Dzień Taty

Kiedy jest Dzień Ojca? Kto pamięta, ręka w górę!

Po głębszym zastanowieniu Kuku doszedł do wniosku, że nie wie.

Przyznam szczerze, że ja również musiałam się upewnić, podczas gdy obudzona w środku nocy umiałabym bez najmniejszego trudu odpowiedzieć na pytanie: „Kiedy jest Dzień Matki?”.

A przecież tata to – obok, nie po mamie! – najważniejsza osoba w życiu dziecka.

Zapewnia poczucie bezpieczeństwa. Z jego ramion świat wygląda najlepiej.

Nie kto inny, tylko właśnie on objaśnia rzeczywistość, pokazuje wszystko, co ciekawe.

Jest wzorem do naśladowania, wspaniałym opiekunem i doskonałym kompanem zabaw.

U nas w domu to właśnie tata odpowiada za wszystkie niepohamowane wybuchy śmiechu, głośne całusy, gilgotki, zabawy z podrzucaniem i szaleństwa bez trzymanki.

Miłość ojcowska niewiele różni się od macierzyńskiej.

Tymczasem rola ojca jest często deprecjonowana. Przeczytałam niedawno, że: „Nikt nie zastąpi mamy. Mama karmi, myje, przebiera, nagradza, dodaje otuchy i wspiera malca w jego postępach. Jej obecność pobudza dziecko do działania” – przepraszam bardzo, a tata to co?

Kiedy jesteśmy w przychodni, aptece, sklepie z asortymentem dla niemowląt – personel zwraca się do mnie. Bo w kwestii dziecka to matka podejmuje wszystkie decyzje: wybiera szczepionkę, syrop na żołądek i krem do pupy. „Tam może pani przebrać syna” – słyszę przy kasie na basenie, nawet jeśli to mąż trzyma dziecko na rękach.

W większości miejsc użyteczności publicznej przewijaki znajdują się w damskich toaletach. A co jeśli tata wybrał się z dzieckiem do miasta bez mamy?

W centrach handlowych wydziela się specjalne pomieszczenia nazywane pokojami matki z dzieckiem, podczas gdy na zachodzie są to pokoje rodzica z dzieckiem… Czy tak nie brzmi lepiej? Czy ojciec musi być skazany na przewijanie potomka wśród ludzi lub karmienie go w zgiełku na niewygodnej ławce pośrodku korytarza?

To wszytko powoli się zmienia. Mamy urlopy macierzyńskie, ale również tacierzyńskie i ojcowskie. Mój mąż chodził ze mną do lekarza, kiedy byłam w ciąży. Podglądał na usg nasze dziecko, zadawał pytania, uczestniczył we wszystkim z takim samym zaangażowaniem jak ja. Był przy porodzie, a mnie zadziwia fakt, że nadal tak mało mężczyzn się na to decyduje. Nie wyobrażam sobie, że miałabym w tamtym momencie zostać zupełnie sama!

Jednak nadal śmieszą nas pary, które obwieszczają światu: „Jesteśmy w ciąży”. A przecież i brzuchy rosną podobnie, i obydwoje spodziewają się dziecka, więc co jest niestosownego w tym zwrocie? Na Małgorzatę Sochę posypały się grady, kiedy w publicznym wywiadzie stwierdziła, że skoro mąż był przy poczęciu, powinien być również przy porodzie. Gazety rozpisywały się na ten temat i robiły ankiety pt. „Czy Małgorzata Socha powinna zmienić zdanie?”. Co ciekawe, większość ankietowanych odpowiadała: „Tak”, nie znając nawet stanowiska męża Sochy w tej sprawie!

Ja pójdę krok dalej i powiem, że ojciec powinien uczestniczyć nie tylko w poczęciu i porodzie, ale również w życiu swojego dziecka.

Na pewno pamiętacie program „Superniania” z Dorotą Zawadzką. Często zarzucano jej, że pokazuje, strofuje i naucza wyłącznie matki. Zawadzka broniła się wtedy, twierdząc, że w polskich domach tylko kobiety zajmują się dziećmi. Smutny obraz naszego społeczeństwa…

Tu nawet nie chodzi o poprawność polityczną czy równouprawnienie (bo degradowanie ojca do roli wiecznego nieobecnego tak samo godzi w tatusiów, jak i w odpowiedzialne za wszystko mamusie), ale o zapewnienie szczęścia naszym dzieciom. Aby rozwijały się harmonijnie dzięki codziennej obecności obojga rodziców. Aby matki nie czuły się jedynymi osobami, które potrafią o swoje dziecko zadbać. Aby ojcowie nie byli z tej roli zwalniani.

Aby Dzień Ojca był tak samo ważny jak Dzień Matki.