Rzeczy, które zrozumiesz, dopiero kiedy zostaniesz mamą

Nie jestem za tym, że absolutnie każdy musi mieć dziecko. Jeśli ktoś tego nie czuje, nie powinien się zmuszać tylko dlatego, że właśnie tak wypada, tego oczekuje od nas społeczeństwo oraz matka, babcia i teściowa. Bo w ten sposób można sobie – i temu dziecku, które dopiero jest w planach lub całkowicie poza planami  – wyrządzić więcej złego niż dobrego. Jednak wygłoszę teraz pewien pogląd, z którym pewnie każdy rodzic się zgodzi, ale mało kto ma odwagę powiedzieć to na głos, bo jest dość brutalny: dorosłość puka do naszych drzwi wraz z pojawieniem się na świecie dziecka. Dojrzewasz, kiedy stajesz się odpowiedzialny za kogoś innego, a nie wtedy, kiedy kończysz osiemnaście lat, wyprowadzasz się z domu rodzinnego, idziesz do pierwszej poważnej pracy czy nawet bierzesz ślub.

Zawsze więc śmieszy mnie, kiedy bezdzietna koleżanka daje mi rady na temat związku czy tego, jak powinnam o siebie dbać. Lub mówi, że jest zmęczona ;). Bo pewnych spraw po prostu nie jesteś w stanie ogarnąć, dopóki sama nie zostaniesz mamą. Jakich? A na przykład, że:

1. Nie jesteś pępkiem świata.

I od dnia narodzin nie siebie stawiasz na pierwszym miejscu. Dosyć przerażające. Ale nawet jeśli matka twierdzi, że po porodzie nie zapomniała o sobie, mówi tylko część prawdy ;). Bo na przykład nie położy się spać – nawet jeśli jest skrajnie wykończona! – kiedy jej dziecko płacze. Nie zje też obiadu, dopóki ono nie będzie nakarmione, nie przebierze się z piżamy, kiedy maluch woła. Itepe, itede. To tylko przykłady pierwsze z brzegu, a każda z nas mogłaby je mnożyć do północy, prawda?

Więc kiedy bezdzietna koleżanka pyta mnie z niedowierzaniem konspiracyjnym szeptem: „Ale jak to? Naprawdę nie miałaś czasu na prysznic?” przewracam tylko oczami i nie kontynuuję tematu, bo bardzo by się zdziwiła, na co jeszcze dzisiaj nie miałam czasu. Chociaż bardzo chciałam!

2. Wszystko płynie.

Kiedy mój syn przez pierwsze tygodnie nie robił nic innego, tylko płakał, myślałam z przerażeniem: „Boże! W co ja się najlepszego wpakowałam? Teraz już zawsze tak będzie?”. Nie pomagali mi ludzie wokół, twierdząc, że mam się cieszyć tymi chwilami, bo potem będzie gorzej.

Kiedy przez pierwsze tygodnie płakała moja córka, wiedziałam, że to minie. Że trzeba ze spokojem przeczekać. I nie pomyliłam się. Nie jest tak, że rodzic ma przesrane non stop. To trochę jak praca u despotycznego szefa, który nie przestrzega twoich dni wolnych, nie daje ci nawet zjeść śniadania, bo wszystko na ASAP, ale jak już wykonasz swoje zadanie, to potem klepie cię po plecach, chwali i daje premię, o której nawet nie śniłaś. Więc idziesz do pracy z chęcią, bo nie dość, że ją lubisz, to wiesz, że zostanie ona odpowiednio wynagrodzona.

3. A czas to nawet zapieprza.

Nie mam pojęcia, co siedziało w mojej głowie, kiedy jeszcze kilka lat temu twierdziłam, że nie mam czasu. Nie mam czasu usiąść na kanapie? Obejrzeć trzech odcinków „Przyjaciół” pod rząd? Kaman! Teraz nie zdążę nawet mrugnąć i już jest wieczór ;).

4. Rodzice zrobili najlepsze, co mogli.

„Ja to na pewno wychowam inaczej moje dziecko” – wieściłam rodzicom każdego dnia w okresie dojrzewania. Z satysfakcją sadysty wytykałam im wszystkie błędy. A popełnili ich sporo. Tak jak i ja popełniam :). Chociaż naprawdę się staram, ale Bóg i mąż (a pewnie nawet sąsiedzi) mi świadkiem, że czasami po prostu nie da się nie wrzasnąć, kiedy trzylatek o czwartej nad ranem woła, że już, właśnie teraz chce układać puzzle. Albo zjeść jajo. „Szlaban na jaja!!! Jeśli zaraz nie pójdziesz spać, do końca życia nie zobaczysz żadnego jaja!” – krzyczę więc, nakrywając głowę poduszką i chociaż naprawdę nie jestem z siebie dumna, to wiem, że każdy sąd uniewinni mnie za zbrodnie poczynione w afekcie.

A i mój syn uniewinni, kiedy o czwartej nad ranem za lat dziesiąt przyjdzie do niego po jajo Kostek Junior.

5. Istnieje miłość tak wielka, że nie można jej sobie wyobrazić.

Jeśli myślisz, że kochasz swojego faceta najbardziej na świecie – jesteś w błędzie. Bo kiedy on wychodzi z domu – lub ty wychodzisz bez niego – nie masz wrażenia, że siłą wyrywają ci z ciała kawałek serca.

A dokładnie tak się czujesz, kiedy twojego dziecka nie ma obok.

Co więcej! Kiedy myślisz sobie, że już bardziej kochać nie można, budzisz się dnia następnego i… Kochasz jeszcze bardziej.

Więc chociaż doskonale wiem, jak bezdzietnych wkurzają teksty: „Co ty tam wiesz o życiu! Poczekaj aż sama urodzisz!”, sama nie potrafię inaczej podsumować ich rad typu: „Ja to nigdy nie podniosę głosu na moje dziecko” czy też: „Moje dziecko na pewno nie wejdzie mi na głowę!”.

A właśnie, że wejdzie. I  w rytm twoich okrzyków.