W głowie się nie mieści, ale właśnie tak wygląda idealna mama!

Codziennie mamy sobie coś do zarzucenia. Bo przecież zawsze można było lepiej lub bardziej! Na przykład ja dzisiaj… Rano zaspaliśmy do przedszkola. Potem lista moich przewinień z godziny na godzinę robiła się coraz dłuższa. Włączyłam na przykład córce piosenki na MTV, żeby wypić ciepłą kawę, choć wiem, że dziecko telewizji do drugiego roku życia nie powinno oglądać wcale! I zamiast skrobać marchewkę, przypaliłam pierogi… Z paczki! Czy się tego wstydzę? Teraz ani trochę. Teraz…

Do napisania tego posta zainspirował mnie eksperyment społeczny przedstawiony w tym filmie. Ciebie też wzrusza?

JAK Z PIERWSZYCH STRON GAZET

Bo musisz wiedzieć, że miałam być TĄ mamą. Tą taką jak z pierwszych stron gazet.

Kiedy wyobrażałam sobie swoje macierzyństwo, to widziałam je właśnie tak: spacer po mieście. Wyczesany wózek. A w wózku brzdąc różowy i czysty w ciuszkach z Zara Kids. I ja. Na obcasach. W jakiejś sukience zwiewnej i kuszącej, ale nie za bardzo, bo w końcu matką już jestem! Ot tak tylko, żeby panowie się czasami obejrzeli.

Mój dom miał być oazą spokoju. Porządek wszędzie (w końcu miałam „siedzieć” w domu, dopóki dziecko nie pójdzie do przedszkola. A jak się siedzi w domu, to jest mnóstwo czasu na sprzątanie!). I obiad lądujący na stole akurat w chwili, w której mąż otwiera drzwi, wracając z pracy. Ani minuty później.

Bo musisz wiedzieć, że zanim nie urodziłam sobie własnego dziecka, nie bardzo miałam styczność z innymi maluchami. Noworodka to chyba nie widziałam wcale, a niemowlaki głównie w telewizji, jak śpią i jeść nie wołają. Moje koleżanki jeszcze były przed, a te, które po – bardzo dbały o pozory i jak zapowiadałam, że wpadnę na kawę, to one chyba biedne cały dom na kolanach sprzątały i myły włosy, żeby się nie wydało. Więc matki to ja też głównie w telewizji widziałam, czytałam wywiady w gazetach i myślałam, że jak ona może wyglądać och i łał, dbać o dom, męża i dziecko, a do tego znajduje czas na pracę i „bywanie”, to przecież ja też mogę! Tym bardziej, że chcę bez tego „bywania”. Co w tym trudnego?

Ano nie wiedziałam, że ona ma nianię, sprzątaczkę i trenera z fakultetem z dietetyki. A ja miałam być z tym wszystkim do godziny 17 sama.

JESTEM DO BANI

Kiedy więc zostałam mamą, to pierwszym – co poczułam – nie była niestety miłość, a rozczarowanie. Nie, nie macierzyństwem czy dzieckiem, choć trochę tak, że tak to wszystko wygląda. Zupełnie inaczej niż pokazują.

Najbardziej rozczarowana byłam sobą.

Bo wiesz, jak szłam na spacer z moim wyczesanym wózkiem, to zamiast zwiewnej sukienki dres wyciągnięty, a zamiast obcasów dwie różne skarpetki. Dobre i to, że buty do pary ;). Bobas i owszem, różowy był, ale od płaczu! Zamiast w wózku, to on na moich rękach, a ja spocona i jeśli ktokolwiek wtedy się za mną oglądał, to chyba tylko po to, żeby sprawdzić, czy się nie przewidział. Czy ta babka naprawdę ma plamę wielkości Sahary od ulanego mleka na ramieniu?

Obiad na stół wjeżdżał o różnych porach i na pewno nie wtedy, kiedy mój mąż wracał z pracy, bo jak on wracał, to ja się dopiero zabierałam za gotowanie, a często nawet za odmrażanie mięsa! Sprzątać sprzątałam do pewnego czasu. Wstawałam nawet przed dzieckiem w każdy piątek, żeby zrobić te sobotnie porządki, co by weekend był wolny (taka byłam wyrywna!), ale szybko zorientowałam się, że: a) jak posprzątam w piątek, to do soboty tak nie zostanie, b) rodzice wolnego weekendu nie mają nigdy.

Był nawet taki moment, w którym sobie myślałam, że jeśli ktokolwiek gdziekolwiek przyznaje medal dla najgorszego rodzica, to należy się on właśnie mi. Byłam po drugim porodzie i nie bardzo wiedziałam, w co ręce włożyć. Że dla jednego i drugiego dziecka mnie za mało, a dla męża nie ma mnie wcale. Właśnie wtedy starszak złamał obojczyk na placu zabaw, bo go NIE DOPILNOWAŁAM. Tak, to moja wina – myślałam. Jestem do bani.

