolnym bardzo często zwracają się do mnie z pytaniem:
– No dobra Ilona, ale jaką szkołę wybrać? Publiczną czy prywatną?
Pewnie domyślacie się już mojej odpowiedzi?
– Wybierzcie małą, dobrą szkołę publiczną.

Szkoła szkole nierówna, dlatego przed posłaniem dziecka dobrze przyjrzeć się, na jakim osiedlu mieszkamy. Jeśli bliżej centrum dużego miasta, gdzie za rogiem znajdują się mieszkania komunalne, a po zmierzchu strach wyjść na ulicę, to… Tak samo strach wypuścić dziecko na lekcje! Nie, nie dlatego, że coś się może stać po drodze: w tej szkole ze względu na towarzystwo nie będzie bezpiecznie. Kradzieże, bójki, alkohol i uczniowie rozwalający swoim podejściem każdą godzinę, przez co i nauczycielom nie bardzo chce się starać, bo zwyczajnie każdego dnia walczą o przetrwanie. Raczej nikt im nie patrzy na ręce i nie rozlicza z tego, czego nauczyli dzieci. Twoje nawoływanie może być głosem samotnego na pustyni. Nikt Ciebie nawet nie usłyszy! Warto wtedy rozejrzeć się za placówką poza rejonem.

Jeśli natomiast mieszkacie na dopiero co powstałym osiedlu z przewagą młodych, pracujących rodzin (na obrzeżach dużego miasta czy w bezpiecznych dzielnicach) – to dobra Wasza! Prawdopodobnie wszyscy znają się przynajmniej z widzenia, a rodzicom się chce, żeby chciało się dzieciom, więc w efekcie chce się nauczycielom. Tak to dzisiaj działa.

DZIECI Z GETTA

Wybór szkoły prywatnej to zawsze ostateczność. Pewnie rozumiecie już, że w szkołach rządzą rodzice. Wszystkich, bez wyjątku. Jednak w placówkach, które utrzymują ze swoich pensji, nauczyciele nie mają żadnej suwerenności: począwszy od tego, co i ile zadają do domu, a skończywszy na tym, jakie wystawiają oceny.

Takie szkoły nie potrafią rozwiązywać problemów, bo mało który uczeń z problemami zawita w ich progi. Twoje dziecko ma problemy? Wszystko zależy od ich skali. Jeśli są niewielkie, zostaną zamiecione pod dywan tak, żeby nikt się o tym nie dowiedział (bo jeszcze rodzice będą chcieli wypisać dzieci, skoro w klasie jest uczeń agresywny!). Jeśli masz pecha i problemu nie da się zamieść pod dywan, dyrekcja szybciutko to sobie przekalkuluje (jeden uczeń, tzn. jedno czesne vs dwadzieścia!) i w rozmowie prywatnej zasugeruje, że dla Twojego malucha nie ma miejsca w ich dbającej o dobrą renomę placówce.

Na koniec zostawiłam najważniejszy argument: wiecie jak w żargonie pedagogicznym mówi się o dzieciach chowanych na prywatnych, strzeżonych osiedlach i posyłanych do prywatnych, zamkniętych szkół? Dzieci z getta. Takiego współczesnego, które oznacza tyle co: „dzieci spod klosza”. Co w tym złego? Ano to, że nie uczą się funkcjonować w normalnym społeczeństwie, gdzie nie każdy nosi markowe adidasy, a po lekcjach zasiada do PlayStation.

Być może przez osiemnaście lat Twoje dziecko będzie żyło w przekonaniu, że życie to je bajka, ale nie ta, w której umiera dziewczynka, bo ma przy sobie tylko jedną paczkę zapałek.

Jesteś pewna, że odnajdzie się we współczesnym świecie?