Jak dziecko zmienia życie?

Tego nie można sobie wyobrazić. Jeśli czytasz blogi parentingowe takie jak mój – a nie masz jeszcze dziecka! – prawdopodobnie zamykasz karty internetu z przeświadczeniem, że na temat rodzicielstwa wszystko już wiesz.

Ale ono i tak Cię zaskoczy!

Nie jesteś w stanie się do tego przygotować. Obojętnie ile książek na temat pielęgnacji niemowląt i wychowania dzieci przeczytasz. Możesz przeprowadzać wywiady z posiadającymi potomstwo osobami w promieniu setek kilometrów. Wypytać babcie, mamę, siostrę, przyjaciółki, koleżanki i znajome z pracy. Podglądać zza firanki sąsiadki. Znać na wyrywki odcinki „Superniani” i tej drugiej, Kasi Cichopek. Możesz nawet skończyć studia pedagogiczne i od lat pracować w zawodzie z myślą, że pozjadałaś wszystkie rozumy.

Ono i tak Cię zaskoczy.

Na początku szok. Bo też ile nieprzespanych nocy człowiek jest w stanie przeżyć? Ile godzin z płaczącym dzieckiem w ramionach udźwignąć? Ile nieodczytanych sygnałów musi się pojawić, zanim nauczymy się siebie nawzajem?

Dokładnie tyle, ile nie jesteś w stanie sobie wyobrazić, ale nie więcej, niż naprawdę potrafisz znieść.

Cały świat wywraca się o trzysta sześćdziesiąt stopni. Nie raz, a dziesięć razy. Albo i więcej? W końcu już sama nie wiesz, czy wszystko wróciło do normy, czy nadal jest do góry nogami. Bo o życiu przed po prostu się zapomina! Tak jakbyś w bólach rodziła nie tylko dziecko, ale przede wszystkim nową siebie. Mamę. Rodzinę, bo ojciec czuje chyba podobnie.

Matki często mówią, że po jakimś czasie zaczynają żyć po staremu: dbać o siebie i swój związek, funkcjonować jak dawniej. Nie wierzę. Wiecie dlaczego? Bo ja już po prostu nie pamiętam, jak to było przed porodem! Wtedy, kiedy chodziłam do fryzjera, kiedy była taka potrzeba, a nie możliwość. Kiedy każdego dnia bez żadnych ograniczeń mogłam wyjść z mężem na randkę. Wtedy też sama zjadałam całe ciastko, z nikim się nim nie dzieląc. I w każdej chwili mogłam pójść w stronę, w którą chciałam iść, nie oglądając się na nikogo. Dzisiaj brzmi jak abstrakcja!

Chociaż bardzo się staramy. Żyć jak dawniej, aktywnie, nie dostrzegać żadnych ograniczeń, które przecież są, potykamy się o nie na każdym kroku, ale dla siebie – dla niego – nie zatrzymujemy się.

Dlatego zdarzają się szybkie wypady do restauracji, kilkuminutowe zakupy ciuchowe bez mierzenia (całe szczęście istnieje opcja zwrotu – wymyślona chyba specjalnie dla mam!). I kufel zimnego piwa wieczorem… Jednego, bo dziecko patrzy.

Teraz zawsze i wszędzie jesteśmy we trójkę.

Bo właśnie! Zmieniło się myślenie. Zamiast „ja” w mojej głowie wyświetla się wielki napis „my”. To o resztki dawnej siebie walczymy przez pierwszy rok, ale w końcu musimy się poddać.

Stąd kryzys pierwszych miesięcy, po którym pojawia cicha zgoda na to, co później. Stąd też wrażenie, że znowu jest po staremu. Bo nie towarzyszy nam już żaden bunt. Rodzicielstwo tak nagle okazuje się lekkie i przyjemne. Maluch śmieje się coraz głośniej – a my razem z nim.

I w sumie lepiej, że nie jesteśmy w stanie przewidzieć, jaką rewolucję zgotuje nam przyjście na świat pierwszego dziecka. Bo gdybyśmy to wiedzieli – ludzkość już dawno by wyginęła! Człowiek to wygodna bestia, hedonista, zawsze stara się iść po najmniejszej linii oporu, nigdy naokoło i pod górkę.

O naszym życiu nie zawsze jednak decydujemy sami. Czy to jakaś wielka, w każdej religii nazwana inaczej siła, przypadek, a może po prostu matka natura – nieważne! Większość z nas pozna kiedyś smak rodzicielstwa. Możemy się zarzekać, odwlekać, spluwać przez lewe ramię, zabezpieczać, ale… Spójrzcie chociażby na Agnieszkę Chylińską czy Annę Muchę! Jakie są szczęśliwe! Jak odżyły dzięki nowej roli życiowej, w której na początku tak trudno było im się odnaleźć.

I ja jestem szczęśliwa. Bez rodziny życie nie miałoby najmniejszego sensu! Fajnie budzić się ze świadomością, że jesteśmy komuś potrzebni, nawet jeśli czasami nam się wydaje, że nie udźwigniemy nawet myśli o tym ciężarze.

Nie jesteś w stanie się do tego przygotować. Nie musisz. Wszystkiego i tak nauczysz się w trakcie. Nie obserwując inne matki. Nie słuchając rad starszego pokolenia. Nie czytając mądre książki autorstwa Kasi Cichopek. Nauczysz się tego, trzymając własne dziecko w ramionach.

A czego się nie nauczysz, doimprowizujesz. Bo rodzicielstwo to naprawdę żadna filozofia! To sztuka improwizacji.

Wszystkie odpowiedzi znajdziesz w sobie. I w tych oczach, w których siebie zobaczysz…