Nie mów do mnie „mamo”! No chyba, że jesteś moim dzieckiem

Pamiętam dzień, w którym zostałam mamą, jakby to było wczoraj. Ty też na pewno pamiętasz. Byłam tak zaaferowana i przejęta nową rolą, że nawet podobało mi się, kiedy w szpitalu wszyscy mówili do mnie per „mama”. Wiesz: „czy mama zgadza się na szczepienie?” oraz „jak mama się czuje?”.

W domu też postanowiliśmy razem z Piotrem zwracać się do siebie: „mamo” i „tato”. Ktoś nam tak poradził, żeby dzieci nie wołały nas przypadkiem po imieniu. To było fajne, bo było nowe.

MAMA CAŁEGO ŚWIATA

Ale potem nagle stałam się mamą całego świata. Byłam matką pielęgniarki w przychodni, bo: „Mama rozbierze dziecko!”. Matką pani na spacerze, która wołała za mną: „Niech mama uważa na komary w lesie!”.

Mamą dla sklepikarki, mamą sąsiadów i wszystkich ludzi w tramwaju. Zamiast: „Czy może pani przesunąć ten wózek?” słyszałam: „Mama przesunie wózek!”. Nawet maile do mnie często zaczynają się od zwrotu: „Droga Mamo”.

Nie wiem jak ty, ale ja nie wyobrażam sobie wołać do innej kobiety (KO-BIE-TY!): „Hej! Mamo!” tylko dlatego, że wiezie właśnie w wózku swoje dziecko. To dla niego jest mamą, a nie dla mnie.

Tak naprawdę ciężko mi przez usta przechodzi mówienie „mamo” do własnej teściowej (w końcu to mama Piotra, ja już swoją mamę mam), a co dopiero do pani na ulicy, którą widzę po raz pierwszy i prawdopodobnie po raz ostatni w życiu.

UŚMIECHNIĘTY DWULATEK NA PROFILOWYM

I zawsze, ale to ZAWSZE mam ochotę tupnąć nogą, kiedy jakaś kobieta gdzieś tam (w rozmowie, wywiadzie, na scenie podczas konferencji czy w zakładce „o mnie” na swoim blogu) przedstawia się: „Przede wszystkim mama”. Nie wiem jak ty, ale ja jestem przede wszystkim kobietą, Iloną jestem, a przy okazji: mamą, żoną, córką, siostrą, blogerką i… Tu mogłabym wymieniać długo, pewnie do nocy nawet.

Mam dzieci, ale mam też dom w budowie, własną działalność gospodarczą, słabość do różowych paznokci u stóp i problem z puszącymi się włosami, kiedy pada deszcz.

Nigdy nie przedstawiałam się jako „Mama Kostka i Kostki”, no chyba że pani w przedszkolu, żeby zapytać, jak tam mój maluch się sprawuje i czy ładnie je zupkę na obiad, bo w domu to nie bardzo. Bycie mamą jest tak naprawdę jedną z wielu ról, które wykonuję na co dzień – ale na pewno nie jedyną i nie chcę, żeby była tą najważniejszą dla moich rozmówców, np. dla pani w urzędzie czy dopiero co poznanej znajomej na imprezie, z którą piję właśnie pierwsze piwo. Tymczasem bardzo często dostaję od was wiadomości zakończone: „Pozdrawiam – Mama Antosia i Zosi”.

Zupełnie tak, jakby kobieta, która została matką, przestała mieć własne imię.

Ale to już wystarczy spojrzeć na niektóre profile na Facebooku, gdzie na zdjęciu głównym obok imienia i nazwiska osoby dorosłej widnieje zdjęcie… Uśmiechniętego dwulatka. Nie, nie kobiety z dwulatkiem. Ale dziecka, które jak wynika z metryki – pokończyło już wszystkie szkoły i ma jakieś tam doświadczenie zawodowe. Potrafi pisać komentarze i ma setki znajomych. No i ja wtedy sobie myślę, że sekunda, ale coś tu jest nie halo.

GŁUPIO TAK NA RANDCE MÓWIĆ DO MĘŻA „TATUSIU”

Razem z mężem nie udało nam się wytrwać długo w naszych planach, bo jednak zdecydowanie bardziej jest dla mnie Piotrem niż tatą.

Równocześnie dzieci nie mają z tym żadnego problemu! Na palcach jednej ręki mogę policzyć, ile razy synek się zapomniał i zawołał do mnie: „Ilona!”, zamiast „mama!”. Córka nie pomyliła się jeszcze ani razu ;), ale to pewnie dlatego, że mówi raczej niewiele i tylko sylabami. Jednak jest to dla nich oczywiste, że my do siebie po imieniu, a oni do nas inaczej. Serio.

Nie mów więc do mnie mamo, bo to tak, jakbyś nie widział już we mnie kobiety.

PS Ale i tak tatowie mają gorzej. Wyobraź sobie ten popłoch w ich wzroku, kiedy ktoś obcy woła za nimi na ulicy: „Tato!”. To nerwowe ocenianie wieku rozmówcy po ilości zmarszczek mimicznych i myśl: „Co ja u licha robiłem dwadzieścia lat temu i czy na tej grubej imprezie u Andrzeja – z której niewiele pamiętam – na pewno nic się nie wydarzyło?” ;)