Czego powinnaś nauczyć się od swojego męża?

Czy widziałaś kiedyś mężczyznę – tatę w sensie – który wstydzi się tego, że nie zdążył ugotować obiadu? I że zamiast rybki podanej z warzywami na parze zabrał dzieci na frytki? No właśnie, ja też nie. Ale widziałam za to stanowczo zbyt dużo kobiet, które same do siebie mają pretensje w identycznej sytuacji!

Ja wiem, że społeczeństwo nie lubi matek, uwielbia za to wytykać ich błędy palcami. Jeśli ciągle ci się wydaje, że wszyscy patrzą ci na ręce i cię oceniają, to… Tak, masz rację! Ale wiesz co? W takim razie ty nie patrz na nich! Zupełnie jak facet przestań przejmować się tym, co ktoś sobie o tobie pomyśli! Chyba czasami warto uczyć się od naszych partnerów. A czego konkretnie?

1. Nie przejmować się błahostkami!

Nikt tak bardzo mnie nie wpienia jak mój mąż własny i równocześnie nikogo aż tak bardzo nie podziwiam. To absurd, ale gdyby ktoś zadał mi pytanie, jakie jego zachowanie najbardziej denerwuje mnie na co dzień, bez zastanowienia wypaliłabym: „Ano to, że nie widzi brudnego blatu w kuchni!”. Albo że zupełnie nie przeszkadza mu nieposkładane pranie na suszarce (po co zanosić do szafki, skoro można zdjąć i od razu ubrać?). Gdyby jednak ta sama osoba zapytała mnie, jaką cechę w Piotrze uwielbiam, to bez zająknięcia wskazałabym na… Nonszalancję!

Jeżu! Jak ja bym chciała mieć w sobie tyle luzu! Nie przejmować się, że dziecko znowu zgubiło rękawiczki. Piotr w takiej chwili założyłby po prostu na ręce skarpetki. Dla mnie to byłby koniec świata i nici ze spaceru. Chłopak potrafi się spiąć jak nikt inny, kiedy wymaga tego sytuacja, ale potrafi też odpuścić, dzięki czemu na co dzień zachowuje spokój ducha. Ja za to gonię w piętkę tuż przed zaśnięciem, bo tego nie zrobiłam, tamtego nie dopilnowałam, a o czymś tam jeszcze zupełnie zapomniałam!

2. Robić jedną rzecz na raz!

Na pewno to znasz! U nas zawsze scenariusz wygląda podobnie:

– Czy mógłbyś posprzątać po śniadaniu dzieci? – pytam, unosząc głowę znad komputera, zawsze wtedy, kiedy mój wzrok pada na stertę brudnych naczyń obok, na stole.
– Tak. Jak tylko skończymy się bawić – odpowiada, dalej układając tory. Jak gdyby nigdy nic!

Ja za to zawsze w czasie zabawy z dziećmi wycieram kurze na regale obok. Przy okazji przecieram również lampkę. A potem mój wzrok pada na podłogę, więc schylam się po wszystkie te małe, ale upierdliwe funie, wynoszę do śmieci, kosz pełen, opróżniam go, wystawiam worek do wiatrołapu, buty porozrzucane trzeba pozbierać, kurtki odwiesić, szaliki poskładać, mija godzina, a dzieci… Bawią się same. I znowu mam wyrzuty sumienia, że tak rzadko jestem z nimi na 100%.

Czy jakikolwiek facet miał kiedyś wyrzuty sumienia, że kiedy robi jedno, nie może zrobić drugiego? Że jak jest w pracy, to nie jest z dziećmi? Nie, on wie, że nie da rady być w kilku miejscach na raz. Więc dlaczego my tego nie rozumiemy?

3. Odpuszczać sobie!

Mężczyzna nic nie musi. Co najwyżej może. A już na pewno nie musi nikomu niczego udowadniać!

My za to jesteśmy mistrzyniami w tańcu na linie dorosłością zwanym. Mama na 100%, najlepsza żona, pracownica roku, a do tego dom na błysk i coniedzielny rosół na stole, jakby od tego życie naszych najbliższych miało zależeć, a już na pewno szczęście! Jakby to, ile w ciągu dnia obowiązków kolanem upchniemy, miało świadczyć o naszej wartości.

Powiem ci coś w sekrecie: nie szukaj na zewnątrz zapewnienia, że jesteś super – tę pewność musisz znaleźć w sobie.

4. Rozpieszczać się!

Mężczyźni są gadżeciarzami i nie mają ŻADNYCH oporów, żeby kupować sobie rzeczy, które ułatwiają im życie. Kiedy w ciąży poprosiłam męża, żeby przejął ode mnie odkurzanie naszego mieszkania, pierwszą rzeczą, jaką zrobił, było kupienie… Odkurzacza samochodzącego! Aha. Wpadłabyś na to?

My – matki – wszystko robimy dla innych, a siebie stawiamy na szarym końcu. Oszczędzamy, nawet kosztem własnej wygody, tylko po to, żeby kupić dziecku kolejną podobną zabawkę.

I tak rezygnujemy na przykład z wszelkich „ułatwiaczy” pomagających nam w codziennym życiu. Bo przecież damy sobie radę, po co nam to, nie szkoda kasy? Trochę, a nawet bardzo się z tym nie zgadzam! Ja sama jestem największą chodzącą po świecie fanką „domowych” gadżetów. Wiesz dlaczego? Bo uprzyjemniają mi codzienne obowiązki i uważam, że skoro Piotr ma kamerkę cofania w aucie, to mi się należy najlepszy mop na rynku i najgrubsze ściereczki z mikrofibry. Kiedy więc marka Vileda zapytała mnie, czy chciałabym przetestować ich nowe suszarki, bardzo się ucieszyłam!

