To jedno spotkanie zmieniło moje życie. Ten wpis może zmienić twoje!

W jaki sposób twój facet wyraża ci miłość? Czy w ogóle to robi? Zawsze wydawało mi się, że mój to nie bardzo, bo zupełnie nie pamięta o moich urodzinach czy naszych rocznicach. Jeśli nie kupię sobie prezentu na Dzień Kobiet, to go nie dostanę. A kiedy pytam go, czy mnie kocha, to on odpowiada: „Przecież już raz ci to powiedziałem! I nie przypominam sobie, żebym odwoływał!”. Tak, taki jest właśnie Piotr. Równocześnie lepszego męża nie mogłam sobie wymarzyć! Za każdym razem, kiedy pytam go, czy mogę iść pobiegać, słyszę: „Tak, należy ci się”. A kiedy niesiemy siatki pełne zakupów z samochodu, to chociaż on ma dziecko na rękach, daje mi tę najlżejszą, tę z papierem toaletowym powiedzmy i tylko dlatego, że upieram się, żeby też coś wziąć. Wieczorem mówi, że sam wykąpie maluchy, a potem kładzie je spać, żebym odpoczęła, nawet jeśli w telewizji grają właśnie ważny mecz. Taki, na który czekał od tygodnia. Kanapki na kolację mi robi, ale nie zwykłe skibki chleba z serem, tylko piętrowe i zawsze pamięta, że najbardziej lubię z jajkiem. I żeby kropla majonezu była na każdej.

JAK JEDNA OSOBA ODMIENIŁA MOJE ŻYCIE

O tym, że nawet jeśli tego nie mówi, to wyraża mi miłość na swój dziwny, męski sposób, dowiedziałam się na spotkaniu organizowanym przez markę Palma. To było 7 czerwca i właśnie ten dzień zapamiętam na zawsze tak bardzo, jak bardzo mój mąż nie pamięta, kiedy powiedzieliśmy sobie „tak” przed ołtarzem.

Poznałam wtedy Marię Rotkiel i choć brzmi to trochę jak z taniego romansidła dla nastolatek – ta jedna osoba odmieniła całe moje życie!

Zaczęło się od rozmowy o filmie, który pokazałam wam TUTAJ. Gdzieś tam pomiędzy żalami, że mężowie niewystarczająco nas chwalą, doszłyśmy do wniosku, że nie można czekać, aż ktoś z zewnątrz powie nam: „Kawał dobrej roboty!”. Same powinnyśmy to czuć i każdego dnia wieczorem mówić sobie: „Wow! Ogarniam dom, dzieci, nierzadko pracę. Jestem niesamowita!” albo po prostu: „Ugotowałam naprawdę dobry obiad!”.

Czy potrafisz dostrzegać pozytywne aspekty swojego życia? U mnie w sumie z tym średnio. Pod koniec dnia i tak zawsze jak ten Smerf Maruda pamiętam raczej o tym, co jeszcze zostało do zrobienia – albo co się wyjątkowo nie udało. A że coś się nie udało, pamiętam nie tylko pod koniec dnia, ale latami!

I wtedy Maria Rotkiel, jakby zwracając się tylko do mnie, opowiedziała o filozofii Mindfulness. Zdradziła w tajemnicy (która teraz pójdzie w świat, haha!), że często swoim pacjentom każe prowadzić Dzienniczki Przyjemności, czyli po prostu zapisywać wszystkie przyjemne chwile. Jednak nie mają tego zapisywać ot tak, z marszu, ale muszą się trochę postarać i WŁĄCZYĆ POZYTYWNE MYŚLENIE.

– No bo jak jedziecie w poniedziałek rano do pracy, to co sobie myślicie? – zapytała Maria, a ja, choć nie jeżdżę rano do pracy, bo biuro mam w domu, przy kuchennym stole, na chwilę się zadumałam.

TYLKO OD CIEBIE ZALEŻY, CZY CAŁY DZIEŃ SPĘDZISZ NA WSTECZNYM

Bo musisz wiedzieć, że wyobraźnię mam nie od parady – wystarczy że zobaczę w sklepie blender i już widzę, jak ucina mi palce! Tak samo teraz zobaczyłam siebie w przyciasnej garsonce, że jednak jadę do tej pracy – choć prawka nie mam – i przeklinam na czym świat stoi. Bo budzik zadzwonił stanowczo za wcześnie. Bo znowu nie mogłam znaleźć skarpetki do pary! I jeszcze to czerwone światło, a potem kolejne, no fala jakaś przeklęta i korek na pół miasta! Widziałam też niezadowoloną minę szefa tak wyraźnie, że aż mnie żołądek w tej wyobraźni rozbolał, bo to był jakiś szef-widmo, skrzyżowanie mojej pierwszej pani dyrektor z nauczycielem geografii z podstawówki, który bił nas śrubą od cyrkla po tyłku za jedzenie chipsów na lekcji i kiedy myliliśmy północ z południem.

A potem powiedziałam tym obrazom: STOP.

