Czy szczepimy nasze dzieci i dlaczego nie boję się o tym mówić?

Bardzo często dostaję od was pytania czy szczepimy nasze dzieci oraz jak i na co. Wiem, że dla wielu temat jest drażliwy, ale ja wcale nie boję się go poruszać! Uważam, że jeśli chodzi o szczepienia, nasza decyzja jest jedyną słuszną. Dzisiaj postanowiłam napisać post, do którego będę mogła odsyłać was w razie podobnych pytań. Mam tylko nadzieję, że nie wywoła on wielkiej burzy…

BO TAK, SZCZEPIMY NASZE DZIECI. DLACZEGO?

1. Bardziej od powikłań po szczepieniach boję się chorób, na które szczepimy.

Wystarczy zapoznać się ze statystykami, żeby dokonać prostej kalkulacji ryzyka. 

Na przykład:

• ryzyko zgonu jeśli chodzi o zachorowanie na krztusiec: 1 na 100 osób,
• ryzyko zgonu jeśli chodzi o zachorowanie na odrę: 1 na 1000 osób,
• powikłania po chorobach, na które szczepimy: 1 na 5-10 chorych (w zależności od choroby),
• liczba niepożądanych odczynów poszczepiennych: 1 na 10 000 osób,
• wystąpienie poważnego NOP: 1 na 1 000 000,
• ryzyko zgonu po szczepieniu: od 20 lat nie odnotowano żadnego. [1]

2. Przeraża mnie myśl, że choroby, których już nie ma, mogłyby wrócić.

Dzięki szczepionkom praktycznie udało się wyeliminować ciężkie choroby, dlatego nie dziwota, że niektórzy ludzie zaczęli je bagatelizować, bo nie widzą na co dzień dzieci chorych na polio.

I myślą, że przecież skoro chorób już nie ma, to nie trzeba na nie szczepić. Ale nie biorą pod uwagę faktu, że nie ma ich, bo istnieje tak zwana „odporność stadna” i jeśli wyszczepienność spadnie poniżej 70-95% (w zależności od choroby) – to te choroby do nas wrócą. [2]

Ten brak wyobraźni może mieć opłakane skutki, bo ryzykujesz życiem swojego dziecka. A wystarczy tylko sobie przypomnieć, jak wyglądała umieralność na odrę (czyli „tę niewinną chorobę wieku dziecięcego”) przed wprowadzeniem szczepień (najpierw nieobowiązkowych w latach 70 i obowiązkowych od 75 roku):

3. Znam historię ruchów antyszczepionkowych i bardziej niż im ufam nauce.

Kiedy wynaleziono szczepionki, ludzie, którzy się ich bali, głosili, że trzeba uważać, bo zamieniają one dzieci w zwierzęta.

Ponieważ dzieciom nie zaczęły wyrastać rogi, sierść i kopytka, ruchy antyszczepionkowe naprędce wymyśliły coś, co trudniej sprawdzić. A mianowicie, że dziecku wszczepiana jest zwierzęca dusza, przez co nie trafi do nieba.

Kiedy i tego przestano się bać, antyszczepionkowcy orzekli, że szczepienia powodują autyzm przez zawarty w nich tiomersal. Tiomersalu już dawno nie ma w nowoczesnych szczepionkach, a dzieci dalej są diagnozowane na autyzm, więc ruchy antyszczepionkowe zaczęły nas straszyć encefalopatią, padaczką, ADHD i jestem pewna, że w ciągu najbliższych lat usłyszymy jeszcze o niejednej chorobie rzekomo wywołanej przez szczepienia, bo jak tylko naukowcy potwierdzą, że absolutnie nie ma takiej możliwości – ruchy rzucą kolejne niepoparte niczym oskarżenia. [3]

Często powołują się na szczątki badań (lub badania sfałszowane); wyrwane z kontekstu zapisy na ulotkach, których nie rozumieją czy zasłyszane gdzieś w internecie teorie spiskowe. Ja ufam nauce.

CZYM SZCZEPIMY?

Na wstępie chciałam zaznaczyć, że wszystkie szczepionki – czy to refundowane czy skojarzone – są dobre. Czasami rodzice ze względu na finanse nie mogą sobie pozwolić na szczepienia skojarzone, ale jeśli szczepią, to ich decyzja jest właściwa i odpowiedzialna.

My po rozmowie z pediatrą i rozważeniu wszystkich za oraz przeciw zdecydowaliśmy się na szczepionki skojarzone 5 w 1 ze względu na mniejszą liczbę wkłuć. Przekonało nas też to, że dzisiaj w rozwiniętych krajach europejskich stosuje się szczepionki skojarzone (5 w 1 albo 6 w 1).