Trochę dlatego, że uwielbiam ich produkty za jakość i wiem, że nie mają sobie równych, a trochę dlatego, że moja stara suszarka no name od dawna już doprowadza mnie do szewskiej pasji!

Po pierwsze – co widać gołym okiem – stara suszarka ma cieniutkie pręty, które pod ciężarem prania wyginają się. Kiedy zaczynam wieszać pranie z jednej strony (lub z jednej strony zdejmować), to oczywiście suszarka jest tak niestabilna, że się przewraca. Ale najbardziej wpienia mnie to, że ma tendencję do rozkładania się w najdziwniejszych momentach, na przykład w środku nocy w szafie, wyrywając całą rodzinę ze snu. Długo myślałam, że to duchy!

Ale nie, żadnych duchów nie ma, przygotuj się za to na czary. Choć moja stara suszarka po złożeniu zajmuje znacznie więcej miejsca niż suszarki Vileda, to jednak po rozłożeniu okazuje się, że właśnie one są dużo większe!

Tylko spójrz:

Przede wszystkim Vileda jest wyższa (sięga mi do pasa), co jest bardzo wygodne, bo nie muszę się niepotrzebnie schylać, żeby rozwiesić czy pozbierać pranie. Ale jest również praktyczne, bo koc nie szura po ziemi! W dodatku model Vileda Infinity w łatwy sposób rozkłada się aż do 2,5 metra, co jest wybawieniem na przykład wtedy, kiedy przebierasz pościel – zmieści się na niej spokojnie kilka kołder i prześcieradła całej rodziny, z którymi dotychczas wędrowałam po całym domu, rozwieszając je na krzesłach, kanapie, barierce schodów lub składając na starej suszarce, przez co pościel schła u mnie nawet tydzień!

Teraz pranie mogę robić rzadziej, bo na nowej suszarce po prostu więcej się mieści.

A jak chcę, żeby miała standardową długość, wystarczy zsunąć pręty ;).

Kiedy jest ładna pogoda, bez problemu mogę wyjechać z praniem na taras, bo większość suszarek Vileda jest na kółkach!

Wcześniej przenosiłam suszarkę, która była ciężka, pranie mi z niej spadało, musiałam je podnosić, a że często spadło już w ogrodzie, z powrotem trafiało do kosza na brudy. Byłam tym tak zniechęcona, że nawet latem rezygnowałam z suszenia na zewnątrz, przez co przez kilka dni musiałam patrzeć, jak pranie schnie sobie u mnie w salonie ;).

Z suszarki Vileda nie spadną nawet skarpetki, bo zamontowano na niej takie sprytne uchwyty!

Fajnym rozwiązaniem jest również suszarka Vileda Mixer 3 (też cała na kółkach!), która nie zajmuje tyle miejsca co tradycyjne suszarki i dzięki temu zmieści się nawet w łazience. Można ją ustawić na przykład pod prysznicem, żeby wszystko to, co pierzemy ręcznie (np. grube swetry) spokojnie sobie obciekło.

5. Być egoistą!

Egoizm nie kojarzy się nam najlepiej. Pępek świata, primadonna, nic poza czubkiem własnego nosa… A to nieprawda! W tak zwanym zdrowym egoizmie nie ma przecież niczego złego! Egoista po prostu potrafi o siebie zadbać. A ludzie w jego otoczeniu wcale przez to nie cierpią! Bo kiedy ktoś dba o siebie, ma zasoby, żeby dbać o innych. Można to porównać z człowiekiem bogatym i biednym: temu, kto ma dużo pieniędzy, o wiele łatwiej wspierać fundacje charytatywne, bo nie odbiera sobie od ust.

Wielu matkom macierzyństwo kojarzy się z poświęceniem. Dlatego, że – kiedy pojawia się dziecko – nie dbają o siebie. Nie dosypiają, nie dojadają, nie chodzą do toalety, kiedy czują taką potrzebę, tylko wtedy, kiedy dziecko im na to pozwoli. Siebie stawiają na drugim miejscu i czują się tym zmęczone. A nawet skrzywdzone! Trudno im wtedy wykrzesać uśmiech w stronę dziecka, a bardzo łatwo okazać zniecierpliwienie. Syknąć i krzyknąć zamiast przytulić czy wysłuchać.

Wystarczyłoby więc tak jak facet po prostu wyjść z domu. Na plotki do sąsiadki. Na siłownię czy do fryzjera. Albo na piwo ze znajomymi! Zrobić coś TYLKO dla siebie i nie myśleć, jak sobie w tym czasie radzi nasz maluch bez mamy. Naładować akumulatory, żeby mieć z czego oddać: spokój, miłość, zadowolenie z siebie i swojego życia.

Nikt (poza rodzicami w dzieciństwie) nie ma obowiązku o nas dbać. Serio. Ani twój mąż, ani tym bardziej dzieci. To twoje własne zadanie! I wiesz co? Bądź egoistką! Kto – jak nie ty – zasłużył na wszystko, co najlepsze??? Jest jeszcze coś: tylko w ten sposób możesz pokazać swoim dzieciom, jak to się robi. Że można, a nawet trzeba. I nie ma w tym niczego złego! A to już najlepszy „posag” jaki możesz im dać, zanim ruszą swoją własną drogą ku dorosłości.