DIY: ozdoby choinkowe

Nie wiem, czy zdajecie sobie sprawę, że w okołoświątecznym czasie bardzo często dominującym uczuciem jest… samotność.

Ludzie, którzy nie mają z kim podzielić się opłatkiem i zasiąść do wigilijnego stołu, w te dni odczuwają swoją samotność jeszcze bardziej. Stąd tradycja stawiania dodatkowego nakrycia dla zbłąkanego przybysza. To jasne.

Ale samotni bywamy również wtedy, kiedy mamy swoje rodziny. Ok, my dorośli może nie. Jesteśmy raczej zalatani. Ciągle w biegu, w korkach i w kolejkach. Albo w kuchni. Raczej obok niż razem.

A co się wtedy dzieje z naszymi dziećmi? Sądzicie, że ten miesiąc gonitwy można im wynagrodzić prezentami, które znajdą pod choinką?

I przede wszystkim: po co to? Dla kogo? Dla siebie? Wątpię. Dla rodziny? Raczej nie. Dla tradycji?

Co roku zadaję sobie to pytanie i co roku zastanawiam się, czy nie rzucić wszystkiego zwyczajnie w diabły i nie wyjechać na święta do Tajlandii. Bez stresu i zarzynania karpia.

Może kiedyś?

Tym razem nie miałam jeszcze tyle odwagi, ale postanowiłam, że w mojej rodzinie święta będą inne. Pewnie dlatego nie kupiłam jeszcze prezentów ;). Do centrum handlowego mam zamiar wybrać się z listą: komu, co i gdzie, żeby do minimum ograniczyć spędzony tam czas. Gdybym była odpowiedzialna w całości za przygotowanie wigilijnej kolacji, wszystkiego zrobiłabym tyle, żeby było akurat do posmakowania. Symbolicznie. W końcu na stole stoi aż dwanaście potraw (+ ciasto), nie ma mowy, żeby goście się nie najedli, nawet jeśli na pierwsze danie dostaną trzy uszka pływające w barszczu zamiast dwudziestu pięciu.

Podejrzewam, że właśnie dlatego jestem ostatnią osobą w rodzinie, która zostanie poproszona o przygotowanie świąt ;).

Trochę więc z nadmiaru czasu, ale również dlatego, że grudniowy shopping nie należy do moich ulubionych sportów, ogłosiłam szlaban na kupowanie bombek, ozdób, girland czy innych czubków. Wszystkiego tego, co raczej zbędne i wyjdzie z mody za góra dwa lata. Wiecie, na choinkach był już kolor czerwony, złoty, granatowy też pamiętam jak przez mgłę, potem chyba biały, całkiem niedawno szary i czarny, a teraz różowy i purpurowy? Czy na odwrót? Widzicie, miesza mi się… Mam ogromną piwnicę, ale – na Boga! – nie po to, żeby trzymać w niej kupowane co roku bombki. To już wolę wino!

Tak więc: postanowione! Na naszej choince zawiśnie tylko to, co zrobi(liś)my sami. Za rok, najpóźniej za dwa lata obok naszych drewnianych ozdób pojawi się radosna, papierowa twórczość dziecka. A za trzydzieści lat przyniosę z piwnicy kartony i – trzymając na kolanach wnuki – zamiast tłumaczyć im: „To był rok 2014… W modzie były jeszcze czarne bombki, a ludzie składali sobie życzenia przez Facebooka” opowiem: „To był rok 2014… Wasz tata miał wtedy tyle lat co wy, a to pierwsze ozdoby, które zrobiliśmy razem…”.

Mam nadzieję, że zapoczątkowaliśmy właśnie rodzinną tradycję wspólnych przygotowań do świąt. Bo nie oszukujmy się: w naszej kulturze te przygotowania są już chyba ważniejsze niż same święta, ale można przecież inaczej, wspólnie, przy jednym stole, a nie gubiąc się pomiędzy wieszakami w H&M.

Dlaczego drewno? Z wielu powodów. Po pierwsze to surowe ładnie wygląda, zwłaszcza powieszone na naturalnej choince. Po drugie takie ozdoby są bezpieczne, nie tłuką się, co przy dziecku, które jeszcze nie do końca odpowiada za własne czyny, na pewno ułatwia sprawę. Po trzecie: są uniwersalne – pasują do wszystkiego. No i trwałe – można ich używać przez wiele, wiele lat. Przecież drewno tak pięknie się starzeje!

Czy każdy może zrobić takie zawieszki? Pewnie! Potrzebujesz:
– kawałka drewna (do kupienia w każdym sklepie budowlanym, może to być na przykład surowa deska podłogowa),
– pomysłu na figurki,
– ołówka, którym ten pomysł przeniesiesz z głowy na papier, a następnie na drewno,
– wyrzynarki (my kupiliśmy najtańszą i dała radę, bo nie kombinowaliśmy za dużo z formą ozdób),
– papieru ściernego,
– sznurka.

U nas wyglądało to tak, że tata wycinał narysowane przez mamę kształty, mama szlifowała, a Kostek bawił się drewnianymi „zabawkami”.

Jak widzicie, nie wszystko jest równiutko przycięte czy zeszlifowane, ale o to chyba chodzi w całej zabawie DIY? Żeby – zamiast idealnych kształtów – nasze ozdoby miały duszę i opowiadały jakąś historię.

Mimo, że to był pracowity początek grudnia, cieszę się, że w szale przedświątecznych przygotowań nie zapomnieliśmy o tym, co najważniejsze: czyli o wspólnym, rodzinnym spędzaniu czasu. Niekoniecznie na zakupach…