Szczepiliśmy zgodnie z kalendarzem szczepień zapisanym w książeczkach zdrowia. Wszystkie szczepienia moje dzieci znosiły dobrze i obyło się bez większych powikłań. Tylko RAZ dziecko było marudne, czasami też skarżyły się na ból rączki. To tyle.

JAKIE SZCZEPIENIA DODATKOWE WYBRALIŚMY?

1. Na meningokoki.

Kilka lat temu córeczka mojej znajomej przyszła z przedszkola przeziębiona. Najpierw rodzice myśleli, że to nic poważnego, ale dziewczynka z godziny na godzinę czuła się coraz gorzej. Już wieczorem znalazła się w szpitalu, ale było za późno. Miała 5 lat. Zmarła na szybko postępującą sepsę.

Sepsa to najcięższa i niestety najczęstsza forma inwazyjnej choroby meningokokowej. Meningokoki wywołują również zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Można się nimi zarazić tak po prostu od drugiego człowieka, najczęściej drogą kropelkową (poprzez kaszel, kichanie). Szczególnie narażone są niemowlęta oraz najmłodsze dzieci do 5. roku życia.

Szczepienie na meningokoki nie jest jeszcze popularne w Polsce, choć należy do szczepień zalecanych (czyli takich, które warto wykonać, ale trzeba je samemu opłacić). Ryzyko zachorowania na inwazyjną chorobę meningokokową nie jest wysokie, ale „złapanie” tej choroby niesie ze sobą ogromne ryzyko śmierci. W Polsce umiera 1 na 5 chorych. Często też dochodzi do ciężkich powikłań: utraty słuchu, amputacji kończyn, zaburzeń neurologicznych, blizn.

Najgorsze jest to, że samo zakażenie ciężko rozpoznać, a choroba rozwija się tak szybko, że może doprowadzić do śmierci w ciągu 24 godzin! Czasami choroba przypomina zwykłe przeziębienie. Albo dziecko jest rozdrażnione, nie ma apetytu, boli je brzuch, ma biegunkę. Dopiero potem pojawia się sztywność karku, wysoka gorączka, światłowstręt, zaburzenia świadomości, ból głowy, nudności, wymioty czy wysypka, która nie blednie, kiedy na nią naciskamy. O objawach, które różnią się w zależności od wieku dziecka oraz czasu, jaki minął od zakażenia, najlepiej poczytać na stronie: www.wyprzedzmenigokoki.pl. Uważam, że każdy rodzic powinien je znać, żeby móc szybko reagować.

2. Na pneumokoki.

Ponieważ moje dzieci urodziły się w latach, w których to szczepienie jeszcze nie było obowiązkowe. Całe szczęście teraz jest już refundowane dla wszystkich maluchów.

3. Na ospę wietrzną.

Sama do dzisiaj pamiętam jak chorowałam na ospę, chociaż miałam nie więcej niż 5 lat. Nie jest to wspomnienie miłe. W dodatku po chorobie mam pamiątkę na samym środku nosa w postaci wielkiego dzioba.

Dlatego dzieciom chciałam tego oszczędzić, ale cały czas odkładałam decyzję w czasie, aż w końcu los zdecydował za nas. Na 3 tygodnie przed naszym urlopem w przedszkolu wybuchła epidemia ospy. Wtedy podjęliśmy decyzję: ryzyk-fizyk, szczepimy! Może uda się uniknąć choroby! Do przychodni pojechaliśmy tego samego dnia. Plułam sobie w brodę, że nie dopilnowałam tego wcześniej, bo nasz wykupiony w styczniu wyjazd do Toskanii stanął pod wielkim znakiem zapytania. Skończyło się dobrze, bo szczepienie – mimo że na ostatnią chwilę – ochroniło dzieciaki przed szalejącą w tym czasie ospą.

Jeśli po moim wpisie nadal masz jakieś wątpliwości i chciałabyś się dowiedzieć czegoś więcej, gorąco polecam grupę: Szczepienia – rozwiewamy wątpliwości. Jest tam sporo lekarzy, którzy zupełnie za darmo – po prostu w ramach misji – poświęcają swój czas i służą profesjonalną radą. Poza specjalistami na grupie znajdziesz linki do wszelkich możliwych badań i odpowiedzi na pytania: czy katar jest przeciwskazaniem do szczepienia? Jak to jest z tym tiomersalem i aluminium w składzie? Jaka jest różnica między szczepionkami refundowanymi a 5 w 1 i 6 w 1? Czy szczepień faktycznie jest za dużo i są za wcześnie? To ogrom wiedzy w pigułce, wystarczy się tylko na nią otworzyć.