I zobaczyłam słońce dokładnie takie jak dzisiaj. Ja w letniej sukience i espadrylach na platformie, co po rozmemłanym weekendzie w piżamie było dość miłą odmianą. Kawę ciepłą czułam na języku i usłyszałam ulubioną piosenkę w radiu, tę, którą zawsze podgłaśniam. Na czerwonym świetle wymalowałam usta ulubioną szminką, która zawsze dodaje mi pewności siebie i tak się cieszyłam w duchu, tak sama do siebie chichrałam, że od dzieci w końcu mogę odpocząć! Już w tych myślach zacierałam ręce, że za moment spotkam w biurowej kantynie psiapsiółę najlepszą i wtedy ja jej opowiem, co mój mąż w sobotę zrobił z kosiarką i że córka tak śmiesznie powtarza za nami: „Nie, nie, nie”, a potem dalej schodzi na główkę z kanapy.

I może po tym jednym pytaniu nie pokochałam od razu poniedziałków – już bez przesady! – ale z całą jasnością dotarło do mnie najważniejsze: że wszystko, absolutnie wszystko zależy tylko i wyłącznie od mojego nastawienia!

To był właśnie ten dzień, w którym zaczęłam w myślach prowadzić mój Dzienniczek Przyjemności i nagle okazało się, że wszystko – co robię – jest tak naprawdę fajne! Takie spotkanie z blogerkami w Warszawie może być stresujące, bo ja w trampkach, a one na obcasach, w dodatku robią zdjęcia, kiedy mleko kipi, ale nie trzeba wcale o tym myśleć, tylko cieszyć się z tych pogawędek ze wspaniałymi kobietami, co dla matki pracującej z domu jest jak – nie przymierzając – dla mojego synka spacer na barana.

Albo pieczenie ciasta, dotychczas przykry obowiązek. Dzieci chcą jeść, ja muszę zrobić. No ale przecież, kiedy zatapiam dłonie w tej masie, to nerwy puszczają! Zupełnie nie wiem, dlaczego wcześniej tego nie czułam! Za bardzo chyba byłam skupiona na tym, że tyle mam do zrobienia, o boże, jaka ja jestem biedna, jaka styrana, a tu jeszcze stać na kuchni każą i mąż znowu nie powie, że dziękuje, tylko zje, a po chwili zapomni.

Ale kiedy już się zatrzymałam i wyrabiałam tę mąkę z drożdżami, to taką dziką frajdę poczułam, taką moc sprawczą, że ciasto dzięki mnie rośnie, dzięki mnie ten zapach się unosi, dzięki mnie cała rodzina zbiera się przy stole. Czy może być coś piękniejszego?

Jest jeszcze sprzątanie – tylko od ciebie zależy, czy całą sobotę spędzisz na wstecznym, jojcząc i wznosząc modły do nieba o lepszego męża, co nie będzie rozrzucać skarpetek po całym domu, czy jednak włączysz muzykę i zawołasz dzieci do przebrania pościeli. A potem narzucisz na siebie prześcieradło, że niby jesteś duchem albo zarządzisz bitwę na poduszki, w której – wiadomo – wygrasz, bo to twój dom i twoje zasady. A kiedy odłożysz ścierkę na swoje miejsce w kuchni, to poczujesz, że weekend się zaczął, jest dobrze, bo dom czysty na pięć minut, ale przede wszystkim wy jesteście razem na zawsze.

NO BO GDZIE – DO JASNEJ CIASNEJ! – JEST TO SZCZĘŚCIE?

Wszędzie. Tutaj. Nie zapuka do mnie jutro, jak wyremontuję dom czy skończę pisać ten tekst. Ono puka teraz. I ja je wpuszczam.

Od spotkania w Warszawie skupiam się bardziej na tym, jak bardzo lubię stukać w klawiaturę, a nie że jest już druga nad ranem. Po nocy średnio przespanej zamiast o zmęczeniu myślę o tej kawie, co najprzyjemniej smakuje właśnie pierwsza, rano. Nawet jak dziecko obudzi się o świcie, to nie współczuję samej sobie, tylko podziwiam wschód słońca, otwieram na oścież drzwi balkonowe – takie świeże powietrze wpada wtedy do mieszkania! – i powoli budzę się razem z całym światem.

A jak Piotr wraca z budowy, kiedy idziemy już spać i to ja muszę w tym czasie ogarnąć dzieci, to cieszę się, bo lepszych sobie wymarzyć nie mogłam – nawet mi wyobraźni by nie starczyło, takie są cudniaste, o!

I tak naprawdę KAŻDĄ CHWILĘ W NASZYM ŻYCIU MOŻEMY PRZEŻYĆ DWOJAKO: JAK ZA KARĘ ALBO Z PRZYJEMNOŚCIĄ. Mój Dzienniczek Przyjemności powoli się zapełnia.

A jak wygląda twój?

Pełną ciepła i zapachu ciasta relację z eventu Palmy, w którym poza mną wzięły udział również inne blogerki – Malwina z Bakusiowo.pl, Marlena z Makóweczki.pl, Monika z Tekstualna.pl oraz Bożena z Mama-trójki.pl – możesz zobaczyć poniżej: