Familijny weekend: jak przypomniałam mężowi, co jest w życiu najważniejsze

Żyjemy w dziwnych czasach, żeby nie powiedzieć – w rozkroku. Z jednej strony atakują nas z okładek kolorowych magazynów uśmiechnięte twarze ludzi sukcesu, którzy mówią, że wystarczy wziąć los w swoje ręce i ciężko pracować, żeby być szczęśliwym, a z drugiej… W samo południe w miejskich kawiarniach siedzą faceci, którzy nieśpiesznie popijają kawę i co rano zamiast ciasno wiązać krawat pod szyją, przeczesują swoje bujne brody. Sieć aż huczy od blogów w duchu filozofii slow i radosnych historii rodzin, które porzuciły cały ten współczesny pęd na rzecz życia na wsi czy wypasania owiec gdzieś tam w Bieszczadach.

Ciężko się w tym odnaleźć. Bo człowiek chciałby mieć wszystko: pieniądze na spokojne życie, ale żeby mieć pieniądze, o spokojnym życiu raczej nie ma mowy. Pół biedy, jeśli jesteś singlem, który codziennie po pracy wraca do pustego domu, gdzie nikt na niego nie czeka. Wtedy kolejne nadgodziny bierze się co najwyżej ze szkodą dla własnego zdrowia. Gorzej, jeśli gdzieś tam w tym wszystkim czekają na ciebie dzieci. Bo dzieci zawsze wtedy cierpią…

Dla mnie znalezienie tej równowagi jest najtrudniejszym z życiowych wyzwań.

Żeby być tylko z dzieckiem, a nie być z dzieckiem i robić w tym czasie dziesięć innych rzeczy na raz. Uczę się tego dopiero od niedawna. Jeszcze w nocy – dzień przed porodem – siedziałam na łóżku na patologii ciąży i klepałam w klawiaturę. Teksty na bloga i maile do prelegentów. A potem pojawiła się nasza kochana Kosteczka i myślę sobie, że nie bez powodu los podarował mi drugie tak wymagające dziecko. Żebym już zwyczajnie nie miała innego wyjścia i musiała się po prostu zatrzymać. Wylogować z życia. Z nią na rękach. Na kanapie, półleżąc i bujając dzień cały.

Teraz dopiero wiem, dlaczego pierwsze macierzyństwo szło mi jak po grudzie. Bo ciągle miałam wrażenie, że jest mnie za mało. Nie potrafiłam po prostu położyć się z synkiem i… Leżeć. A bo ta chusteczka rzucona na podłogę, brudna pielucha wystająca z kosza… Więc śmieci trzeba wynieść. Już, teraz, natychmiast! Bo się świat zawali cały, jeśli tego nie zrobię. I kurz na szafce, który tak bardzo przeszkadzał. Więc musiałam wstać i go wytrzeć. A potem na basen pojechać, żeby jakoś efektywnie spędzić czerwcowe słoneczne przedpołudnie. Bo tak bez celu po ulicy z wózkiem się kręcić, to nieee…

Nie zdawałam sobie z tego sprawy, dopóki w jednej z ostatnich kłótni mąż nie wypomniał mi, że jestem pracoholiczką.

A poszło o to, że to on nie potrafi się od pracy oderwać. Bo po porodzie wszystkie moje sprawy przekazałam jemu. Część maili, organizację całej konferencji. Efekt był taki, że zasypiałam sama, bo on pracował i budziłam się sama, bo telefon od rana nie przestawał dzwonić.

Przeżyliśmy wtedy jeden z największych kryzysów w naszym życiu. Napędzany moimi hormonami i jego wiecznym brakiem czasu. Czułam się, jakbym męża nie miała, chociaż był, siedział w salonie, ale z uchem przy słuchawce i nosem w komputerze.

A ja w tym czasie z dziećmi.

I nikt, absolutnie nikt mnie nie rozumiał, bo to przecież takie normalne, że on ma pracę, że na życie musi zarabiać, realizować się zawodowo, a nie w przewijaniu pieluch pomagać. Ciesz się, że nie pije i nie bije – miałam wrażenie, że już zaraz, za moment właśnie takie słowa usłyszę.

Więc nikomu za bardzo nie mówiłam, co czuję. Tylko nocami, kiedy dzieci już spały, po kryjomu wycierałam łzy w poduszkę.

Ale teraz myślę sobie, że takich kobiet jak ja na pewno jest więcej. Które wiedzą jak to jest, kiedy mąż dużo pracuje. I ciągle go nie ma, bo właśnie stara się zapewnić swojej rodzinie lepszy byt, nie zdając sobie sprawy, że ona dzięki temu wcale nie będzie szczęśliwsza.

Więc kiedy tylko konferencja się skończyła, a Piotr dalej siedział w fakturach i rozliczeniach po uszy zakopany, wyjęliśmy z Kostkiem koc z szafy – taki największy – i koszyki. Spakowaliśmy nasze ulubione przekąski: owoce, świeże pieczywo i słodycze – wafelki Familijne 2GO. A potem upchnęliśmy to wszystko w aucie. Po brzegi! Stojąc w drzwiach zawołaliśmy tylko: „Tata, idziemy!”. Właśnie tak, bez planowania większego. I bez żadnego pytania.

Porwany w ten sposób Piotr nie miał już żadnej wymówki, że praca czy mecz dzisiaj i nasi przecież grają. Co więcej – właśnie tam, na tej łące odludnej pod miastem – postanowiliśmy (najpierw ja z Kostkiem po cichu, a potem już głośno chwaląc się naszymi planami!), że częściej trzeba takie rodzinne pikniki urządzać. Relaks nie przed telewizorem albo komputerem. I nie w centrum handlowym czy w Ikei, gdzie zawsze pełno ludzi i trudno być ze sobą naprawdę. Tylko weekendy z dala od wszystkich i wszystkiego.

Ale dzięki temu bliżej siebie.

* Partnerem wpisu jest marka Familijne