ZASTANAWIAŁAŚ SIĘ KIEDYŚ, CO BY BYŁO, GDYBYŚ ZNIKNĘŁA?

Ale całe szczęście, kiedy nasze dziecko miało trzy miesiące, mój mąż przejął część mojego urlopu macierzyńskiego. Całe szczęście nie dlatego, że z niego lepsza mama niż ze mnie ;). Okazało się, że tak samo nie domaga i jest to CAŁKIEM NATURALNE, bo nie można być zawsze, wszędzie i we wszystkim na 100%. No po prostu się nie da.

Okazało się, że to całkiem normalne, że obiad nie jest na czas albo z pizzerii z dowozem do domu. I bałagan w domu, w którym jest niemowlak, jest całkiem normalny. Co więcej! Okazało się, że gdyby nie ja, to ten nasz mały świat zwany rodziną zwyczajnie by runął. Kostek na przykład na śniadanie dostawałby pączki, a Kosteczka nie wychodziłaby na spacer, gdybym jej nie wsadzała do wózka i nie mówiła: „Idźcie”. Gdybym o dziewiętnastej nie przypominała mężowi, że czas dzieci szykować do snu, to oni do dwudziestej czwartej bawiliby się w gilgotki. Już się pogodziłam z faktem, że faceci o pewnych sprawach po prostu nie myślą. Więc to ja chodzę, przypominam, pilnuję. Jestem takim strażnikiem naszego domowego ogniska. Nie tylko szyją, co kręci głową, a całym kręgosłupem.

Zastanawiałaś się kiedyś, co by było, gdybyś zniknęła? Na kilka dni tylko? Ja zastanawiać się nie muszę, bo już to wiem. Ale jeśli ty nie wiesz, to pomyśl tylko…

WSZYSTKIE POPEŁNIAMY BŁĘDY!

A teraz spójrz w lustro. I powiedz to – KONIECZNIE! – głośno:

Gdyby nie ja, nie byłoby na świecie najcudowniejszych istot, jakimi są moje dzieci.
Gdyby nie ja, nie byłoby mojej rodziny.
To ja pamiętam, żeby na stole codziennie był ciepły obiad. Nawet jeśli jest odgrzany lub z paczki. Nawet jeśli to pizza z dowozem do domu. To ja pamiętam, żeby ją zamówić, zanim ktokolwiek zawoła, że jest głodny ;).
To ja całuję dzieci na dobranoc i kiedy przyśni im się coś złego.
To ja chodzę w środku nocy, żeby je przykryć, kiedy się rozkopią.
To ja wrzucam ich ubrania do pralki i zarządzam wspólne sprzątanie. Nawet jeśli chata lśni czystością tylko przez 15 minut, to dzięki mnie nie zarosła brudem całkowicie.
To dzięki mnie, kiedy gdzieś jedziemy, w walizce jest syrop na kaszel i tysiące innych niby niepotrzebnych rzeczy, które – jak się potem okazuje! – przydają się zawsze.
To ja zawijam szaliki wokół szyi i przypominam o rajstopkach.
To ja wiem, kiedy podać ciepłą herbatkę z imbirem i miodem, bo mam szósty zmysł, którym diagnozuję choroby lepiej od naszego pediatry – zanim w ogóle się zaczną.
To ja podcieram nosy.
To prawda, nie umiem ustrzec dzieci przed każdą wywrotką, choć bardzo bym chciała. Ale to ja potem całuję ich rany i naklejam na nie kolorowe plasterki, dzięki czemu boli trochę mniej.
Nikt tak jak ja nie potrafi odgadnąć nastroju moich dzieci. Że dzieje się coś złego i właśnie teraz potrzebują rozmowy.
Dzięki mnie dostają na urodziny czy pod choinkę dokładnie to, o czym marzą. Nawet nie muszą o tym mówić głośno, wystarczy jedno spojrzenie w sklepie i już wiem, notuję w myślach, zbieram pieniądze.
To ja pokazuję moim dzieciom świat. Uczę je chodzić, mówić oraz żyć.

Tak, dokładnie – to TY trzymasz wszystko w kupie! Nawet jeśli wydaje ci się, że nie robisz nic wielkiego, to tak naprawdę robisz WSZYSTKO.

Przyznaj głośno, że TO CO DOBRE BEZ CIEBIE SIĘ NIE ZROBI! Bo nieważne, ile rzeczy ci dzisiaj nie wyszło – dla swojej rodziny i tak jesteś idealna <3