Jak łatwo być mamą rocznego dziecka!

Jest taki zwyczaj wśród bardziej doświadczonych mam i ojców, że kiedy widzą rozbiegane spojrzenie rodziców noworodka, klepią go po plecach z pocieszającym: „Nie martw się! Potem będzie tylko gorzej…”.

I ja to słyszałam. Wielokrotnie. Dzięki! To przez takie właśnie uwagi w ciągu pierwszych miesięcy goniłam w piętkę. Zastanawiałam się, jakim cudem u licha ludzie decydują się na drugie, trzecie, czwarte dziecko? Skoro potem jest gorzej??? Po mojej głowie krążyła tylko jedna myśl: „W co ja się najlepszego wpakowałam?!”. Bo wczesne macierzyństwo miało być sielanką? To przecież błękitne śpioszki i pierwsze uśmiechy, prawda? Bzdura!

Po pierwsze: nie można zakładać, że wszystkie matki są takie same. Jedne przeżywają rzeczywistą rozkosz dzięki samemu tylko obcowaniu z czerwonym i pomarszczonym bąblem. Inne – kiedy ich dziecko jest na etapie leżącego w rożku zawiniątka – są w czarnej d… Dziurze. Wycieńczenie fizyczne po porodzie, baby blues, hormony, wcześniejsza wizja cudownego macierzyństwa nijak nie przystająca do rzeczywistości, całkowita zmiana trybu życia i bolesne przewartościowanie priorytetów, a właściwie wywrócenie całego świata do góry nogami. Powodów może być wiele. Ale ja nie o tym dzisiaj chciałam…

Bo po drugie: nie wszystkie dzieci są takie same! Jedne całą dobę śpią i budzą się tylko na karmienie. Inne śpią po piętnaście minut co piętnaście minut, więc matka, nawet jakby chciała – nie jest w stanie się wyspać. Jedne rodzą się z dojrzałym układem pokarmowym: żadnych ulewań jak Niagara, krztuszeń, kolek, alergii; inne cierpią za każdym razem, kiedy muszą coś zjeść. Czyli co dwie, trzy godziny. Bez jedzenia też cierpią – z głodu rzecz jasna. Sytuacja patowa. Niektórym noworodkom wystarczy zawiesić karuzelkę nad głową, żeby się czymś zajęły, inne trzeba cały dzień nosić, mówić do nich, zabawiać, poświęcać sto procent rodzicielskiej uwagi. Istnieją niemowlaki spokojne i radosne od pierwszego dnia życia, a istnieją nerwowe, wrażliwe, przytłoczone nadmiarem bombardujących je bodźców. Te drugie potrafią całe dni/tygodnie/miesiące przemarudzić lub przepłakać. Nie są na tyle zmęczone, żeby iść spać, ale tak zmęczone, że nie chcą się bawić. Jakby wołały: „Mamo! Zatrzymaj świat! Ja wysiadam!!!”. Z wiekiem to się zmienia, potem marudkują i płaczą już tylko po południu, żeby gdzieś koło roku przywyknąć do świata i okrzepnąć. Z małego jękadełka przemieniają się w radosne, pełne życia bobasy.

Miałam to szczęście (tak, teraz postrzegam to jako szczęście!), że w obydwu punktach byłam po tej drugiej stronie. Dlatego życie z roczniakiem wydaje mi się nieustającym pasmem radości! Moje dziecko całymi dniami się śmieje, a ja razem z nim. Jest skore do zabawy i psikusów. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz płakało! W dodatku to nadzwyczaj grzeczny chłopiec. Wszystko, czego uczyliśmy się w ciągu pierwszego roku życia, teraz procentuje: kiedy jest zmęczony, pokazuje, żeby zanieść go do łóżeczka, w którym sam zasypia, sam również je (co prawda nie operuje jeszcze łyżeczką, ale doskonale radzi sobie z kanapkami, warzywami i owocami, chociaż – ze względu na bałagan – byłam umiarkowaną fanką BLW), potrafi przez dłuższy czas skupić się na jednej zabawie, nie potrzebuje ciągłej zmiany bodźców jak wcześniej i – nomen omen – sprząta po sobie, np. kamienie po skończonej zabawie z powrotem zanosi do doniczki, z której je wyjął. Oczywiście, zdarzają nam się gorsze dni, niesubordynacja, muchy w nosie, kwaśne miny i krzyki na spacerze, ale wszystko to – w porównaniu z pierwszym rokiem życia, podczas którego małemu nadano ksywkę „terrorysta” – jawi się jako sielanka i doprawdy nie wiem, czy cokolwiek jest mnie jeszcze w stanie złamać w całym tym macierzyństwie! Bo ze starszym dzieckiem jest super! Nawet jeśli ma już własne zdanie, nadużywa słowa „nie” i ucieka przede mną na drzewo. Mam realny wpływ na jego samopoczucie i zachowanie. Potrafimy się ze sobą porozumieć. Zamiast płaczu słyszę śmiech. Zamiast małej kupki kwilącego i wiecznie zmęczonego nieszczęścia widzę dużego, zdrowego, aktywnego i ciekawego świata chłopca.

Dlatego zawsze, widząc rozbiegane spojrzenie rodziców noworodka, mówię: „Nie martw się… Z każdym dniem/tygodniem/miesiącem będzie lepiej!”. Zobaczysz. Bo jest coraz lepiej.

A ja nigdy nie byłam tak szczęśliwa jak teraz!