Zapraszam do mnie wszystkich, którzy się dziwią, czym niby jestem zmęczona!

O matkach „siedzących” w domu zwykle mówi się, że mają duuużo wolnego czasu. Że śpią do południa, a potem oglądają seriale brazylijskie czy inne „Trudne sprawy” na TVN-ie. Czasami owszem, ruszą się z kanapy, żeby podać dziecku zabawkę, ale to dziecko w wyobrażeniach wielu to takie samoobsługowe jest, więcej śpi niż wymaga, więc jeśli siedzisz w domu i nie masz czystych okien oraz podłogi, z której można jeść, to znaczy, żeś leń śmierdzący albo nie potrafisz się dobrze zorganizować. Sama wielokrotnie zastanawiałam się, jak to jest, że tak mało w ciągu dnia przy moich dwóch brzdącach udaje mi się zrobić? Może faktycznie jest w tym odrobina prawdy, że czas mi przez palce przecieka, że marnotrawię go na bzdury? Dlatego postanowiłam przyjrzeć się mojemu typowemu dniu i znaleźć odpowiedź na pytanie: czym ja u diaska jestem taka zmęczona, skoro tylko siedzę z dziećmi w domu? W dodatku mam męża do pomocy i naprawdę nie wiem, jak robią to matki, które do wieczora są same…

* Partnerem wpisu jest Vanish

7:00 – WSTAWAJ, SZKODA DNIA!

Budzi mnie krzyk. Krzyczy zazwyczaj Kostka, jakby ją co najmniej stado wilków w ciemnym lesie dopadło, ale nie, stała się rzecz straszniejsza! Smoczek wypadł z buzi! Albo krzyczy Kostek, że chce pić, a jak on chce pić, to ma być już, teraz, a nie że za minutę albo pięć.

Otwieram powoli oko, najpierw jedno i już wtedy do mnie dociera, że katastrofa lotnicza, która mi się śniła to nic zupełnie w porównaniu z katastrofą lądową, która dzieje się właśnie na jawie. Uczucie obowiązku każe mi wstać natychmiast, ale też jest coś takiego w mojej głowie, co każe mi leżeć. Nie wiem, lenistwo może lub całkiem dobrze rozwinięty instynkt samozachowawczy? Bo na dole krzyczy już cała trójka, włącznie z moim mężem.

Który nagle staje w drzwiach i wrzuca mi do łóżka Kosteczkę, bo na dole Kostek czeka ubrany w kurtkę, żeby go zawieźć do przedszkola. Płacze, bo najpierw nie chciał śniadania, ale jak teraz to śniadanie zostało na stole, to nagle zgłodniał. Z chęcią bym podsłuchała, co z tego wyniknie, ale nie słyszę już nic, bo córka ogłuszyła mnie jednym celnym kopnięciem. To znaczy wstać trzeba jednak, bo ona chce się bawić, a nie tu ze mną leżeć.

Kiedy szykuję dla nas śniadanie, do domu wraca Piotr z miną pt.: „Nie mów do mnie TERAZ!”, bo ostatnio to on ma ten zaszczyt i przyjemność wstawać w nocy do dzieci. Nie mówię więc nic, kiedy kieruje swoje kroki prosto do sypialni. Co prawda trochę sobie współczuję, że zostaję sama na placu boju, ale jemu współczuję bardziej tych pobudek o trzeciej nad ranem. A potem o czwartej, piątej i szóstej. Bo ja mam przynajmniej kawę! I sok jagodowy w kaszce, a nic tak nie podnosi ciśnienia, jak właśnie ten sok.

Zwłaszcza, że więcej ląduje na brzuchu niż w brzuchu Kostki, ale przecież szczęśliwi prania nie liczą!

10:00 – 13:00 GDY NIE MA DZIECI W DOMU, TO JESTEŚMY NIEGRZECZNI, CZYLI STARSZAK W PRZEDSZKOLU :)

Piotr wstaje akurat w chwili, w której kończą mi się pomysły na zabawę. Trochę kokietuję, bo pomysły skończyły się o ósmej zero pięć, ale nie wiem, czy to wypada na blogu parentingowym takie rzeczy pisać?

W każdym razie w teorii zaczyna się właśnie czas, który mogę poświęcić na pisanie. ALE w teorii to ja miałam być najlepiej zorganizowaną matką na świecie! Tymczasem odpisuję na maile, które przyszły przed chwilą, a na które powinnam była odpisać godzinę temu, czyli wczoraj, wypisuję umowy i koperty albo obrabiam zdjęcia. Czasami takiego pilnego maila dostaje Piotr w sprawie konferencji, więc wymieniamy się dzieckiem nad naszymi komputerami i zastanawiamy, dlaczego doba nie trwa na przykład, bo ja wiem… 36 godzin?

No ale ono trze już oczy, co oznacza, że tego z nas, kto ma mniej roboty papierkowej, czeka godzina w porywie do półtorej w ciemnym pokoju, przy relaksującym dźwięku suszarki. Ten, kto stwierdził, że nie sztuką jest uśpić dziecko, sztuką jest odłożyć, na bank podglądał nas i naszą córkę w sypialni…

14:00 – 15:00 PRZERWA OBIADOWA

O 13 kończy się mój – ekhem… – czas na pisanie, bo obiad muszę ugotować. Jeśli Piotr nie pędzi akurat na budowę, gdzie rura pękła, to pakuje córkę do wózka i idzie z nią na spacer, czyli po starszaka do przedszkola. Po powrocie jemy obiad dzieci jedzą obiad: mąż kroi mięsko na talerzu Kostka i pilnuje, żeby poza nim nabił na widelec również marchewkę, a ja karmię małą.

