Gdy organizm przestaje być dilerem, czyli jak zbudować naprawdę silną więź z dzieckiem

Więź matki z dzieckiem to najpiękniejsza nić tkana przez naturę od dnia poczęcia aż do śmierci. Naturze jednak trzeba pomóc, o czym nie każda mama wie. Bardzo często, zanim urodzi się nam (zwłaszcza pierwsze) dziecko, zastanawiamy się, w jakim wózku będziemy je wozić, na jaki kolor pomalujemy ściany w pokoju (na pewno nie na różowo!), a mniej myślimy o tym, jak będziemy budować relacje z naszym dzieckiem. A to błąd, bo przecież właśnie one są od wózka istotniejsze!

 WSZYSTKO ZACZYNA SIĘ JUŻ PRZY PORODZIE

Bardzo dużo mówi się o tym, że poród naturalny pomaga zbudować prawdziwą więź z dzieckiem, co niestety u matek po CC powoduje ogromne wyrzuty sumienia. Cóż… Chociaż bardzo nie lubię takiego gadania, nauczona doświadczeniem wiem, że jest w tym ziarenko prawdy. Zanim jednak się zdenerwujesz, doczytaj do końca :).

Synka rodziłam ze znieczuleniem zewnątrzoponowym i jak to często bywa przy zmedykalizowanym porodzie, nie wydzielił się u mnie hormon przywiązania (oksytocyna). Być może wpływ na to miał fakt, że poród przebiegał z komplikacjami i zaraz po nim zabrano maleństwo na Intensywną Terapię. Nie było więc żadnego kontaktu skóra do skóry, kangurowania czy pierwszego przystawiania do piersi. Zamiast tego mój synek trafił do inkubatora, gdzie spędził jeszcze godzinę pod czujnym okiem lekarzy i aparatury mierzącej funkcje życiowe. A kiedy w końcu przywieziono go do mnie, patrzyłam na niego trochę jak na obce dziecko. Niby moje, ale nie do końca. Całej miłości do niego musiałam się uczyć, przy czym mój własny organizm w tych pierwszych tygodniach wcale mi w tym nie pomagał!

Dlatego za drugim razem zdecydowałam się na poród bez żadnego znieczulenia. Bardzo się cieszę, że mogłam to przeżyć :). Kiedy dostałam córeczkę na ręce, płakałam (zupełnie inaczej niż przy synku, bo łzami wzruszenia, a nie strachu). Powtarzałam w kółko, że jest najpiękniejsza, a w moim organizmie buzowała taka dawka hormonów, że… Czułam się trochę jak na haju ;). Te hormony niosły mnie jeszcze przez kilka miesięcy po porodzie, ułatwiając opiekę nad wymagającym noworodkiem. Nie przeszkadzało mi wcale, że nie dosypiam i nie dojadam, bo miałam w sobie ogromne pokłady energii i radości. To była klasyczna miłość od pierwszego wejrzenia ze wszystkimi jej symptomami :).

Za to miłość do synka pojawiła się wraz z przywiązaniem. ALE całe szczęście nie jest tak, że miłość od pierwszego wejrzenia jest bardziej intensywna, trwalsza czy lepsza od tej budowanej na przywiązaniu. Nie! Dzieciaczki swoje kocham zupełnie tak samo. To trochę jak z miłością damsko-męską: nie wystarczy, że pewnego dnia trafi w ciebie grom z jasnego nieba, bo przecież każdy ogień kiedyś się wypala, jeśli do niego nie dorzucamy. W końcu organizm przestaje być twoim dilerem – nie dostarcza już tak absurdalnych dawek hormonów jak na początku – więc te minuty na porodówce w żaden sposób nie przesądzają, jaką będziesz matką i jak silna więź was połączy.

FIZYCZNY KONTAKT JEST WAŻNIEJSZY

Fizyczny kontakt, czyli na przykład karmienie piersią. Mam swoją teorię, że kiedy karmisz piersią, przedłużasz ten naturalny haj, który pojawia się po dobrym porodzie (dobrym, czyli takim, który wspominasz z rozrzewnieniem, a nie ze strachem), a to dlatego, że wtedy również wydziela się hormon przywiązania – oksytocyna. Nie biczuj się jednak, jeśli z jakichkolwiek powodów karmić nie mogłaś, bo o fizyczny kontakt można zadbać na przeróżne sposoby: poprzez głaskanie, kangurowanie, kołysanie, noszenie, chustonoszenie czy wspólne spanie.

