Matka – takie nic…

Wczoraj mąż mi dopiekł. Wrócił z pracy po dwudziestej i powiedział: „A może zrobisz posta o tym, jak z perfekcyjnej pani domu zamienić się w bałaganiarę?”.

W zlewie nieumyte garnki z dnia poprzedniego. Podłoga odkurzona, ale tylko dlatego, że od męża wspaniałego dostałam samochodzący odkurzacz. Ale co z tego, że podłoga względnie czysta, skoro na meblach kurz taki, że spokojnie mogłabym napisać: „BRUDAS”? A fronty szafek oblepione przez dziecko bananem? I piłeczki, wszędzie te piłeczki, małe klocki, plastikowe zabawki.

Więc tak: mogłabym napisać posta o tym, jak z perfekcyjnej pani domu stać się bałaganiarą. Jak mi zwisa i powiewa, że na obiad trzeci dzień z rzędu zupa kalafiorowa. W końcu ja tego obiadu nie jem – nie mam kiedy! Jak przestałam zwracać uwagę na zabawki, które są dosłownie wszędzie i przeszkadzają mi tylko wtedy, kiedy na nie nadepnę, biegnąc do syna, który właśnie się przewrócił. I że z kosza pranie się wysypuje, a kosz na brudy mam ogromny, chyba największy, jaki był w sklepie.

Ale nie będę o tym. Tylko, że czuję się czasami niedoceniona. Mówię na przykład do taty, który wpadł na pięć minut z wnukiem się przywitać, że musiałabym pościel zmienić, ale nie mam kiedy. Bo może zrozumie i zostanie trochę dłużej? Ale nie. Prychnięcie: „Ty? Nie masz kiedy? Przecież cały dzień w domu siedzisz!”. Albo brat, który pogania, bo kolejne pismo niepoprawione: „Całymi dniami się nudzisz, dwóch stron nie możesz przeczytać?”.

Bo praca matki to nie praca. A i blogowanie zajmuje maksymalnie pięć minut dziennie. A wiecie, co boli najbardziej? Nawet jakbym te gary pomyła, pranie zrobiła, nowej zupy nagotowała – kto to dostrzeże? Mąż zje, kolejny garnek w zlewie zostawi, nowe brudy wrzuci do kosza. Syn zabawki powyrzuca na dywan, a szafki tym razem jabłkiem obklei. Brat kolejne pisma do poprawienia podrzuci…

I żebyście mnie źle nie zrozumiały – lubię swoją nową rolę. Ale jest to najcięższa praca, jaką dotychczas wykonywałam.

Takie nic – mogłoby się zdawać. Tylko z dzieckiem w domu siedzę. Czasami skrobnę coś na bloga. Trzy zdjęcia zrobię. Tak łatwo mi to idzie: cyk, cyk i już mam. Usiądę i napisane, dopieszczone, zamieszczone. W tym czasie dziecko grzecznie się na dywanie bawi. Pomaga mi wytrzeć kurze i przebrać pościel. A świstak siedzi i zawija…

Bo drogi mężu – wczoraj Cię nie było do dwudziestej. A nasz syn ma trudny okres. Skok rozwojowy czy coś. Może ząbki? Kiedy nie jest na rękach, to płacze. Uczy się wstawać, ale nie wie, co dalej, więc jak wstanie, muszę być obok i pomagać mu klapnąć z powrotem na pupę. Jak mnie nie ma, bo wycieram właśnie kurze, przewraca się i uderza główką o podłogę. Śpi o dziwnych porach, a wczoraj tylko na spacerze w wózku. Zmarzłam na kość, żeby się wyspał. Pół dnia po ulicy krążyłam. Dzisiaj mam katar i łamie mnie w stawach, ale za moment znowu będę musiała wyjść na spacer i wrócę pewnie, kiedy zacznie się ściemniać. Bo tylko na spacerze Twój syn czuje się dobrze. Taki dziwny mamy właśnie czas…

Dlatego spokojnie mogłabym napisać posta instruktażowego o tym, jak z perfekcyjnej pani domu stać się bałaganiarą. Ale myślę, że nikt by z tych rad nie skorzystał. Bo moje Czytelniczki to w większości też mamy. One to wiedzą. Wiedzą, że dziecko czasami nie pozwala wyjść do toalety (ja dzisiaj siusiałam z Kukiem na kolanach! Yes, I did…), i że dom w tym pierwszym roku rzadko wygląda jak dawniej, a obiad często jest odgrzewany. Lub na wynos. Albo po 20. Czasami wcale go nie ma.

Moje Czytelniczki wiedzą też pewnie, jak to jest być niedocenianym. Kiedy ktoś im mówi, że cały dzień w domu. Nudzą się. Że niemowlę to tylko śpi. Że na macierzyńskim jest czas na wszystko…

Że matka – to ona w ogóle coś robi?