Choć ostatnio woli obsłużyć się sama, co oczywiście nie oznacza z automatu, że mam dzięki temu mniej roboty.

15:00 – 17:00 BĘDZIE ZABAWA, BĘDZIE SIĘ DZIAŁO!

Po obiedzie Kostka udaje się na drugą drzemkę, która dla odmiany (zazwyczaj) przebiega już bez zakłóceń. To „zazwyczaj” dodałam na wszelki wypadek, takie splunięcie przez lewe ramię, żeby nie zapeszyć, bo zazwyczaj ;) jest tak, że jak pochwalę moje dziecko, to ono potem robi zupełnie na odwrót.

Piotr obdzwania specjalistów od parapetów albo innych podłóg, a mieszkanie za jego plecami zamienia się w dżunglę, po której grasuje dzika zwierzyna. Albo w tor przeszkód. Mam czas tylko dla synka i nie zawaham się go użyć!

18:00 – 20:00 OBY DO WIECZORA!

To już ten moment, kiedy razem z mężem co chwilę patrzymy na zegarek i choć wydaje nam się, że minęły przynajmniej dwie godziny – okazuje się, że to dopiero 15 minut.

Dzieciaki z nudów urządzają sobie konkurs na Największą Jęczybułę Jaką Świat Nosił, więc pakujemy je do auta (a wraz z nimi: pieluchy, chusteczki, kocyki, przekąski, smoczki i inne gryzaki – wyprawa jak na biegun), żeby wyskoczyć do sklepu po bułki albo po płytki do nowej pralni. Jeszcze nie wyjechaliśmy z garażu, a ja zamieniam się w klauna: śpiewam, tańczę i żongluję na tylnym siedzeniu, żeby nam przypadkiem nie posnęły. Chyba po raz pierwszy w życiu cieszę się, że na zewnątrz tak szybko robi się ciemno, bo dzięki temu nikt, kto stoi z nami na czerwonym świetle, nie widzi, co wyprawiam w środku samochodu.

A po powrocie szalona gonitwa: ja szykuję kolację i karmię dzieci, Piotr je kąpie, jeśli sytuacja tego wymaga, czyt. zawsze.

Po kąpieli czytam Kostkowi książkę na dobranoc, a mąż śpiewa Kosteczce kołysanki. Potem on idzie do młodego na przytulasy, a ja do młodej podać smoczka, co ciągle wypada. Po wyjściu od córki przykrywam jeszcze synka, a Piotr obowiązkowo musi pokołysać młodą. W tym czasie Kostek stwierdza, że chce siusiu/pić/nie wie jak zasnąć, więc kładę się razem z nim i rozmawiamy o tym, co będzie jutro i dlaczego rakieta zawsze leci do góry. To chyba najprzyjemniejsza część dnia i chociaż jestem już potwornie zmęczona, chciałabym jakoś zatrzymać ten czas. Żeby tak nie pędził, żeby moje dzieci tak szybko nie rosły i potrzebowały mnie do zaśnięcia jeszcze przez wiele, wiele lat. Tak do osiemnastki przynajmniej ;).

21:00 – 1:00 OJCIEC – A RACZEJ MATKA – PRAĆ!

Dzieci śpią. W domu taka cisza – nie licząc szumu suszarki, który dobiega z pokoju najmłodszej – że aż czuję się nieswojo, ale nie mam czasu o tym myśleć, bo trzeba przecież choć trochę dom ogarnąć. Jutro rano pośród sterty zabawek, kocyków i mokrych chusteczek nie znajdę nawet własnych myśli! Piotr zbiera więc te zabawki z podłogi i upycha brudne naczynia w zmywarce, a ja zamykam się w łazience.

Bynajmniej nie po to, żeby wziąć relaksującą kąpiel wśród bąbelków, tylko żeby ogarnąć pranie, którego dzieci w ciągu jednego dnia potrafią naprodukować całkiem sporo.

Spieszę się, bo chciałabym w końcu usiąść i napisać notkę na bloga, o której myślę od samego rana, ale wiem, że jeśli nie zadbam o te ubranka dzisiaj, to przeleżą w koszu jeszcze z miesiąc (ups… Wydało się jaka ze mnie Perfekcyjna Pani Domu!), a potem ich nie dopiorę i trzeba będzie je wyrzucić. Lub wstydzić się w sklepie, że koszulka dziecka cała w marchewce. Zdarzało się tak wcześniej, kiedy używałam do dziecięcych ciuszków samego proszku, a że cenię swój czas, sięgam po najszybsze z możliwych rozwiązań, czyli Vanish, który jest moim pewniakiem na nawet najgorsze plamy.

I tak do bodziaka poplamionego rano sokiem jagodowym i pomidorowym używam proszku, a pajaca wysmarowanego zupką warzywną, bananem i mleczną kaszką zalewam płynem.

Wystarczy delikatnie potrzeć, pięć minut i po sprawie, ubranka jeszcze przed wrzuceniem do pralki wyglądają zupełnie jak nowe, a ja ze spokojną głową mogę usiąść w końcu przed komputerem, dokończyć ten wpis dla ciebie i postawić ostatnią kropkę.

Czy mogłam te godziny wykorzystać lepiej? Wiem, że niejedna osoba, która obserwowałaby mnie z boku, na bank stwierdziłaby, że poza obiadem i tym praniem właśnie nie zrobiłam absolutnie niczego pożytecznego w ciągu całego dnia, ale przecież ja zrobiłam dużo więcej! Nieważne, że podłoga nieodkurzona od tygodnia… Myślę, że za dwadzieścia lat nasze dzieci nie będą nawet pamiętać, że w domu nie zawsze był porządek na błysk, za to na pewno nie raz wspomną, że otrzymały od mamy znacznie więcej, bo jej czas i pełne zaangażowanie.