Nie słuchaj więc wszystkich tych, którzy mówią: nie noś, bo się przyzwyczai! Przecież właśnie o to chodzi! Tylko znowu – bądź dla siebie w tym wszystkim dobra. Nie za wszelką cenę, wbrew sobie, bo ktoś powiedział, że tak trzeba. Ja na przykład nie lubię spać z dziećmi. No ciasne mamy łóżko i lekkie sny. Dzieci moje wybudzają się w takiej sytuacji co kwadrans, wystarczy, że podrapię się po nosie :), więc wstaję obolała, w końcu całą noc starałam się ze względu na nie trwać w bezruchu. Nie, to zdecydowanie nie dla nas!

Zamiast tego wybieram na przykład wspólną kąpiel przed snem. Kosteczka bardzo lubi wodę, a jeszcze bardziej cieszy się, kiedy może wejść do wanny z mamą – naprawdę polecam ten rodzaj bliskości każdej z was!

Ponieważ od zawsze mam przesuszoną i atopową skórę skłonną do podrażnień, bardzo mi służą delikatne, dziecięce kosmetyki, które nie tylko myją, ale równocześnie pielęgnują i nawilżają. Nie będzie pewnie dla was żadnym zaskoczeniem, bo pisałam o tym już TUTAJ, że od czasu drugiego porodu wybieram emolienty z serii NIVEA BABY: nawilżający płyn do kąpieli z oliwką oraz łagodzący żel do mycia ciała i włosów. U nas sprawdziły się jak żadne inne – moja córka nigdy nie miała żadnych problemów ze skórą.

Jeśli chciałabyś wypróbować kosmetyki, których używamy, koniecznie zajrzyj do Klubu NIVEA BABY, gdzie możesz otrzymać darmowe produkty do przetestowania!

Po kąpieli jeszcze masujemy małą – to rodzaj tego kontaktu fizycznego, który nasza córka uwielbia nie mniej niż kąpiel.

Mam taką specjalną książeczkę „Przytulanki czyli wierszyki na dziecięce masażyki” z instrukcjami, jak masować dziecko. Wystarczy po prostu wycisnąć odrobinę kosmetyku – ja wyciskam mleczko intensywnie nawilżające NIVEA BABY – i w trakcie czytania prostego wierszyka wykonywać dłońmi to, co jest napisane obok.

PIERWSZY ROK ŻYCIA DZIECKA TO CZAS WYJĄTKOWY

Choć jeszcze do niedawna pokutowało przeświadczenie, że przecież niemowlę nie pamięta pierwszych miesięcy swojego życia. Dzisiaj już wiemy, że to nieprawda. Że to właśnie one są kluczowe nie tylko dla rozwoju fizycznego, ale również… Emocjonalnego. I że to, co się wydarzy w ciągu tych dwunastu miesięcy, ma niebagatelny wpływ na (naprawdę!) całe życie.

Dlatego w tym czasie powinno się zaspokajać WSZYSTKIE potrzeby dziecka. I to w możliwie jak najkrótszym czasie! To jest tak, że ono myśli, że jesteście jednym ciałem (twoja ręka jest po prostu przedłużeniem jego ręki), więc wydaje mu się naturalne, że jeśli zapłacze, to jego sprawniejsza trzecia ręka poda mu zabawkę albo nakryje kocykiem. Kiedy tak się nie dzieje, dziecko traci wiarę we własną moc sprawczą i w dorosłym życiu może mieć np. problemy z podejmowaniem wyzwań.

Odpowiadając więc na płacz niemowlęcia (sygnalizującego w ten sposób nie jakieś tam „zachcianki” rozpieszczonego dziedzica, tylko swoje autentyczne potrzeby!), sprawiasz, że nabiera ono pewności siebie oraz zaufania do świata. A że na początku całym światem jesteś ty, to nabiera zaufania do ciebie :). 

Budowanie bliskiej więzi z dzieckiem jest bardzo ważne, ponieważ to właśnie ona jest podstawowym składnikiem przepisu na szczęśliwe życie. To jest ta mąka, bez której nie będzie żadnego chleba, dlatego nie zapomnij jej dodać jeszcze przed wyrośnięciem ciasta :)